Πέμπτη 25/01
Ετοιμάζω κινέζικο. Δεν έχω κουζίνα με αληθινή φωτιά, και γι’ αυτό πολύ σπάνια φτιάχνω φαγητό σε γουόκ. Έχω ένα αρχαίο εργαλείο, φτηνό, το οποίο κάνει τέλεια τη δουλειά. Τρία λεπτά το αφήνεις στη φωτιά, και αυτό καίει και ξεκαπνίζει. Έτσι πρέπει να γίνεται το stir fry. Όταν φτιάχνω κινέζικο, οι συνταγές μου είναι σα μισά αποκόμματα από περιοδικά και βιβλία, που πάντα κάτι θα λείπει και το προσθέτω αυτοσχεδιάζοντας. Χωρίζω τους κροκούς από τα ασπράδια. Και κόβω στήθος κοτόπουλο σε λωρίδες. Στο μπολ με τα ασπράδια βάζω corn flour, και φτιάχνω ένα χυλό. Εκεί μέσα ρίχνω και το κοτόπουλο. Το αφήνω για λίγο. Κόβω πράσινες και κόκκινες πιπεριές σε μεγάλα κομμάτια. Στο γουόκ ρίχνω μπόλικο λάδι και, μόλις κάψει, τηγανίζω το κοτόπουλο μέχρι να ροδίσει. Αφαιρώ το πολύ λάδι και στο καυτερό και κολασμένο γουόκ ρίχνω τις πιπεριές και τα κρεμμύδια. Πέντε λεπτά, μέχρι να μπει μέσα τους η κάψα από το μέταλλο. Ρίχνω το κοτόπουλο –εδώ αρχίζει αυτοσχεδιασμός–, oyster sauce, soya, mango chutney και λίγο ζωμό από κοτόπουλο. Ετοιμάζω κινέζικα χοντρά νουντλς και τα ανακατεύω όλα μαζί. Δεν είναι άσχημο, αλλά κινέζικο ακριβώς δεν το λες... Σκέφτομαι πως για γλυκό ωραία θα ’τανε μερικά lychees, αλλά αρκούμαι σε κάτι αχλάδια.
Παρασκευή 26/01
Στο γραφείο η Έφη με κερνάει κάτι από ένα γαλάζιο κουτί. Είναι καρυδοκουραμπιέδες, φτιαγμένοι στο χωριό Ψάρι Τρικολώνων Γορτυνίας, από την εταιρεία «Αρκαδιανή». Παράξενη αίσθηση, όλο καρύδι γεμάτη. Η υφή τους είναι μαλακή και σου γίνονται συνήθεια. Πολύ γρήγορα παρατηρώ τον εαυτό μου να πηγαινοέρχεται στο γραφείο της φίλης ζητώντας κι άλλους. Το Εφάκι από ευγένεια και απελπισία –αφού βαριέται να με βλέπει να πηγαινοέρχομαι– μου φέρνει όλο το κουτί στο γραφείο μου. Σκέφτομαι πως τον τελευταίο καιρό αντί να φέρνω φαγητά όπως παλιά στο γραφείο, όλο κάνω τράκα από ’δώ κι από ’κεί. Από κουλούρια μέχρι τσίχλες. Αν τα γράφουν τα βερεσέ, σύντομα θα πρέπει να φέρω γουρουνόπουλα για να εξιλεωθώ... Το μεσημέρι πάμε στο «Αιολίς» για μακαρονάδα. Είναι τόσο ωραίος αυτός ο χώρος. Ψηλά ταβάνια, ο απόηχος από τις ομιλίες των πελατών στα τραπέζια φτάνει ψηλά. Ανοιχτοσύνη και παλιά Αθήνα. Σχεδόν classic. Παραγγέλνω μια μακαρονάδα με σαφράν, που έρχεται σε μια φωλιά από φύλλο. Ό,τι πρέπει. Οι δίαιτες είναι παρελθόν. Μασουλάω χαλαρά και σκέφτομαι πως από την ερχόμενη εβδομάδα θα αρχίσω να ασχολούμαι περισσότερο με τη ζαχαροπλαστική. Και θα ζητήσω και τη συνταγή για τους καρυδοκουραμπιέδες. Ποιος ξέρει, αν τους φτιάξω καλά μπορεί να με προσλάβουν στην «Αρκαδιανή» να φτιάχνω γλυκά. Αυτό θέλω κατά βάθος. Το λέω στη φίλη συνάδελφο, και κάνει πως δεν ακούει.
Σάββατο 27/01
Η «Γάστρα» είναι ένα θρυλικό μαγαζί, όπου η Ν. προσπαθεί να με πάει εδώ και καιρό. Κλείνει ένα τραπέζι και πάμε ένα όμορφο βράδυ σε μια θαυματουργή «σπηλιά» στο Κολωνάκι. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο μαγαζί στην Αθήνα. Σκαμμένο κυριολεκτικά και κρυμμένο στην ομορφότερη γωνιά μιας περιοχής που αρχίζει να χάνει λιγάκι επικίνδυνα το flair της. Το ντεκόρ είναι μοναδικού γούστου. Τοίχοι καλυμμένοι με εκατομμύρια mementos, καρτ ποστάλ, κάρτες πελατών, φωτογραφίες. Στην πόρτα, μια συγκλονιστική αφίσα της Σοφία Λόρεν. Σαν τελετάρχης που δίνει το ρυθμό στην είσοδο ενός πάρτι. Παραγγέλνουμε, από το μενού που οι φίλοι μου λένε πως παραμένει το ίδιο πάνω κάτω εδώ και τριάντα χρόνια. Στα πρώτα και λίγο τσίλι κον κάρνε, διαβάζω κοτόπουλο κιέβ (ήταν τόσο στη μόδα κάποτε αυτό το πιάτο, που όλοι πάσχιζαν να γεμίζουν τα φιλέτα κοτόπουλων με ό,τι λέει η συνταγή. Το βράδυ περνάει υπέροχα. Περιτριγυρισμένοι από τους ωραιότερους τοίχους στην Αθήνα, ανάβουμε μια συζήτηση – εγώ υποστηρίζω με πάθος κάτι, και μετά γελάμε κουτσομπολεύοντας για τις αμοιβές των σταρ... Βγαίνουμε στο «ανοιξιάτικο» κρύο και με τον ένα φίλο περπατάμε μέχρι τα σπίτια μας. Σκέφτομαι πως θα αγνοήσω παντελως τον Βαλεντίνο και θα αφοσιωθώ παντελώς στην Τσικνοπέμπτη την επόμενη εβδομάδα. Είναι πιο ερωτικό το παιδάκι από το κόκκινο τριανταφυλλάκι, γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Σας φιλώ!
σχόλια