Στο Mataroa

Σάββατο, 16/1

Ανεβοκατεβαίνουμε την Ιερά Οδό, την ώρα της μεγαλύτερης αιχμής της. Παρά την κίνηση, τα χιλιάδες αυτοκίνητα, τον άπειρο κόσμο, τις ουρές έξω από τις μουσικές σκηνές και τα καρότσια με τα «βρόμικα», ο δρόμος αυτός έχει μια παράξενη γοητεία. Όλα μάλλον οφείλονται σε αυτό το όνομα. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά του Ματαρόα, πάμε για φαγητό στο μαγαζί που το αγκαλιάζει η θέα της Ακρόπολης. Κρίμα που δεν είναι καλοκαίρι να κάτσουμε στην απίστευτη βεράντα, να περνάνε οι ορδές των ανθρώπων που βγαίνουν και να χαζεύουμε τα φώτα της πόλης. Τρώμε τέλεια και πολύ light. Είναι καλό σημάδι όταν στο μέρος όπου βγαίνεις να φας έχουν πάντα μια καλή επιλογή light πιάτων. Αν υποθέσει κανείς ότι οι περισσότεροι Αθηναίοι βγαίνουν για φαγητό μετά τις έντεκα, είναι πολύ λάθος να χτίζεις ένα μενού γεμάτο βαρίδια. Εδώ, ο κατάλογος είναι σωστά χτισμένος. Το μενού έχει έντονες κρητικές και μεσογειακές επιρροές. Επιλέγω ό,τι μου προτείνει ο Δημήτρης: τάρτα κολοκύθι, σαλάτα με βάση το σταμναγκάθι γεμάτη με βραστά λαχανικά ψημένα σε σημείο crispy τελειότητας και ντυμένα με ένα ελαφρό ντρέσινγκ. Το κυρίως μου ήταν ένα ριζότο με διάφορα είδη βιολογικού ρυζιού και άγρια μανιτάρια, εκτελεσμένο στην εντέλεια - μύριζε υπέροχα, μακάρι να είχα τη συνταγή. Τα γλυκά λιώνουν στο στόμα, ο σεφ θα ‘ναι γλυκατζής, φαίνεται… Είναι πάντα μεγάλη χαρά να ανακαλύπτεις ένα καινούργιο μέρος, σκέφτομαι. Φεύγοντας, περπατάμε μέσα στο χιονόνερο και μπαινοβγαίνουμε στα μπαρ. Τελικά, εδώ κρύβεται όλος ο καλός ο κόσμος της Αθήνας…

Κυριακή 17/01

Λοιπόν, η κολλητή μου γύρισε από το εξάμηνο ταξίδι της στην άλλη άκρη του κόσμου παντρεμένη. Και έγκυος. Το ξέρω από την παραμονή Χριστουγέννων, που μου το είχε ανακοινώσει με ένα πολύ στεγνό μέιλ, σαν να μου έλεγε το πιο απλό πράγμα. Εννοείται πως είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει εδώ και χρόνια, αν εξαιρέσεις ένα πορτοκαλί κασμιρένιο κασκόλ… Μιλάμε με τις ώρες στο τηλέφωνο, προσπαθώ να μην την κατακεραυνώσω με ερωτήσεις τύπου ανακριτής των Ες Ες, και προσπαθώ να την αφήσω να μου τα πει όλα. Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα ραγίσω και θα αρχίσω να ρωτάω ξεδιάντροπα μέχρι οι φάκελοί μου να γεμίσουν και με την τελευταία λεπτομέρεια. Θα γίνω θείος, λοιπόν, θα κάνει δίδυμα. Έχω αρχίσει να οργανώνω λίγο τη ζωή αυτών των παιδιών, δεν μπορώ να τα αφήσω όλα στο ερωτευμένο ζευγάρι. Σχολεία, φροντιστήρια, σχολές μπαλέτου, πανεπιστήμια, καλοκαιρινές διακοπές και πολιτιστική εκπαίδευση θα τα αναλάβω εγώ. Εννοείται πως θα τους φτιάχνω όλες τις τούρτες γενεθλίων μέχρι να γίνουν δέκα χρόνων. Το υπόσχομαι! Σας φιλώ!