Πέμπτη 03/12
Ευτυχώς, αρχίζει να βρέχει λίγο πριν αρχίσουν να μαραίνονται τα φυτά του κήπου. Έκλεισα το ποτιστικό εδώ και καιρό, νομίζοντας πως είμαι καλυμμένος με το πότισμα της βροχής, όμως εδώ και ένα μήνα δεν έχει ρίξει σταγόνα και η θερμοκρασία είναι σαν Απρίλιος. Έτσι κι αλλιώς δεν πολυβγαίνω στον κήπο. Οι κήποι και οι κουζίνες, είναι μέρη που πας όταν θες να κοιτάξεις μέσα σου, σκέφτομαι. Κι εγώ τον τελευταίο καιρό δεν έχω πολλά πάρε δώσε με το θέμα. Αν αυτό λέει κάτι για το μέσα μου, περιγράφω πως ο κήπος μου είναι λίγο παρατημένος, δεν υπάρχουν μεγάλες απώλειες, λίγο μόνο σχιζορενικές συμπερφορές (ανθισμένα κουμκουάτ, κληματαριές με φύλλα, γαζίες που μοσχοβολάνε και ντοματίνια στην ντοματιά) και πολλά αυθαίρετα σκαρφαλώματα σε τοίχους και παρτέρια. Οι βασιλικοί υπάρχουν ακόμα, θα αναγκαστώ να τους ξεριζώσω, μου φαίνεται... Πάντως εδώ πέρα, αν το αφήσω λίγο ακόμα, δεν θα μπορούμε να περάσουμε στην ταράτσα. Είναι και ο κήπος του απέναντι που μοιάζει υπερτέλειος, με άψογα κλαδεμένα θαμνάκια σαν μπάλες του μπόουλινγκ που πρασινίζουν από το θυμό τους για κάποιο λόγο κάθε πρωί, γιγαντιαία κυπαρίσσια, ένα δάσος με δάφνες και πορτοκαλιές που σκύβουν από το βάρος των καρπών τους. Τα δικά μου σχιζοφρενικά φυτάκια καλημερίζουν κάθε μέρα μια σειρά από προσεκτικά φυτεμένα βιολετιά χρυσάνθεμα, που τα περιποιούνται σαν να 'ναι μωρά. Τέλος πάντων, αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς και νιώθω ωραία, για την ιδέα της εκτόνωσης. Κάνω και μερικές καλές σκέψεις. Η κυριότερη, πως η φετινή άνοιξη θα είναι η άνοιξη που θα ανθίσει το Φραντζιπάνι μου. Το βράδυ έξω από τον Παπαδάκη, μετά από ένα τέλειο δείπνο με φίλους, περιμένουμε στη βροχή που σκάει πάνω στην τέντα με δύναμη. Η βροχή είναι καλό πράγμα.
Κυριακή 06/12
Ολόκληρο Σαββατοκύριακο μέσα. Μια το κρύο, μια η κούραση και φυσικά τα γεγονότα, οι «φασαρίες». Όντως, όση ώρα υπάρχει ησυχία μέσα στο σπίτι, δεν ακούς ούτε μύγα να περνά απ' έξω. Όλοι κρύβονται. Σκέφτομαι τα σινεμά του κέντρου. Οι ταινίες θα παίζουν για τον τοίχο. Φοβάμαι και που το λέω, μα αποφασίζω να κάνω ένα τραπέζι την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Η τελευταία φορά που έκανα κάτι παρόμοιο ήταν πριν από 4-5 χρόνια, και πήγε κατά διαόλου. Μαγείρευα τρεις μέρες, έπεσα ξερός από την κούραση μόνο και μόνο για να έρθουν οι καλεσμένοι που δυστυχώς είχαν όλοι τις έγνοιες τους και τις έφεραν και τις παράτησαν στο τραπέζι. Κατά τη μία και μισή το διαλύσαμε δυστυχισμένοι. Θυμάμαι που κατέβηκα στο Sea Satin με την Άντζελα αφήνοντάς τους να κείτονται στους καναπέδες. Συμβαίνουν αυτά, ελπίζω φέτος να είμαι πιο τυχερός. Έχω τρία βασικά προβλήματα: χρειάζομαι ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι που θα χωρέσει δώδεκα άτομα, ένα ψητό γουρουνόπουλο που θα φτάσει στην πόρτα μου στις 9:10 και την τέλεια λίστα καλεσμένων. Όποιος έχει καμιά ιδέα ας μιλήσει. Το βράδυ παρακολουθώ τέσσερις συνεχόμενες φορές την τελική σκηνή από το Δείπνο της Μπαμπέτ. Όποιος έχει απορίες για το πώς πρέπει να είναι ένα τέλειο δείπνο, και τι καλά μπορεί να κάνει, ας δει αυτή την ταινία. Σας φιλώ!
σχόλια