Δευτέρα 3/5
Κοιτάζω τα κείμενα που γράφτηκαν για το Best of Athens και κλέβω ένα για τη στήλη μου. Λοιπόν, καλοφαγάδες και γκουρμέ αναγνώστες της Αθήνας, ούτε εγώ αλλά ούτε κι εσείς είχατε την τύχη να ανακαλύψετε πρώτοι το πιο «επίκαιρο» βιβλίο μαγειρικής της Αθήνας τώρα. Ο M. Hulot μας έβαλε τα γαστρονομικά γυαλιά και έφερε το βιβλίο Οι συνταγές της κατοχής, που θα κυκλοφορήσει τώρα από τις εκδόσεις Μαραθιά. Παραθέτω το κείμενο του και τον ευχαριστώ που συμμετέχει στη στήλη μου. Πλάκα πλάκα, εδώ και χρόνια του λέω γι' αστείο να ανταλλάξουμε στήλες για μια βδομάδα. Αυτός απ' ό,τι φαίνεται θα τα κατάφερνε μια χαρά, εγώ πάλι με την εναλλακτική μουσική έχω πρόβλημα. Λοιπόν, λέει ο Τάσος: «Οι συνταγές της Κατοχής (αχρείαστες να 'ναι...) της κυρίας Ναταλίας Σαμαρά-Γκάιτλιχ (ή Η Γεύση του Εφιάλτη, όπως είναι ο υπότιτλος) μπορεί σήμερα να ακούγονται αδιανόητες μέσα στην ασύδοτη αφθονία των τροφών (που καταλήγει αλύπητα στα σκουπίδια) και την ποικιλία των υλικών που είναι διαθέσιμα ακόμα και στα πιο απόμακρα μέρη, αλλά έρχονται ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή. Κυρίως για να εκτιμήσουμε, όσοι δεν ζήσαμε τις μέρες πείνας, την αξία των ταπεινών υλικών που έχουν πια εξοστρακιστεί απ' τη διατροφή ή έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο (τα χαρούπια των δέντρων της Αθήνας π.χ. απλά βρομίζουν τα πεζοδρόμια). "Εκείνους τους χαλεπούς καιρούς", γράφει στον πρόλογο, "η Ελληνίδα νοικοκυρά έδινε τη δική της μάχη ενάντια στην πείνα. Η φαντασία, η εφευρετικότητα, μα πιο πολύ η αγάπη έκαναν να πλουτίζει το τραπέζι της ανέχειας με γεύσεις πρωτόγνωρες, με λιχουδιές της ένδειας. Πενία τέχνας κατεργάζεται. Έτσι δημιουργήθηκε η κουζίνα της πείνας, που είναι η πιο ευφάνταστη, η πιο δημιουργική και, γιατί όχι, η πιο υγιεινή, αφού δεν εμπεριέχει λίπη, αλλαντικά, κόκκινα κρέατα, πλήρη γαλακτοκομικά προϊόντα, κ.λπ., υπεύθυνα για τις υπερβολικές τιμές χοληστερίνης στο αίμα, την αυξημένη αρτηριακή πίεση και τον κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων". Στις μέρες πείνας που προβλέπεται ότι θα έρθουν είναι πιο επίκαιρες από ποτέ (ελπίζω όχι και χρήσιμες)... Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαραθιά». M. Hulot you are hired...
Τρίτη 4/5
Διαβάζω το κείμενο της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου για τα καλύτερα της Αθήνας. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος άνθρωπος που περπατά το κέντρο τόσο πολύ όσο η αγαπημένη μου food writer, που ακόμα μου χρωστά ένα τραπέζι και εγώ το μόνο που κατάφερα να την ταΐσω ποτέ ήταν ένα αποτυχημένο Lemon Poppy Seed Cake ένα Σάββατο πρωί στο γραφείο, συνοδευόμενο με ένα μαύρο καφέ. Η βόλτα της -με μικρές παραλλαγές- είναι η βόλτα μου στην Αθήνα και βεβαίως όλα όσα αγαπώ και θεωρώ best είναι μέσα σε αυτό τον κύκλο που περιγράφει. Σημειώνω κάποιες προσθήκες, αν και θα μπορούσα να ζήσω με αυτά που περιγράφει ακριβώς: Η Εύχαρις, που πριν δύο μέρες κέντησε μια ξύλινη πασχαλιά στη σκισμένη κουκούλα του αυτοκινήτου του, η Κατερίνα στο Monbluchen, τα παιδιά στο κατάστημα της Nespresso που είναι ευγενέστατα, οι χυμοί του Zendo στη Σόλωνος, το περίπτερο στη Βουκουρεστίου που ξαναγύρισε λίγο πιο «αδυνατισμένο» αυτή τη φορά, η Οδός Πανός, οι ναξιώτικες ντομάτες Νάξου στην Καλλιδρομίου, το κατάστημα με τα μαχαίρια στην Αναγνωστοπούλου, το ατελιέ Photosynthesi στη Λεωχάρους (ίσως οι πιο καλοί άνθρωποι του κέντρου, τώρα που θα φύγουν να δω τι θα κάνουμε), η Μινιατούρα στη Ρόμβης, ένα κατάστημα με παράξενα ορυκτά πιο κάτω, το Μαγκαζέ, μεταφέρω από το κείμενο της Βίβιαν το κομμάτι που δεν χώρεσε για την ωραιότερη περατζάδα του κέντρου: «Αράζουμε στο λατρεμένο Μαγκαζέ, περιμένοντας τους φίλους. Πίνουμε κοκτέιλ και χαζεύουμε τις πιο ωραίες και αρτιστίκ φάτσες και τα πιο σέξι "μαύρα φανελάκια" που φλερτάρουν με τους συντρόφους τους αλλά και τις γυναίκες που τους πειράζουν από τα γειτονικά τραπέζια. Η γωνία που σχηματίζουν το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πόλις και το Μαγκαζέ σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι στο Άμστερνταμ με καιρό της Αθήνας. Νιώθεις ξένοιαστος και χαρούμενος». Βίβιαν, συμφωνώ. Αθήνα, σ' αγαπώ. Σε φιλώ.
σχόλια