Παρασκευή 27/4
Ετοιμάζω τούρτα για φίλο που γιορτάζει τα γενέθλιά του . Βρήκα τη συνταγή στο νέο «Bon Appetit», το οποίο αγάπησα ξαφνικά. Μάλλον έχω ξεπεράσει μια για πάντα το τραύμα του κλεισίματος «Gourmet». Τη συνταγή την πείραξα λίγο. Ήταν για pound cake, εμείς θα ψιλοφτιάξουμε τούρτα με αυτήν τη δόση. Σε ένα μπολ αναμειγνύω δύο φλιτζάνια αλεύρι, μισό κουταλάκι αλάτι κι ένα κουταλάκι Baking Powder. Στο μίξερ χτυπώ 250 γρ. βούτυρο ανάλατο μαζί με δύο φλιτζάνια ζάχαρη για περίπου πέντε λεπτά, μέχρι να αφρατέψει. Προσθέτω ένα-ένα πέντε αυγά, περιμένοντας μετά από κάθε προσθήκη ν’ αφομοιωθούν στο μείγμα. Προσθέτω τον χυμό από μισό λεμόνι και μισό πορτοκάλι και ξύσμα από τα αντίστοιχα φρούτα. Χαμηλώνω το μίξερ και προσθέτω το μείγμα με το αλεύρι κι ένα φλιτζάνι φιστίκια Αιγίνης ανάλατα, αλεσμένα. Αδειάζω σε στρογγυλή 9ιντση φόρμα που έχω αλευρώσει και ψήνω στους 180 για περίπου 40 λεπτά. Όταν ψηθεί, το αφήνω να κρυώσει εντελώς. Προσπαθώ να κάνω μια παραλλαγή νουγκατίνας, που αντί γι’ αμύγδαλα, η βάση θα έχει φιστίκι Αιγίνης και η κρέμα θα είναι αρωματισμένη ελαφρώς με μαστίχα. Φτιάχνω την κλασική κρεμ πατισερί, αφήνω έξω τη βανίλια και προσθέτω μαστίχα, όχι πολύ, περίπου μισό κουταλάκι του γλυκού. Όταν κρυώσει, την αναμειγνύω με καλά χτυπημένη σαντιγί και με αυτό το μείγμα θα γεμίσω την τούρτα. Κόβω το κέικ στα τρία και βάζω την κρέμα. Ξαναχτίζω, μαζεύω τα περισσεύματα και συγυρίζω με τη σπάτουλα την τούρτα. Καλύπτω με σαντιγί σκέτη και ραντίζω με έξτρα φιστίκια Αιγίνης. Σκέφτομαι πως θα μπορούσα να ραντίσω και με κάποιο σιρόπι το κέικ για να υγρανθεί λίγο, όμως τα στρώματα είναι αρκετά λεπτά και δεν πιστεύω πως θα χρειαστεί. Το βράδυ, στο μικρό τραπέζι στο σπίτι του φίλου, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την κρεμ πατισερί με γεύση μαστίχα. Δεν είναι κακή και σε όλους αρέσει γενικώς η τούρτα, εμένα κάτι μου λείπει. Ίσως η γνωστή απογείωση που παίρνει η κρέμα με τη βανίλια ή και μια πιθανή προσθήκη ενός φρούτου - φράουλες ας πούμε. Πάντως, ο φίλος το ευχαριστήθηκε, οπότε I rest my case. Συμβαίνουν αυτά. Θες ν’ αλλάξεις κάτι, στο μυαλό σου φαίνεται τέλειο, αλλά η πραγματικότητα έχει άλλα φυλαγμένα για σένα.
Τετάρτη 2/5
Η πρώτη εβδομάδα δίαιτας με το Weight Balance Set του Κορρέ πήγε (νομίζω) καλά. Έγιναν ελάχιστες παρασπονδίες, τις οποίες ομολόγησα στο πρόγραμμα και ελήφθησαν τα κατάλληλα μέτρα για να επανέλθω στον σωστό δρόμο. Δεν πεινάω, όλη μέρα τρως κάτι, απλώς πεθυμώ και ονειρεύομαι παγωτά και παγωμένα κοκτέιλ. Τέλος πάντων, θα κρατηθώ. Σε άλλα νέα, σε μια επίσκεψη σ’ ένα σουβλατζίδικο διάσημο που έκανα αυτές τις μέρες, διαπίστωσα πως ένα από τα πιο κακοποιημένα ελληνικά φαγητά είναι το Τζατζίκι! Τι αίσχος! Εννέα στις δέκα φορές είναι τίγκα στη σκόνη σκόρδου, αλατισμένο όσο δεν πάει και φτιαγμένο με το χειρότερο γιαούρτι που μπορείς να βρεις. Αυτό που θα ‘πρεπε να σου δίνει δροσιά σε καίει και σε κάνει να διψάς. Και δεν αναφέρω καθόλου το aftermath. Εφιάλτης στον δρόμο με τα σκόρδα. Την εβδομάδα που πέρασε εγκαινιάσαμε και τη σεζόν «τραπεζάκια έξω», με δύο επισκέψεις στον αγαπημένο Οικονόμου των Πετραλώνων και άπειρες γύρες στην Αθήνα με το μηχανάκι. Φάγαμε και τις δύο φορές μοναδικά κάτω από τις μεγάλες ελιές, με τα μπουφάν ακόμα, αλλά πάντα έξω, κάτω από τον όμορφο ουρανό που μοιάζει να μη συμμερίζεται τα δικά μας προβλήματα. Και ο καιρός την ίδια στάση κρατάει. Κάθε μέρα πριν από τη δουλειά βγαίνω στο μπαλκόνι. Κοιτάω με σχολαστικότητα τα φυτά, κάθε νέο φυλλαράκι που φυτρώνει, κάθε νέο λουλούδι που ανθίζει και προσπαθώ να βρω εκεί όλο το κουράγιο που χρειάζεται κανείς για να συνεχίσω τη μέρα μου που, όπως και στους περισσότερους, είναι γεμάτη αρνητικότητα, εντάσεις, παράξενες συμπεριφορές κι εκείνο το αίσθημα της φρικτής προσμονής για κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι. Τι να πεις; Μπορείς πάντα να ελπίζεις. Να γυρνάς στα καλά πράγματα που μάζεψες και να ελπίζεις. Λοιπόν, ψηφίστε με σύνεση, είναι σημαντικές αυτές οι εκλογές. Σας φιλώ.
σχόλια