Από τα ηχεία ο Νικ Κέιβ διηγείται την ιστορία της Bee, της πόρνης που έμενε στην Jubilee Street, και ο κύριος Λύσανδρος γεμίζει τα ποτήρια με ουίσκι. Μάλλον θα προτιμούσε να υπάρχει κάπου σε μια γωνία ένας πιανίστας και να του λέει κάθε τόσο «Play it again Sam», αλλά και ο τελευταίος, υπέροχα σκοτεινός και εξομολογητικός Κέιβ του «Push the sky away» (που κυκλοφορεί στις 18 Φεβρουαρίου) ταιριάζει ιδανικά με το σκηνικό του Au Revoir, του παλαιότερου (εν ζωή) μπαρ της Αθήνας (άνοιξε τον Μάρτιο του 1958). Δεκάδες άρθρα έχουν γραφτεί για το ιστορικό μαγαζί της Πατησίων που σχεδίασε και ζωγράφισε εξ ολοκλήρου ο σπουδαίος αρχιτέκτονας, ζωγράφος 
και διανοούμενος Αριστομένης Προβελέγγιος, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία του να πίνεις εδώ το ποτό σου, ανάμεσα σε αυτό το εκπληκτικό σκηνικό, που μοιάζει να βγήκε από ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού και, όπως τονίζει και το κορνιζαρισμένο έγγραφο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, «η οροφογραφία, ο πάγκος του μπαρ από χυτό σκυρόδεμα με ανάγλυφες γεωμετρικές συνθέσεις καθώς και η όλη επίπλωση είναι έργα του Αριστομένη Προβελέγγιου, που πρόσφερε πολλά στον τόπο». Η Sony είχε την ιδέα (επιτέλους, μια πραγματικά καλή ιδέα της βαλτωμένης ελληνικής major δισκογραφίας) να καλέσει μερικούς δημοσιογράφους εκεί για την προακρόαση του νέου άλμπουμ του Νικ Κέιβ και να αφήσει τα trendy μαγαζιά και τις ατέρμονες βαρετές corporate ομιλίες που συνοδεύουν συνήθως τέτοιες εκδηλώσεις. Μόνο η φωνή του Βασιλιά Μελάνι και οι διηγήσεις του Λύσανδρου, που έχει πατήσει τα 74 και βρίσκεται εδώ και 55 χρόνια πίσω από το ίδιο μπαρ και έχει σερβίρει από τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Βασίλη Αυλωνίτη μέχρι τον Δημήτρη Ψαθά, τις αδερφές Καλουτά και τον Φρανκ Σινάτρα («που ήρθε εδώ μετά τη συναυλία του στο Ηρώδειο το 1962 μαζί με έναν φίλο του και δύο μπράβους. Είχε, μάλιστα, φέρει το δικό του πότο, ένα μπουκάλι Jack Daniels. Έκατσε 45 λεπτά, άφησε ένα πολύ μεγάλο πουρμπουάρ κι έφυγε»).
Οι τοίχοι του Au Revoir φιλοξενούν κάδρα με έργα του εικαστικού Γιώργου Σιούντα (συχνού πελάτη από το 1961), vintage διαφημιστικά αναμνηστικά εταιρειών ποτών, σκίτσα του Προβελέγγιου που έχουν ποτιστεί με αλκοόλ, φιλοσοφικές συζητήσεις, αμπελοφιλοσοφίες και δεσμούς φιλίας. Το μικρό πατάρι με τη θέα στην Πατησίων μοιάζει με θεωρείο όπερας: πάνω οι θεατές, κάτω οι ηθοποιοί κι έξω τα φώτα των αυτοκινήτων να αντανακλούν στην άσφαλτο. Στα τραπεζάκια κάτω από τα ψάθινα φωτιστικά έχουν γραφτεί ποιήματα σπουδαία, χρονογραφήματα, δημοσιογραφικά κομμάτια για εφημερίδες, κεφάλαια βιβλίων, αρχές και αυλαίες μεγάλων σχέσεων. Το δικό μας Antico Caffe Greco της Ρώμης ή το Loos Bar της Βιέννης. Το πιο ωραίο μπαρ της Αθήνας είναι ακόμα εκεί, ζωντανό, σχεδόν underground, με λίγους και φανατικούς πελάτες, χωρίς κανένα hype να το περιβάλλει, να μας θυμίζει πόσο ωραία θα ήταν η Αθήνα, αν όλα γίνονταν κάπως ανεπιτήδευτα και με σεβασμό προς την αισθητική.
Όπως μεγάλη έκπληξη ήταν και το Zero στη Μεγάλου Αλεξάνδρου στον Κεραμεικό, ένα μπαρ με υπόγειο λαϊβάδικο που άνοιξε πριν από μερικούς μήνες και φέρνει το ουσιαστικό underground (αυτό που εσχάτως σιγοβράζει λόγω της κρίσης και μας δίνει μερικά υπέροχα δείγματα από δω κι από κει) στην Αθήνα. Ένας μεγάλος ισόγειος χώρος με μωσαϊκό, διάσπαρτες vintage καρέκλες, ένα μικρό σχετικά μπαρ με καθαρό, φτηνό ποτό (5,5 ευρώ) σε γενναίες μερίδες, μουσικάρες στα ηχεία από την DJ Khmer Rouge Advocacy (από Suicide μέχρι Slint και Swans) κι ένας χώρος για λάιβ υποδειγματικός για αντίστοιχους χώρους (ιδανικό μέγεθος για μικρές συναυλίες, παρκέ κάτω για να «γλυκαίνει» ο ήχος, πολύ καλά ηχητικά συστήματα), χωρίς εισιτήριο, με ένα κουτί για «ελεύθερη συνεισφορά στις μπάντες», ήρθε να καλύψει το κενό που άφησε το κλείσιμο του Καταραμένου Συνδρόμου και του No Central, αλλά, πάνω απ' όλα, για να αποδείξει ότι, όταν θέλουμε, τα πράγματα μπορούν να γίνουν σωστά.
Οι Victory Collapse έκαναν μια ακόμα υποδειγματική συναυλία (δυστυχώς, δεν πρόλαβα τα support, τους Vancouver και τους Rita Moss – για τους τελευταίους επιφυλάσσομαι, θα τους δω στο λάιβ των Blackmail στο An στις 23/2), το after party μού θύμισε τις παλιές καλές εποχές του Decadence και του Mo Better, συζητήσεις για νέες μπάντες, νέα demo, νέες συναυλίες, punk riffs, σπασίματα της μέσης, αδιάκοπα shoegaze κοιτάγματα των παπουτσιών, μέλη από αθηναϊκές μπάντες, μπίρες, βότκες και (μόνο) αγάπη. Το νέο αθηναϊκό underground γράφεται τώρα.
σχόλια