Εγγόνα μου!

Βλέποντας τηλεόρασηστο σπίτι, 4.30 π.μ.

Με έχει πιάσει αϋπνίακαι βλέπω τηλεόραση - κάποιο σίριαλξεχασμένο από το Θεό και τους ανθρώπους.«Εγγόνα μου!» λέει κλαμένος έναςβουκολικός παππούς σε ένα χοντρόκοριτσάκι. Σκέφτομαι ότι υπάρχουν λέξειςκαι φράσεις που θα έπρεπε να καταργηθούνδιά παντός. Τη λέξη «εγγόνα» θα έπρεπενα τη χρησιμοποιεί μόνο ο Λουδοβίκοςτων Ανωγείων όταν τραγουδάει για «τηνεγγόνα της γριάς Λούκαινας» και τη λέξη«κοράκλα» μόνο ο Πύρρος Δήμας μετά απόκατάκτηση ολυμπιακού μεταλλίου. Χάλκινομετάλλιο απονέμεται στην έκφραση«κοπελιά» (ειδικά όταν μπαίνεις σεκατάστημα, τους μιλάς στον πληθυντικόκαι σου απαντάνε «γεια σου κοπελιά»).Eπίσης στην πυρά θα έριχναα) τη γλώσσα των ειδήσεων: Ο χάρος βγήκεπαγανιά, πύρινος κλοιός, τα νοικοκυριά(τι ωραία λέξη, μπορώ να δω το καναρίνιδίπλα στον βασιλικό και στα βετέξ),άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, καζάνι πουβράζει η παιδεία β) Τα καλιαρντά πουθυμίζουν περιοδικά των αρχών τηςδεκαετίας του '90: αγραμμάτου, ασχέτου,κουλή, φτού σκόρδα, σκορδάρες, ο τζασλός,τζάζεψα (συνιστάται το κόλλημα της λέξης«μωρή» παντού) γ) Η έκφραση «τα σπάω»:«το Γκάζι τα σπάει», «τα σπάει η ΆνναΒίσση» δ) Η λέξη «αλητεία», για ναυποδηλώσει ότι κάτι είναι υπέροχο. π.χ.«αλητεία το σάντουιτς».

Βartesera,1.30 π.μ., καθισμένοι στο μπαρ

Συζητάω με ένα φίλο που«ψάχνει» μήνες τώρα για δουλειά. «Α, δενμπορώ να δουλεύω με 700 ευρώ 100 ώρες τηνημέρα. Δεν ανταποκρίνεται στις σπουδέςμου» (έχει τελειώσει το Deree).«Ε, και τι θα κάνεις;» του λέω. «Θα πίνειςκαφέδες για όλη σου τη ζωή ή θα περιμένειςνα γίνεις κατευθείαν διευθυντής;». Λίγομετά εμφανίζεται κι ένας γνωστός του,ο Θάνος. Τον έχω δει μια φορά στη ζωή μουκι όμως επιθυμεί να μου πει τα σκοτεινάτου μυστικά. Μια ζωή αυτό μου συμβαίνει:όλοι θέλουν να μου πουν την ιστορία τηςζωής τους. Από πίσω μας ο κόσμος γελάεικαι πίνει κρασί, ενώ ο Θάνος φωνάζει στοαυτί μου για τα αδερφάκια του και ταπαιδικά του χρόνια (ευτυχισμένες φωτεινέςμέρες στο Λουτράκι). Μένει στην Κηφισιάμε τους γονείς του «Είμαι μικρός ακόμαγια να φύγω από το σπίτι μου» (σημείωση:είναι 30 χρόνων). «Δεν έχω ανάγκη να φύγω.Οι γονείς μου είναι υπέροχοι άνθρωποικαι διακριτικοί. Άμα είναι να φέρω καμιάκοπέλα, κλειδωνόμαστε στο δωμάτιό μου».Η ιστορία συνεχίζεται. Μου λέει τιυπέροχη που είναι η μητέρα του πουπαράτησε την καριέρα της ως πιανίστρια(δεν ρωτάω αν τη λένε Ζανέτ) για να τουςμεγαλώσει . Το τελειωτικό χτύπημα έρχεταιμε τη φράση: «Κοίτα, θα μπορούσα νασυγκατοικήσω, αλλά κακά τα ψέματα τώρα,καμιά δεν μπορεί να αντικαταστήσει τημάνα μου». «Αλίμονο» απαντάω.