Παρασκευή βράδυ, βλέποντας τους Κlaxons
Aισθάνομαι σαν να είναι το πρωινό των γενεθλίων μου και να ζω ξανά και ξανά εκείνη τη στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ ότι «σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. Ανά τρία λεπτά χτυπάω τη Ρίτα στον ώμο και της λέω: «Το πιστεύεις ότι θα δούμε τον Jarvis;» κι εκείνη μου απαντά «Το ξέρω!»με στριγκή φωνή και μετά χτυπάει σπαστικά τα χέρια της πάνω κάτω σαν ενθουσιασμένο περιστέρι. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στους Klaxons, αλλά είναι μάταιο. Με έχει πιάσει μια γλυκερή νοσταλγία. Θυμάμαι την πρώτη συναυλία των Pulp στη Φρεαττύδα. Ούρλιαζα κλαίγοντας «Ι love you Jarvis» και άδειαζα συνέχεια τα παπούτσια μου που γέμιζαν άμμο. Θυμάμαι μέχρι και τι φορούσα εκείνη τη μέρα: χακί παντελόνι καμπάνα και ροζ βελουτέ μπλουζάκι (τιμημένα '90s). Τσακώθηκα με την Όλγα γιατί την ώρα που βαφόμασταν είχε πασαλείψει το σαγόνι της με γκλίτερ. «Τα μάτια μας βάφουμε με γκλίτερ, ρε Όλγα. Όχι το πιγούνι μας» της εξηγούσα (ήμασταν 17).
Παρασκευή βράδυ, περιμένοντας τον Jarvis
Από μέσα ακούγονται οι Echo and the Bunnymen, αλλά εμείς έχουμε κάτσει έξω και περιμένουμε. Μιλάμε κοιτώντας την άδεια σκηνή και κλοτσάμε πλαστικά μπουκάλια. Όταν πια ξεπροβάλλει ο Jarvis, με τυλίγει μια απίστευτη ανακούφιση. Δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Είναι πάντα o βασιλιάς των geek - ψηλός, με αυτά τα πελώρια τετράγωνα γυαλιά. Όταν πια αρχίζει να τραγουδάει, θυμίζω Αμερικάνα σε εκκλησία στη Λουιζιάνα που ανακάλυψε τον Kύριο. Κάποια στιγμή όμως που τραγουδάει «Don't let him waste your time» κρατώντας μια τιρκουάζ κιθάρα η οποία μοιάζει με παιδική κοιτάω γύρω μου: τον κοιτάμε όλες και χαμογελάμε σαν χαζές. Με πιάνει μελαγχολία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα που ένιωσα όταν πρωτοάκουσα το «Different Class». Αισθάνθηκα σαν να είχε εκραγεί πυροτέχνημα μες στο κεφάλι μου. Όταν μεγάλωνα θα με έλεγαν Ντέμπορα. Ο Jarvis θα με ερωτευόταν και θα πηγαίναμε μαζί σε υπαίθρια πάρτι, ακολουθώντας οδηγίες από πειρατικούς ραδιοσταθμούς. Το επόμενο πρωί θα συνειδητοποιούσαμε ότι είχαμε αφήσει ένα σημαντικό μέρος του εγκεφάλου μας σε ένα καταπράσινο λιβάδι στο Hampshire. Χρόνια μετά θα ζούσαμε σε ένα σπίτι με επένδυση ξύλου, όπου έφηβοι θα κλείνονταν μέσα στις ντουλάπες για να δουν την κόρη μας να βγάζει τα ροζ λίκρα της εσώρουχα. Ξαναθυμάμαι το «Happy Endings» των Pulp. «Ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί πάντα να ξέρει προς τα πού να πάει, αλλά δεν θυμάσαι πως κάποτε είπες ότι σου αρέσει το ευτυχισμένο τέλος; Και κανείς δεν ξέρει αν θα δουλέψει όλο αυτό, αλλά, αν προσπαθήσεις, μπορεί να αποκτήσεις το ευτυχισμένο σου τέλος».
σχόλια