Μου φαίνεται πολύ περίεργο που ταξιδεύω σε νησί, ενώ είναι αρχές φθινοπώρου. Το ήθελα όμως! Εδώ και καιρό έλεγα πως δεν ήθελα να βγει το καλοκαίρι χωρίς να πάω στην Κρήτη και, τελικά, τα κατάφερα. Με το που βγαίνω από το αεροπλάνο, αμέσως διαπιστώνω την αλλαγή στο κλίμα, ακόμακαι στο φως. Στον δρόμο για τα Χανιά ξανακοιτάω πολλά δέντρα μαζεμένα και είναι σαν να με ξυπνάει κάποιος από ένα κακό όνειρο. Είμαι στην Αθήνα πολύ καιρό και φαίνεται πως έχει παρασυνηθίσει το μάτι στο μπετόν και στο πεζοδρόμιο με τη γλίτσα. Οδηγούμε και διασχίζουμε μεγάλους ελαιώνες. Στην άκρη του δρόμου τα Χανιά, πάνω στη θάλασσα, πυκνοκατοικημένα, μυστήρια και πανέμορφα. Η πιο όμορφη πόλη της Κρήτης, σκέφτομαι. Στο Ammos Hotel παρατηρώ τις αλλαγές. Έχω να έρθω τρία χρόνια και ο φίλος μου ο Νίκος Τσεπέτης κάνει συνεχώς καινούργια πράγματα. Άλλα πατώματα, άλλα έπιπλα – το μέρος είναι buzzing ακόμα και τον Οκτώβριο. Σε τρία λεπτά είμαι ήδη με το μαγιό στη θάλασσα. Μια απότομη κίνηση ρίχνει όλο το περιεχόμενο της τσάντας στην άμμο. Κινητά, σημειωματάρια, κλειδιά, κάτι χαρτιά που έπρεπε να μελετήσω, όλα καλυμμένα με κίτρινη άμμο. Σημαδιακό, λέω, μασουλώντας το πρώτο καλτσουνάκι με χόρτα αυτής της εκδρομής. Θα ακολουθήσουν δεκάδες.
Στο βιβλίο που διαβάζω οι ήρωες (δύο ανήλικα) μένουν μόνοι, μπορείς να πεις και ορφανοί, όταν οι γονείς τους το παίζουν Μπόνι και Κλάιντ και περιφέρονται στις παράξενες στέπες του Καναδά - όσο το τηλέφωνο δεν χτυπάει, τόσο πιο κοντά είμαι κι εγώ στον Καναδά. Μόνο ο ήλιος που βουτάει στα καθαρά νερά με φέρνει πίσω στο νησί. Αυτός και η πείνα. Σε μια απομακρυσμένη ταβέρνα πάνω στο κύμα ψήνονται για μας δυο μεγάλα ψάρια. Χρειάζομαι μπουφάν, φυσάει παγωμένος αέρας. Τα ψάρια μόλις ψαρεύτηκαν το απόγευμα, ένα φαγκρί κι ένας ροφός. Ψημένα απλά, με χοντρό αλάτι. Είναι μεγαλειώδης τροφή τα ψητά ψάρια. Πιο απλά και πιο σπουδαία δεν γίνεται. Το αδέσποτο σκυλάκι που περιφέρεται στα τραπέζια και με το οποίο έπαιξε ένας ψιλοέρωτας –πιο κοντά στο να πάρω σκύλο νομίζω δεν έχω βρεθεί από εκείνο το βράδυ– τρώει σαρδέλες ψητές και μόλις χορταίνει, ξαπλώνει κυριολεκτικά πάνω στα πόδια μου. Το αποχαιρετώ με μισή καρδιά. Το επόμενο πρωί, επικό πρωινό στο Ammos, με μια σπανακόπιτα λεπτή-λεπτή, που έχει όμως περισσότερη γεύση απ’ όση μπορείς να φανταστείς, και λουκουμάδες χανιώτικους. Έφαγα για τρεις, νομίζω αποτελείωσα όλους τους λουκουμάδες του μπουφέ. Το ωραιότερο πρωινό σε ξενοδοχείο ήταν αυτό. Κάνουμε μια εθιμοτυπική βόλτα στην πόλη για να χαζέψουμε τα σκηνικά για τη χολιγουντιανή ταινία που γυρίζεται στο νησί και φεύγουμε για Φαλάσαρνα, την καλύτερη θάλασσα στον κόσμο. Είμαστε δέκα άτομα όλοι κι όλοι σε αυτή την αχανή παραλία που είναι κεντημένη με κάτι χαμηλούς βράχους και αμμόλοφους. Εντάξει, αν υπάρχει ευτυχία, τότε είναι αυτό που αισθάνεσαι όταν βουτάς σε αυτά τα νερά και βλέπεις τον ήλιο να δύει μπροστά σου. Το βράδυ με τον Νίκο πάμε στο σπίτι του διάσημου κεραμίστα Μανούσου που ζει στο Παιδοχώρι, λίγο έξω απ’ τα Χανιά. Ένα πέτρινο σπίτι, που περιτριγυρίζεται από τον πιο μαγικό κήπο –με γιγαντιαίες ορτανσίες και μεγάλα δέντρα– και φιλοξενεί πολλά και όμορφα γατάκια. Στο ατελιέ του Μανούσου γίνονται θαύματα με πηλό, φωτιά και τέχνη. Τρώμε στην αυλή και νομίζω πως τα γέλια μας ξυπνούν το χωριό. Επιστρέφουμε στην πόλη χαρούμενοι και χωρίς καθόλου όρεξη για ποτά και μπαράκια. Θα κοιμηθούμε απ’ τις δώδεκα και θα ξυπνήσουμε δέκα ώρες μετά. Καλός ύπνος πρώτη φορά μετά από καιρό. Πώς να μην είναι καλός, αφού γίνεται χωρίς κλιματιστικό και με τον ήχο των κυμάτων να σε νανουρίζει; Τελικά, λίγα είναι αυτά που θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχής, κρίμα που δεν φροντίζουμε πάντα να τα έχουμε. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, η ΕΜΥ προβλέπει σύννεφα και πτώση της θερμοκρασίας.
Αποχαιρέτησα το καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο. Σας φιλώ.
σχόλια