- Ας πούμε πως πια τα γενέθλιά μου δεν έχουν και τόση σημασία. Ούτε η ονομαστική γιορτή. Αυτή εδώ η γιορτή, η σημερινή επέτειος, είναι τελικά η σημαντικότερη κάθε χρόνο, και ειδικά φέτος, που η κυκλοφορία του τεύχους συμπίπτει ακριβώς με την κυκλοφορία του πρώτου μας τεύχους πριν από έξι χρόνια. Δεν έχει σημασία ν’ αρχίσω να θυμάμαι πράγματα ίσως, είναι πλέον μια ολόκληρη ζωή, μια καινούργια οικογένεια που αντικατέστησε επαρκώς την κανονική μου, πρόσωπα παλιά και νέα που ήρθαν κι έφυγαν, άλλα που είναι εδώ μονίμως. Σημασία έχει να μαθαίνεις κι εγώ δεν κάνω τίποτε άλλο. Χρόνια πολλά, λοιπόν, LifO, κι ευχαριστώ για την παρέα, τη στήριξη και τη νέα κατεύθυνση που μου έδωσες. Χωρίς εσένα θα ήμουν ακόμα λογιστής...
- Τώρα, σε άλλα, νέα τίποτα δεν μαγειρεύεται. Είναι αυτή η περίεργη νηνεμία πριν από τα μαγειρέματα των γιορτών, κάτι σαν ένα παρατεταμένο διάλειμμα για τους φούρνους, προτού αρχίσουν να ψήνουν γαλοπούλες και ψωμιά. Ακούω γύρω μου κόσμο που μισεί τα Χριστούγεννα να λέει πως φέτος θα στολίσει δέντρα, θα κρεμάσει στεφάνια. Δεν τους αδικώ καθόλου. Ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί για να νιώσει λίγο καλύτερα. Εγώ θα κοιτάξω να πάω κάπου που έχει δάση. Χρειάζομαι φύση.
- Όσον αφορά τη γαλοπούλα, το θέμα είναι ποια μέθοδο ψησίματος θ’ ακολουθήσουμε φέτος. Η ιστορία με την άλμη εμένα μου αρέσει και αποδίδει. Και αρχίζω κι εγώ να πείθομαι πως το πουλί, χωρίς γέμιση, ψήνεται καλύτερα και όταν μαγειρεύεις τη γέμιση ξεχωριστά, καταφέρνεις καλύτερα αποτελέσματα στη γεύση. Πάντως, το σίγουρο είναι πως η γέμιση φέτος θα είναι παράξενη. Θα βρω μια συνταγή από αυτές που συνήθως κατακρίνω, τις εξωτικές, και θα τη φέρω εις πέρας. Just for fun...
- Και μια και μιλάμε για παράξενες συνταγές, να δηλώσω, αγαπημένε αναγνώστη, πως το βιβλίο του Heston Blumenthal, Βlumenthal at Home, μου έχει αφήσει ερωτηματικά. Κάποιες πολύ καλές συνταγές, όπως το παρφέ από συκωτάκια πουλιών που σερβίρεται με καραμελωμένη ζάχαρη, όπως η κρέμ μπρουλέ, έχει μια εξαιρετική μεθοδολογία. Τόσο πολύ, που άρχισα τις δοκιμές. Όμως οι συνταγές για να μαγειρεύεις sous vide στο σπίτι και να φτιάχνεις παγωτά με ξηρό πάγο με τρόμαξαν. Ποιος θέλει να μαγειρεύει σαν χημικός στο σπίτι του, ποιος αντέχει τόση ακρίβεια, όταν πρόκειται να μαγειρέψει για ένα μόνο αγαπημένο άτομο, που δεν πρόκειται να του πει ούτε μία αρνητική κουβέντα; Hetson, ας μην το έβγαζες αυτό το βιβλίο, ειλικρινά...
- Χθες βράδυ που δεν είχα ύπνο, επειδή το προηγούμενο απόγευμα είχα τσακωθεί με τους πάντες και το άγχος καλά κρατούσε αρκετές ώρες μετά, σκέφτηκα λίγο το θέμα «προτεραιότητες» και πόσο λίγο τις βάζουμε σ’ εφαρμογή. Αν, ας πούμε, θέλεις να είσαι ήρεμος, έχεις αυτή την προτεραιότητα, κανένας μικροκαβγάς δεν αξίζει. Να μπορούσα να μην το ξεχνώ ποτέ αυτό! Θα ήμουν άλλος άνθρωπος. Αυτό, και το ότι πρέπει να διαβάσω τα άπαντα του Μπαλζάκ πριν από τα σαράντα μου ή πριν από τα όγδοα γενέθλια της LifO.
- Κοιτάω μια μακέτα από το επετειακό τεύχος. Αυτήν με το γιο που παίρνει τα τάπερ από τη μάνα του. Γι’ άλλους λόγους, αυτή η εμπειρία μου είναι άγνωστη. Το να ζεις μακριά (σε άλλη χώρα) από τη μάνα σου είναι κυρίως καλό. Και το να μαγειρεύεις για όλο τον κόσμο είναι καλό. Θαύμαζα τις προάλλες τη φίλη μου την Εύη, που πηγαινοερχόταν με τα ιταλικά τα παστίτσια και τις τάρτες πάνω κάτω ένα μεσημέρι στο σπίτι της, έβλεπα χαρά στα μάτια της και είχαμε ένα είδος συνεννόησης, όπως αυτή που έχουν οι μαφιόζοι. Διότι μόνο οι τρελοί γουστάρουν να περνάνε διήμερα στην κουζίνα για να μαγειρέψουν ένα γεύμα που κρατάει τρεις ώρες το πολύ. Και αυτό δεν θέλω ν’ αλλάξει, θέλω να μαγειρεύω για πάντα. Όμως, ακόμα κι εμείς θέλουμε λίγο φροντίδα-τάπερ καμιά φορά. Μην το ξεχνάτε...
σχόλια