Kαίγομαι!

Σάββατο 12/06

Δοκιμάζω μια νέα συνταγή με κάρι. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως τα καυτερά είναι για τον χειμώνα. Τα τσίλι είναι στα καλύτερά τους αυτή την εποχή και ίσως λίγο πιο μετά, προς τον Ιούλιο. Και κάθε φορά που τα τρως μέσα στη ζέστη, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, σαν να τα κάνουν όλα να λειτουργούν κάπως πιο έντονα. Είναι σαν να πηγαίνεις all the way! Δεν υπάρχει κάτι πιο σέξι από τα καυτερά μέσα στον καύσωνα. Καθαρίζω οχτώ φρέσκιες πιπεριές τσίλι από τα σπόρια και τις κόβω σε τέταρτα. Σε ένα βαθύ καυτό τηγάνι σοτάρω σε σπορέλαιο τα τσίλι, πέντε σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες, 20 φρέσκα φύλλα κάρι (τα βρίσκετε στην Ευριπίδου, όχι πάντα, αλλά όταν τα βρείτε, όπως εγώ χθες, φωνάξτε αλληλούια, γιατί είναι σπουδαίο υλικό και σπάνιο) και ένα κουτάλι ψιλοκομμένο φρέσκο τζίντζερ, για περίπου δύο λεπτά. Χαμηλώνω τη φωτιά και προσθέτω ένα κουταλάκι σπόρους μουστάρδας, ένα κουταλάκι κόλιανδρο ξερό αλεσμένο, μισό κουταλάκι κύμινο, μισό κουταλάκι κουρκούμη (ίσως και λιγότερο) και συνεχίζω να ψήνω για δύο με τρία λεπτά, μέχρι που να αρχίσουν να πηδάνε στο τηγάνι οι σπόροι της μουστάρδας. Συνεχίζω με ένα ψιλοκομμένο κρεμμύδι και σοτάρω για ακόμα τέσσερα λεπτά. Προσθέτω περίπου 700 γρ. ντομάτες κομμένες σε κύβους και περίπου ένα φλιτζάνι τριμμένη καρύδα χωρίς ζάχαρη, σκεπάζω το τηγάνι και σιγοβράζω για ένα πεντάλεπτο. Ανοίγω το τηγάνι, προσθέτω ένα κιλό γαρίδες μέτριες αποφλοιωμένες, ανακατεύω και ψήνω για περίπου ακόμα πέντε λεπτά.. Δοκιμάζω και τελειώνω με αλάτι και πιπέρι. Σερβίρω ρύζι στον ατμό που έχω αφήσει να κρυώσει. Όταν δοκιμάζεις, πρώτα σε χτυπά η καύτρα των τσίλι, λίγος ιδρώτας ξεπροβάλλει στο μέτωπο και μετά αισθάνεσαι τη δροσιά που διώχνει τη ζέστη και αφήνει μόνο την αίσθηση από τις ζουμερές γαρίδες και τη γλύκα από τις ντομάτες. Για καλό και για κακό έχω και δύο σορμπέ πορτοκάλι στην κατάψυξη. Εννοείται πως μετά από αυτό το απίστευτο γεύμα δεν μιλάς, δεν φιλάς κανέναν και την άλλη μέρα δεν πας δουλειά. Για ευνόητους λόγους...

Δευτέρα 14/06

Ετοιμάζομαι για τον καύσωνα. Κλιματιστικά, σκιές, τέντες, φυλλωσιές, παγωτά, παγωμένα φρούτα, νερά και λινά. Νομίζω πως φέτος το καλοκαίρι θα είναι μικρότερο, αλλά πιο έντονο. Ήδη, τώρα που γράφω, έξω καίει ο τόπος, έχουμε γίνει Άμπου Ντάμπι. Οι δύο ντοματιές με τσέρι ντοματάκια από τη Νάξο μεγαλώνουν, βάζω λίπασμα βιολογικό μέχρι να αρχίσει η ανθοφορία και περιμένω τους πρώτους καρπούς. Κατεβαίνω συχνά στην Ευριπίδου μέσα στην κάψα και ψάχνω για τσίλι και παράξενα φρούτα. Πριν λίγες μέρες βρήκα αιγυπτιακά μάνγκο. Είναι μικρότερα από τα άλλα, τα εξωτικά, κίτρινα και πάρα πολύ γλυκά. Στο Κάιρο τα βρίσκεις παντού σε όλες τις μορφές: παγωτό, χυμός, φρούτο από το περίπτερο. Με την πρώτη δαγκωματιά, αυτή η έντονη γλύκα φέρνει μπροστά σου εικόνες από ταξίδια: ένας μεγάλος δρόμος με πολύ θόρυβο, η μυρωδιά των ναργιλέδων, η δροσιά από το ποτάμι, ένας τρελός ταξιτζής και ένα καφενείο κάτω από κάτι μουριές. Θα ξαναπάω. Σας φιλώ