Σάββατο 14/11
Ετοιμάζω cupcakes με γεύση μόκα. Δεν είμαι και πολύ φίλος αυτής της γεύσης, όμως σήμερα θέλω να μυρίσει το σπίτι καφέ. Μπορεί να μην είμαι φίλος της σοκολάτας και της μόκας όμως, όπως οι έγκυες, έτσι κι εγώ μια φορά το χρόνο την πεθυμώ! Αλεύρι, κακάο, ζάχαρη, μια πρέζα αλάτι, baking powder και μαγειρική σόδα σε ένα μπολ και σε άλλο χωριστά βούτυρο λιωμένο, γάλα, δύο αυγά, δύο σφηνάκια δυνατό εσπρέσσο, ένα σφηνάκι λικέρ καφέ, βανίλια και μια πρέζα κανέλλα. Ενώνω τα υγρά με τα στεγνά και ανακατεύω μέχρι να έχω ένα ομοιογενές μείγμα. Γεμίζω τις υποδοχές στο ταψί για μάφινς με το μείγμα (μέχρι τα 2/3) και ψήνω σε μέτριο φούρνο για σαράντα λεπτά. Τα αφήνω να κρυώσουν και εν τω μεταξύ λιώνω λευκή σοκολάτα. Μόλις κρυώσουν εντελώς, τα βουτώ στη σοκολάτα και τα πασπαλίζω με κακάο. Είναι αρκετά εντυπωσιακά στην όψη και σκέφτομαι πως αν κάποτε κάνω ένα πάρτι για παιδιά, αυτό θα είναι το γλυκό που θα κεράσω τους μεγάλους. Το απόγευμα τσιμπολογάμε από τα cupcakes, πίνουμε καφέδες και ξεφυλλίζουμε περιοδικά. Το καλύτερο το αποφεύγω, το αφήνω τελευταίο κάτω-κάτω στη στίβα. Το τελευταίο τεύχος του «Gourmet» έχει έρθει και στην Ελλάδα. Προσπαθώ να υπολογίσω αν είχαν ήδη πάει στο τυπογραφείο όταν τους ανακοινώθηκε πως τους κλείνουν ή αν έπρεπε να βγάλουν και ένα τεύχος πριν μαζέψουν τα πράγματα τους και φύγουν. Fall from grace, πάντως. Όλα τα κομμάτια του μου φαίνονται αμήχανα, μουδιασμένα, μάλλον έχω διαβάσει πολλά γι' αυτό το θέμα και τώρα δίνω σε όλα κάποια διαφορετική, λίγο πιο «πεσμένη» υπόσταση. Στο κείμενο της εκδότριας που μιλά για το thanksgiving dinner, τα βουνά με τα άπλυτα πιάτα που τα πλένει μόνη μετά από κάθε δείπνο και την παντελή της άρνηση να προσλάβει βοηθό, εγώ διακρίνω μέσα από τις γραμμές το δικό της αντίο. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα και να ξαναβγεί αυτό το διαμαντάκι.
Δευτέρα 16/11
Μετά από ένα Σαββατοκύριακο πλήρους αποχαύνωσης -το πιο απαιτητικό πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο μανάβη-, επιστρέφω στη δουλειά λίγο με βαριά καρδιά. Είναι νωρίς, το ξέρω, να πεθυμώ διακοπές αλλά έχω διαλυθεί από τη δουλειά και λίγο με θαυμάζω που ακόμη δεν έχω αρχίσει τις γκρίνιες. Πάντως στο γραφείο περνάμε καλά (και αυτό βγαίνει και στη σκηνή), γελάμε συνέχεια, πήραμε και εσπρεσιέρα, τώρα ποιος μας πιάνει. Πού με χάνεις πού με βρίσκεις, διαβάζω το βιβλίο με τις «dirty» ελληνικές παροιμίες του Θωμά Κοροβίνη (εκδ. Άγρα) και σκάω στα γέλια. Θα το κάνω σε όλους δώρο τις γιορτές, θα στείλω και ένα στην κολλητή μου στο Μπουένος Άιρες που έχω να της μιλήσω τρεις βδομάδες. Να της το βάλω σε ένα πακέτο με cd ελληνικά, άλλα βιβλία και μερικές φωτογραφίες. Την έχω πεθυμήσει. Προς το παρόν, ετοιμάζω το αφιέρωμα στο βιβλίο με τα άλλα παιδιά και χάνομαι μέσα σε νέες εκδόσεις, ωραία εξώφυλλα και μια συνέντευξη με τον γραφίστα David Pearson που πήρε ο Άρης Δημοκίδης. Αν υπάρχει ένα πράγμα που θαυμάζω είναι οι δουλειές αυτού του ανθρώπου. Κάθε εξώφυλλο και ένα παραμύθι, μαστορεμένο με γνώση και μέτρο. Και να φανταστείτε πως αποκαλεί το επάγγελμά του «a service» και όχι τέχνη. Respect. Σημειώνω σε ένα τετράδιο πέντε δουλειές για το Σαββατοκύριακο: να πάρω κυδώνια, να φέρω τα χαλιά, να πετάξω την ντοματιά που ξεράθηκε, να πάρω τηλέφωνο την κολλητή, να πάω στο Παρίσι. Σας φιλώ.
σχόλια