Παρασκευή 26/10
Σήμεραξεκινά ένα ταξίδι που το περιμένω πολύκαιρό. Πηγαίνουμε στην Κωνσταντινούπολη.Έχω ακούσει κι έχω διαβάσει τόσα πολλάγι' αυτήν τη μυθική πόλη, που στο μυαλόμου έχει πάρει παραμυθένιες διαστάσεις.Έχω και τα θεματάκια μου, βέβαια. Γιαμένα, ένα ταξίδι στην Τουρκία δεν είναικαι τόσο απλό. Σκεφτείτε πως από τη χώραμου δεν υπάρχει πτήση για Τουρκία.Δυστυχώς έχω βιώσει την αρνητική πλευράτων Τούρκων και αυτό μόνο δυνατά κατάλοιπαφόβου μπορεί να σου αφήσει. Έτσι λοιπόνη άφιξη στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούποληςκαι το πέρασμα από τον έλεγχο τωνδιαβατηρίων για μένα δεν ήταν απλήυπόθεση, αν και πέρασα το ίδιο γρήγοραμε όλους τους άλλους. Ο φόβος, είπαμε.Το ταξί μας οδηγεί στο ξενοδοχείο μας,που βρίσκεται πλάι από τα τείχη τηςΑγια-Σοφιάς. Πρόκειται για κάτι παλιάχαμόσπιτα τα οποία έχουν αναπαλαιώσεικαι έχουν μετατρέψει σε κουκλόσπιτα. ΗΑγια-Σοφιά φαίνεται να είναι δέκα φορέςπιο δυνατή από ό,τι περίμενα. Στουςδρόμους γρήγορα! Και με μια πρώτη ματιά,ακόμα και βράδυ, είναι ξεκάθαρη η ομορφιάτης Πόλης. Τείχη, τζαμιά, εκκλησίες,παραδοσιακά σπίτια και η θάλασσα.Μυστήριο πράγμα ο Βόσπορος. Είναι ηπρώτη θάλασσα που βλέπω και σκέφτομαιπως αυτό δεν είναι απέναντι από τηνξηρά. Είναι ένα με την πόλη αυτή, είναιμέσα της. Σαν ένας άλλος δρόμος, που αντίνα οδηγεί σε ένα παζάρι, σε πηγαίνειαπλώς σε ένα άλλο λιμάνι. Κατεβαίνουμεστο Ταξίμ, διασχίζουμε την Ιστικλάλ καιχανόμαστε στα δρομάκια που τηνπεριτριγυρίζουν. Εδώ καταλαβαίνεικανείς τι σημαίνει ακριβώς streetfood. Το πιο κοινό πράγμαστους δρόμους της Κωνσταντινούπολης,και αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερηεντύπωση, ήταν οι άπειροι πάγκοι πουπουλούσαν μύδια γεμιστά. Βουνά απόγυαλιστερά μύδια γεμιστά με αρωματικόπιλάφι και μύδια. Φανταστικό. Καιπάμφθηνο. Στα δρομάκια συναντάμε μαγαζιάμε θεϊκά κεμπάμπ (κιόφτα και ψητέςπιπεριές), μανάβικα με παραδεισένιαφρούτα, τουρκικά λουκούμια σε τουλάχιστονδέκα διαφορετικές γεύσεις, χαλβάς καικουλουρτζήδες. Νομίζω ότι είμαι στονπαράδεισο, και ξεκινώ να τσιμπολογώ απόπαντού. Δέκα μύδια γεμιστά, ένα ζεστόκουλούρι και τρία σύκα βασιλικά. Αργότεραπροσγειωνόμαστε σε ένα δρομάκι ξέχειλοαπό κόσμο και αρχίζουμε τους μεζέδες.Όλοι περνάνε τέλεια και στο βάθοςακούγεται ένα συγκρότημα που ερμηνεύεικουλτουριάρικα τούρκικα άσματα. Η μέρατελειώνει με ψητό ρυζόγαλο στο Σαράι.Δεν έχω λόγια γι' αυτόν το ναό τωνγλυκών. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τα πλήθηπου γεμίζουν τους τρεις ορόφους αυτούτου ζαχαροπλαστείου είμαι σίγουρος πωςδίνουν 10 στα 10 για την ποιότητα και τηγεύση των γλυκών. Το ρυζόγαλό μου είναικρεμώδες, το ρύζι τελείως λιωμένο μέσαστην κρέμα και η καμένη κρούστα τοαπογειώνει. Η πρώτη μου γεύση από τηνΠόλη είναι απλώς ανυπέρβλητη...
