Στο δρόμο πίσω για το Σαλβαντόρ, περάσαμε από το σπίτι της μητέρας του Ροντρίγκο και μείναμε εκεί για λίγο. Η μητέρα του. «Εγώ όλους τους άντρες της ζωής μου τούς έκανα ευτυχισμένους» μου έλεγε. «Πώς; Πώς;» ρωτούσα. «Δεν παντρεύτηκα κανέναν». Μας υποχρέωσε. Παρ' όλα αυτά έκανε τέσσερα παιδιά. «Εσείς πότε θα κάνετε;» ρωτούσε. «Ε... ο Ροντρίγκο είναι ανώριμος για μπαμπάς» έλεγα εγώ, η ώριμη. «Και λοιπόν; Σε πέντε χρόνια θα είναι έτοιμος» έλεγε εκείνη. «Τους άντρες πρέπει πλέον να τους παίρνεις μικρούς - οι μεγάλοι έχουν ήδη γαϊδουρέψει, δε σώζονται. Τους μικρούς τούς μεγαλώνεις όπως θέλεις εσύ, μαζί με τα παιδιά τους». Αυτές οι μοντέρνες πεθερές, πώς σε καταλαβαίνουν... Σου μένουν φίλες ό,τι κι αν συμβεί με τους γιους τους.
Φεύγοντας, μας δάνεισε τις δυο μικρές της κόρες για λίγες μέρες. Οι μικρές μουλάτες αδελφές του Ροντρίγκο (7 και 4 χρονών) θα ήταν το τεστ. Εγώ βέβαια νόμιζα μέχρι τότε ότι τα γατιά ήταν το τεστ. Δεν το είχαμε πει ξεκάθαρα, αλλά με το που παίρνει κατοικίδιο ένα ζευγάρι, το ξέρεις, είναι το τεστ πριν μοιραστούν ένα παιδί. Οι Αμερικάνοι βέβαια έχουν κατασκευάσει ένα ηλεκτρονικό μωρό για το τεστ. Σε ξυπνάει με κλάματα, πρέπει να το ξεσκατίζεις και να το ταΐζεις, να χτυπάς την πλάτη του για να ρευτεί μετά το φαγητό, και τότε εκείνο βρέχεται και πάνω του - δηλαδή πάνω σου. Αν τελικά πετάξεις το ηλεκτρονικό μωρό απ' το μπαλκόνι, το ξέρεις, δεν είσαι έτοιμη για παιδί.
Μόλις είδαν τα καλλυντικά μου, οι αδελφές του Ροντρίγκο έπαθαν πλάκα. «Μακιγιάζ, μακιγιάζ» θυμόνταν έξι το πρωί και μας ξυπνούσαν, και νά σου να τις βάφω μια γατάκια και μια κουνελάκια, να τις πηγαίνω έτσι στον ζωολογικό κήπο και να τους εξηγώ διακριτικά ότι τα κακά παιδάκια τα ρίχνουμε στα λιοντάρια, κι ύστερα πάλι πίσω, να τις πλένω και να τους μαγειρεύω. Α, έτσι είναι να είσαι μαμά; Ένιωθα σαν τη Μαρία. (Κάθε καλό βραζιλιάνικο σπίτι έχει μια δούλα που τη λένε Μαρία. Μένει στο μικροσκοπικό δωμάτιο του κήπου, ολημερίς κάνει δουλειές και τα βράδια ακούει κατάκοπη το Ράδιο των Φτωχών, απ' όπου της κάνει αφιερώσεις ο αγαπημένος της, τον οποίο αδίκως περιμένει να βγάλει κανένα φράγκο και να τη σώσει.)
Μια χαρά τα πήγα σαν μαμά, αν εξαιρέσεις ότι, για να μαυρίσω κι απ' την πλάτη, μια μέρα έχασα από το βλέμμα μου τη μεγάλη, η οποία έσκασε που δεν της έδινα σημασία και με χαιρετούσε πια και με τα δυο της χέρια, μέχρι που γλίστρησε από τη σαμπρέλα στη θάλασσα. (Δεν πνίγηκε τελικά, πνίγηκε; Το αποτέλεσμα μετράει.) Κι ο Ροντρίγκο μού φάνηκε ξαφνικά πολύ ώριμος, έτσι που τον έβλεπα στο ρόλο του μπαμπά. Μέχρι εκείνη τη μέρα με τους Power Rangers. Εκεί που τους είχα δώσει ολόκληρο το νεσεσέρ του μακιγιάζ για να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους -τέτοια θυσία-, γυρίζει η μεγάλη και λέει στη μικρή, στο άσχετο: «Οι Power Rangers δεν υπάρχουν». «Υπάρχουν» λέει η μικρή, κι αυτόματα της φέρνει ένα μεταλλικό πινέλο για ρουζ στο κεφάλι. «Όχι» επέμεινε η μεγάλη, αγνοώντας αρχικά το καρούμπαλο, «οι Power Rangers δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα». «Υπάρχουν, υπάρχουν, υπάρχουν» έλεγε η μικρή βουρκωμένη. Και τότε γύρισαν κι οι δυο και κοίταξαν εμένα. Σίγουρα, αμέσως μετά θα με ρωτούσαν αν τα παιδιά γίνονται από το γόνατο. Ποια παιδαγωγική μέθοδο έπρεπε να ακολουθήσω;
Θυμήθηκα τότε που τα γατάκια μας έκαναν ότι μας θηλάζουν και η κτηνίατρος μας συμβούλευσε να αποφασίσουμε κι οι δυο μαζί αν θα τα αφήσουμε να πιστεύουν ότι είμαστε μεγάλες γάτες ή όχι, να έχουμε κοινή πολιτική. Και από τότε κάνουμε τις μεγάλες γάτες στο σπίτι, γιατί δεν πρόκειται να δουν κι άλλες να συγκρίνουν (σε διαμέρισμα μένουν τα γατιά), κι ούτε κανένας γείτονας υπάρχει περίπτωση να μας δει, μένουμε ψηλά. Αλλά αν οι μικρές αδελφές του Ροντρίγκο με κατηγορήσουν κάποτε ότι τις εξαπάτησα; Τα λεπτά κυλούσαν, εκείνες περίμεναν με αγωνία, κι εγώ έβαλα όλη την διπλωματικότητά μου. «Κοιτάξτε» ξεκίνησα «προσωπικά δεν έχω συναντήσει κανέναν Power Ranger, αλλά θα είναι γιατί μένω στην Ελλάδα. Απ' ό,τι έχω ακούσει, οι Power Rangers μένουν στην...». Και τότε πετάχτηκε ο Ροντρίγκο. «Μη λέτε βλακείες, οι Power Rangers δεν υπάρχουν». Το μικρό πήγε να σκάσει από το κλάμα, η μεγάλη θυμήθηκε επίσης να βάλει τα κλάματα γιατί είχε φάει άδικα το πινέλο του ρουζ στο κεφάλι, πανζουρλισμός. «Μαμα-Ροντρίγκο» μουρμούρισα «στο λέω, ο άντρας αυτός δεν είναι έτοιμος να γίνει μπαμπάς, δεν έχει ιδέα από κοινή πολιτική»... (συνεχίζεται)
σχόλια