Παρασκευή22/6
Οκαύσωνας έρχεται. Θέλω να μη με πιάσει η απελπισία αυτή τη φορά. Να προσποιηθώότι δεν συμβαίνει τίποτα και πως είναι κι αυτές μέρες σαν όλες τις άλλες.Κλείνω όσα περισσότερα παντζούρια και παράθυρα του σπιτιού μπορώ. Δεν έχεινόημα να είναι ανοιχτά. Καλύτερα να είναι κλειστά παρά να νιώθω αυτό το λίβα ναμπαίνει στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να πω στις γάτες. Είναι ο πρώτος τους καύσωναςκαι μου φαίνεται πως δεν έχουν ιδέα πώς να τον αντιμετωπίσουν. Ο αρσενικός πουείναι και πιο βλάκας τρυπώνει σ' ένα σημείο και προσποιείται πως εκεί έχειδροσιά. Όταν όμως τον παίρνει ο ύπνος στο σημείο αυτό πέφτει όλος ο ήλιος τηςκολάσεως. Τον λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω και τι να του πω. Μεγάλο αγόριευνουχισμένο είναι. Ας φροντίσει τον εαυτό του.
Σάββατο23/6
Γεμίζωτο ψυγείο με δροσερά φαγητά. Καρπούζι, φρούτα, τέσσερα παγωτά, μια παγωμένηπάστα με τόνο, πράσινο παγωμένο τσάι, νερό. Άπειρα μπουκάλια εμφιαλωμένο νερόξεχειλίζουν απ' όλες τις γωνιές του ταλαίπωρου ψυγείου που προσπαθεί τααδύνατα. Σήμερα δεν έχει μπάνιο στη θάλασσα. Οι φίλοι με παρακαλάνε, όμως εγώδεν θέλω καθόλου να χρησιμοποιήσω την παραμικρή στάλα ενέργειας για να φτάσω σεμια παραλία, να βρω και να πληρώσω ξαπλώστρες, να αλειφτώ αντιηλιακά και νασαλιαρίζω με μια φραπεδούμπα που θα κοστίζει μίνιμουμ πέντε ευρουλάκια. Στοσπίτι παρακολουθώ όλες τις μεσημεριανές εκπομπές του Σκάι μασουλώντας τα πάντααπό το ψυγείο.
Κυριακή24/6
Τοσχέδιο λέει πισίνα στο κέντρο. Από την αρχή ξέρω μέσα μου πως αυτό δεν θα γίνειποτέ. Όμως σε παρακολουθώ αμέριμνα να παίρνεις τηλέφωνα και να προσπαθείς ναδεις αν υπάρχουν ξαπλώστρες να χωρέσουν κι εμάς. Πάμε στο Χίλτον με τα πόδια. Ηζέστη κόβεται με το μαχαίρι στους άδειους δρόμους. Η πισίνα υπέροχη μα γεμάτη.Η ζέστη πέρα από τα φυσικά μας όρια. Μετακομίζουμε στο λόμπυ και αμέσως για καφεδάκιαστο υπέροχο Χίλτον μέσα στον κλιματισμό. Έρχονται φίλοι και αρχίζει ένα νωχελικόγλεντάκι που καταλήγει -που αλλού;- στο εξαιρετικό μπουφέ του Βυζάντιου. ΗΈβελιν βγάζει κάτι φυτικά χάπια που βρομάνε. Σπιρουλίνα. «Δεν παίρνεις καμία; Τοχρειάζεσαι χρυσό μου. Πώς έγινες έτσι διπλός; Και λίγες επισκέψεις στονμπουφέ!» Εγώ την αγνοώ και κάνω τουλάχιστον τρεις επισκέψεις. Γελάμε πολύ. Έχωπεθυμήσει τους συγκεκριμένους φίλους και τώρα που τους έχω τους χαίρομαι. Ημέρα περνάει με τρανταχτά γέλια, καπνιστό σολομό, ξιφία, λίγη σαμπάνια καιφράουλες με σοκολάτα. Μετά, μεταφορά στο καφέ, πάντα στο ίδιο λόμπυ ξενοδοχείουστον ίδιο όροφο μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Τρίτη26/6
Διαβάζωτο αφιέρωμα του TIME στο φαγητό, με τον τίτλο «Weare what weeat». Εξαιρετικό. Το εισαγωγικό κείμενο που εξηγεί τη σημερινήκατάσταση. Δεν υπάρχουν πια όρια, ζεις στην Ελλάδα και μπορείς να δοκιμάσεις ταπιο αλλόκοτα υλικά, χειμώνα καλοκαίρι τα πάντα είναι διαθέσιμα, το οικολογικόκίνημα. Ένα ρεπορτάζ για τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων σε διαφορετικέςχώρες, συνέντευξη με τον σεφ/πολυεθνική Jean-GeorgesVongerichten, ο τρόπος που ζει, μαγειρεύει και τρώει μια90χρονη Ισπανίδα σ' ένα απόμακρο χωριό που ούτε όνομα δεν έχει, το λένε απλώςχωριό και πολλά άλλα, που δεν με αφήνουν να δουλέψω, με κάνουν όμως να ξεχνώτον καύσωνα. Σήμερα θα είμαστε κρυμμένοι στα κλιματιστικά μέχρι τα χαράματα πουθα έχει κλείσει το τεύχος. Όταν φύγουμε, φαντάζομαι πως θα είναι σαν να έχουμεβγει από το πυρηνικό μας καταφύγιο μετά από ένα μακροχρόνιο πυρηνικό πόλεμο.Σκέφτομαι πως θα βγω από το γραφείο μου, μόνο για να ανοίξω στο delivery boy με την πίτσα. Θέλωτο φθινόπωρο. Σας φιλώ!
σχόλια