Σάββατο 27/10
Πηγαίνωστην Αγια-Σοφιά αγκαλιά με τις σελίδεςαπό το βιβλίο του WilliamDalrymple Ταξίδι στη σκιάτου Βυζαντίου, όπου περιγράφει τηνεπίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη καιτην Αγια-Σοφιά. Η περιγραφή του για τοναό είναι αντάξια του μεγαλείου πουαντικρίζω. Ανεβαίνω στο δεύτερο όροφοκαι πιάνεται η αναπνοή μου από το θέαματων ψηφιδωτών που απέμειναν. Από τομπαλκόνι κοιτάω μια γελοία έκθεσηζωγραφικής που λαμβάνει χώρα στο ισόγειο.Ανηφορίζουμε το Ντιβάν Γιολού μεκατεύθυνση το παζάρι. Ξοδεύω τουλάχιστοντρεις ώρες μέσα στα σοκάκια του παζαριούψωνίζοντας κυρίως υφάσματα και σαπούνια.Το κατάστημα Dervis έχειπολύ καλή συλλογή. Και μετά χαμάμ στοCemberlitas. Το βράδι τρώμε σεμια ψαροταβέρνα τύπου Δουράμπεη στοΣουλταναχμέτ. Μέσα σε μια γειτονιά μεχαμόσπιτα, μια αυλή φιλοξενεί Τούρκουςκαλοβαλμένους που κάθονται περιτριγυρισμένοιαπό μαγκάλια και τρώνε ψαρούκλες απότο Βόσπορο. Πρώτα έρχονται οι μεζέδεςσε ένα δίσκο. Σαλάτα με χταπόδι, άνηθοκαι αγγουράκι τουρσί, γαύρος μαρινάτος,τραγανή σαλάτα και μυδοπίλαφο. Μετά έναλυθρίνι και μια γλώσσα ψητά. Υπέροχοεστιατόριο, υπέροχο ψάρι. ψάρι. Τα γλυκά είναι αντάξια των κυρίως πιάτων: σύκα ψητά με παγωτό καϊμάκι και λωτοί. Μόνο από το χρώμα τους μεθάς. Τα γατάκια έχουν φύγει από τα μαγγάλια και περιμένουν για κόκαλα κάτω από το τραπέζι μας. Η Κωνσταντινούπολη έχει απλώσει τα πλοκάμια της και μας έχει αιχμαλωτίσει μες τη γλύκα της για τα καλά. Το τραμ μάς πηγαίνει και πάλι στο κέντρο. Τα μπαράκια βράζουν και απόψε θα ακούσουμε λαϊκά. Αν είναι έτσι τα ταξίδια, πρέπει κανείς να το κάνει πιο συχνά.
Κυριακή 28/10
Αύριο είναι εθνική επέτειος για τους Τούρκους. Το κατακόκκινο ντεκόρ στους δρόμους κορυφώνεται σε ανησυχητικό βαθμό. Δεν υπάρχει σημείο στην Πόλη που να μην είναι καλυμμένο με μια κόκκινη σημαία και μια γιγαντοφωτογραφία του Ατατούρκ. Τρώμε τα τελευταία γλυκά στο Σαράι και πάμε στην Istanbul Modern, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τους. Η μπιενάλε καλή, αλλά αναρωτιέμαι πώς μπορεί κανείς να εκφραστεί ελεύθερα σε μια χώρα που ελέγχει πολλές ελευθερίες των πολιτών της. Παρ' όλα αυτά, το απόγευμα είναι γλυκό και ευχάριστο και ένα ταξί μάς οδηγεί στο αεροδρόμιο. Επιστρέφω με βαριά καρδιά και σκέφτομαι πως το μυθιστόρημα Λωξάντρα είναι ο μεγαλύτερος ύμνος γι’ αυτό το μέρος και τη μυθική του κουζίνα.
Σας φιλώ.
σχόλια