Σάββατο 28/11
Ο Τ. πηγαίνει σε αυτό το σούπερ μάρκετ με τα αμερικανικά προϊόντα στη Βάρη και μου φέρνει δώρα. Γέμιση για τη γαλοπούλα του Thanksgiving (!), μαρμελάδα από μύρτιλα και κάτι κονσέρβες με πουρέ κολοκύθας. Δεν πολυξέρω τι να τα κάνω - εγώ μισώ την έτοιμη γέμιση για γαλοπούλα που γίνεται με φρέσκο γάλα και ένα φακελάκι σκόνη και επίσης η μαρμελάδα μύρτιλο έχει απλώς ωραίο κόκκινο χρώμα. Ανοίγω τους πουρέδες κολοκύθας που μυρίζουν ευχάριστα και έχουν ένα υποπορτοκαλί χρώμα και λέω να τους κάνω ψωμί κολοκύθας, είναι πολύ εύκολο, κάτι μεταξύ κέικ και ψωμιού, τέλειο για τσάγια, καφέδες και ξαφνικές πείνες στη δουλειά. Αναμειγνύω 3 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις, δύο κουταλιές του γλυκού baking powder, 2 κουταλιές μαγειρική σόδα, 2 κουταλιές κανέλα, φρεσκοτριμμένο μοσχοκάρυδο, μισή κουταλιά γαρύφαλλο αλεσμένο, μια στροφή του μύλου πιπέρι αλεσμένο και μια πρέζα αλάτι. Στο μίξερ εφαρμόζω το εργαλείο για τις ζύμες και χτυπάω δύο φλιτζάνια πουρέ κολοκύθας (αν θέλετε να το φτιάξετε from scratch, απλώς βράζετε κολοκύθα κομμένη σε κύβους και αφού μαλακώσει την περνάτε από μπλέντερ), 1 φλιτζάνι ζάχαρη κρυσταλλική και 1 φλιτζάνι μαύρη ζάχαρη για περίπου τρία λεπτά. Προσθέτω 4 μεγάλα αυγά και 1/4 του φλιτζανιού σπορέλαιο και αφήνω το μίξερ σε μέτρια ταχύτητα για άλλα δύο λεπτά. Έπειτα, χαμηλώνω την ταχύτητα και προσθέτω εναλλάξ από το μείγμα με το αλεύρι και 2 φλιτζάνια ξυνόγαλα, φροντίζοντας να τελειώσω με το αλεύρι. Αδειάζω σε μακρόστενες φόρμες για κέικ και ψήνω για περίπου μία ώρα στους 180 βαθμούς. Το ψωμί με κολοκύθα είναι πάντα καλύτερο την επόμενη μέρα.
Κυριακή 29/11
Έχω τυπώσει από χθες τη συνέντευξη του Jonathan Safran Foer στο salon.com. Ο νεαρός και πολλά υποσχόμενος συγγραφέας έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο Εating Animals, το οποίο, βεβαίως, έχει να κάνει με αυτό το πολύ σοβαρό θέμα που ακούει στον τίτλο «σκοτώνω, σφάζω, βασανίζω, κακοποιώ ζώα για να τα φάω». Ο Φόερ, αν και χορτοφάγος ο ίδιος, δεν θέλει να σε κάνει χορτοφάγο κατ' ανάγκη, θέλει απλώς να σκιαγραφήσει τον τρόπο που εμπορεύονται το κρέας, κυρίως στην Αμερική, και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου όχι μόνο σε θέματα υγείας αλλά και σε θέματα βαναυσότητας απέναντι στα ζώα. «Η κτηνοτροφία είναι ένα απίστευτα καταστροφικό και σκληρό σύστημα που έχει μεγαλώσει σε επικίνδυνο βαθμό και εν αντιθέσει με άλλα φριχτά συστήματα που υπάρχουν στον πλανήτη αυτό δεν χρειάζεται εκλογές, πολέμους ή νέες κυβερνήσεις για να συνεχίσει να υπάρχει», λέει ο συγγραφέας. Διαβάζοντας τη συνέντευξη αυτού του brilliant ανθρώπου βουλιάζω μέσα στις τύψεις για άλλη μια φορά για το θέμα αυτό. Δεν είμαι χορτοφάγος και ούτε πρόκειται να γίνω, όμως η θέα των κρεάτων στα σούπερ μάρκετ μου προκαλεί ναυτία. Άκου μοσχάρι Ελβετίας... Ποιος ξέρει από πού ήρθε και πώς βρέθηκε από την Ελβετία στο ψυγείο ενός σούπερ μάρκετ μιας αλυσίδας. Σκέφτομαι μόνο τα κιβώτια που μπήκε, πώς μεταφέρθηκε, τα χέρια που το άγγιξαν, μα πάνω απ' όλα σκέφτομαι τη φάρμα όπου μεγάλωσε αυτό το ζώο. Σίγουρα, ακόμα και αν τηρούνταν οι συνθήκες υγιεινής, με τίποτα αυτό το ζώο δεν μεγάλωσε όπως προστάζει η φύση, και απ' όσο ξέρω θανατώθηκε με μια σφαίρα πριν σφαχτεί. Εγώ, πάντως, τον τελευταίο καιρό θέλω να ρωτάω τι τρώω, και να ρωτάτε κι εσείς, δεν είναι ντροπή. Συμφωνώ απολύτως με την κ. Χαραμή. Χέστηκα για τα σαλόνια και τα βελούδα και τις σάλες των εστιατορίων. Εμένα με νοιάζει το φιλέτο που θα φάω να έχει προέλευση και να μη σέρνει πίσω του εκατό κακά κάρμα. Όλα τα άλλα είναι ανοησίες. Και γενικώς, λιγότερο κρέας. Να το ξαναθεωρήσουμε κάτι πολύτιμο. Γιατί έτσι είναι. Ένα υπέροχο ζώο σου θανατώνεται για να τραφείς εσύ. Δεν είναι αυτονόητο, μην κάνουμε κατάχρηση. Σας φιλώ.
σχόλια