Πέμπτη 30/10
Πηγαίνω σε εστιατόριογνωστό. Αγαπημένο. Πρέπει να έχω φάειεδώ -άρα έχω αφήσει και πολλά λεφτά-τουλάχιστον τριάντα φορές από τη μέραπου λειτούργησε. Κανένα παράπονο δενείχα ποτέ, πέρα ίσως από τη συνήθηψηλομύτικη συμπεριφορά μερικών σερβιτόρωνπου νομίζουν πως δουλεύουν στο AtelierRobuchon και όχι σε μια ταβέρνα στο δρόμο.Εδώ έχουμε γελάσει, έχουμε πιει άπειρακρασιά μασουλώντας και φεύγαμε πάνταχαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Έναχρόνο πριν, ο συντάκτης της γεύσης τηςLifO έγραψε μια διθυραμβική κριτική γι'αυτό το μέρος, η οποία εξυμνούσε τα πάνταεκτός από ένα μικρό ελαττωματάκι στοσερβίρισμα. Γνωρίζω, χωρίς να είμαιμάρτυρας, πως η διεύθυνση του εστιατορίουπαραπονέθηκε εντόνως για τη συγκεκριμένηκριτική. Αδίκως, αν με ρωτάτε εμένα.Κανείς δεν είναι τόσο τέλειος. Και τακαλά λόγια δεν είναι αυτονόητα σε καμίαδουλειά. Anyway, όπως έχω αναφέρει και πριν,έκτοτε έχω πάει πολλές φορές εκεί γιατίδεν θεώρησα ποτέ πως η συγκεκριμένηκριτική με εκφράζει και πως η ιδιοκτησίατου μαγαζιού αυτού ήταν πιο σοβαρή απόόσο αποδείχτηκε. Επίσης, στη στήλη μουαλλά και σε αφιερώματα ανάλογηςθεματολογίας στη LifO, εγώ αναφέρω τομέρος πάντα με μεγάλο σεβασμό γιατί τουαξίζει και χωρίς να έχω κανένα απολύτωςσυμφέρον, αφού ούτε με γνωρίζουνπροσωπικά, και έχω πληρώσει μέχρι καιτην τελευταία τηγανητή πατάτα. Φτάνωστο μαγαζί έτοιμος για ένα καλό δείπνομε φίλους. Στο κατώφλι με συναντά ηιδιοκτήτρια, η οποία με πολύ αυστηρόύφος μου λέει πως υπάρχει μόνο ένατραπέζι στο βάθος βάθος (το μαγαζί άδειο)και γενικώς με περιφρονεί. Μάλλον μεαναγνωρίζει από την ονομαστική κράτησηκαι αποφασίζει να πάρει το αίμα τηςπίσω. Εγώ πάντα με χαμόγελο, κάπωςκανονίζω ένα καλύτερο τραπέζι. Για τουπόλοιπο της βραδιάς υπέστηκα τα μοχθηράβλέμματα της ιδιοκτήτριας και τοαπίστευτο ύφος των σερβιτόρων. Κάποιαστιγμή ζητώ πολύ ευγενικά από ένασερβιτόρο κάτι έξτρα και αυτός μεαπίστευτο ύφος μου κάνει και παρατήρησηγιατί δεν αποφασίζουμε καλύτερα καιτου αλλάζουμε τις παραγγελίες... Αν δενντρεπόμουν την παρέα μου και αν δεν είχαδουλέψει δεκαέξι ώρες σερί και δεν ήμουνin desperate need για λίγο καλό φαΐ,θα είχα φύγει. Όμως έμεινα, έφαγα, πλήρωσακαι άφησα φιλοδώρημα στους σερβιτόρους.Ένα μόνο σκέφτομαι. Ποιος ρε παιδιάθεωρεί τον εαυτό τόσο τέλειο που δενανέχεται κάποια κριτική; Γιατί δηλαδήτο κείμενο ενός συντάκτη που γράφτηκεπριν από ένα χρόνο είναι σημαντικότεροαπό τον πελάτη που τιμά το μαγαζί σαςτακτικότατα; Anyway, λουστείτε τα φαγάκιασας. Εγώ θα πηγαίνω εκεί που με σέβονταικαι ευτυχώς η Αθήνα είναι γεμάτη μετέτοια μέρη.
Παρασκευή 31/10
Πηγαίνουμε στονΟικονόμου, στα Πετράλωνα. Υπέροχο μέρος.Σε υπέροχο σημείο. Τραπεζάκια στονπεζόδρομο, κάτω από μεγάλες, καλοποτισμένες,αφράτες ελιές. Τρώμε μαγειρευτά, καιίσως την καλύτερη ντοματοσαλάτα τηςΑθήνας αυτήν τη στιγμή. Πού τις βρίσκουντις ντομάτες ήθελα να ‘ξερα. Η Νάνσυδεν θέλει σκορδαλιά, όμως τρώει, στονΓιώργο κάνουν τη χάρη και του δίνουνμελιτζάνες με το μοσχάρι, φίλοι περνούναπό το δρόμο και πάνε στο Θεραπευτήριο,αναρωτιόμαστε αν ο Ζέφυρος είναι ακόμαανοικτός, πού θα μας πάει η οικονομικήκρίση. Και αν είναι τόσο ωραία στο hotelvatopedi... Όλα καλά και παράξενα. Το φθινόπωρο,που είναι ρε παιδιά;
σχόλια