Με τον δρόμο άδειο και το αυτοκίνητο να πετάει χαμηλά, πρόσφατα ξαναέκανα τη διαδρομή από Θεσσαλονίκη για Κιλκίς και Δοϊράνη και από εκεί για Κερκίνη. Οι Κινέζοι είχαν «τον δρόμο του μεταξιού», εμείς από το Κιλκίς ως τη Δοϊράνη, στα σύνορα με τη FYROM, έχουμε «τον δρόμο του γερακιού» ή καλύτερα «τον δρόμο του ποντικού». Γιατί τα πολλά γεράκια επιβιώνουν τρώγοντας τα πολύ περισσότερα ποντίκια, τα οποία υπάρχουν. Χώρια που δεν είναι απαραίτητο να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι στην περιοχή χαλάνε κόσμο τα ποντίκια. Ο δρόμος είναι γεμάτος από «πτώματα» πατημένων ποντικών, τα οποία τρώνε -καθαρίζοντάς τον- κάτι τεράστια κοράκια.
Φθάνοντας στη Δοϊράνη και βλέποντας εκεί τους αναρίθμητους κορμοράνους ή καραμπατάκια ή μαυροπούλια, κατά την τοπική ορολογία, σκέφθηκα ότι μία από τις κύριες αιτιάσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων για τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η εκτροπή του Αχελώου είναι το γεγονός ότι θα μειωθεί ο πληθυσμός των κορμοράνων. Το πουλί αυτό αναφέρεται ως ιδιαίτερα σπάνιο, προστατευόμενο από ειδικούς κοινοτικούς νόμους και διατάξεις, ο δε πληθυσμός του στη χώρα μας -σύμφωνα με όσα έγραφαν στην προσφυγή τους στο Συμβούλιο Επικρατείας- είναι μικρότερος από 1.000 άτομα.
Τα διάβαζα αυτά και τα ξαναδιάβαζα εδώ και χρόνια, και μονίμως είχα την απορία: όταν οι κορμοράνοι γεμίζουν τη Βόρεια Ελλάδα και στη λίμνη της Κερκίνης, για παράδειγμα, τους βλέπεις παντού, πώς στην ευχή κινδυνεύουν; Θυμάμαι μια άλλη φορά στην Κερκίνη τους ψαράδες που μου έδειχναν τους κορμοράνους και διαμαρτύρονταν σε όλους τους τόνους: «Τους βρίσκουμε ακόμη και μέσα στους κύρτους (τις παγίδες) των ψαριών. Βουτάνε κυνηγώντας τα ψάρια και βρίσκονται μέσα».
Δεν μπορεί, θεωρούσα, κάποιο λάθος κάνω. Δεν είναι δυνατόν εγώ να βλέπω χιλιάδες κορμοράνους και οι ειδικοί να λένε ότι είναι λίγοι.
Πριν από χρόνια ηρέμησα. Διάβασα τότε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία στις εκδηλώσεις που οργάνωσε η Ορνιθολογική Εταιρεία «περισσότεροι από 3.500 Έλληνες είδαν τη φύση με άλλα μάτια (...). Οι πιο τυχεροί, βέβαια, ήταν αυτοί που βρέθηκαν στην Κερκίνη. Ήταν εκπληκτική η στιγμή που 6.000 (σ.σ.: ναι, έξι χιλιάδες!) κορμοράνοι άνοιξαν τα φτερά τους, σχηματίζοντας μια ατέλειωτη μαύρη κλωστή στον ουρανό!».
Άρα, καλώς θεωρούσα ότι η Ελλάδα είναι γεμάτη κορμοράνους. Όταν μόνο στη μία πλευρά της Κερκίνης υπήρχαν 6.000, σκεφθείτε πόσοι είναι στη Μακεδονία και τη Θράκη, για να μην πάω νοτιότερα και δυτικότερα.
Αλλά να ήταν μόνο αυτό; Ως και πριν από δύο δεκαετίες μετρούσαμε τους πελεκάνους στη Βόρεια Ελλάδα δυο φορές. Και τούτο επειδή τα ίδια πουλιά μετακινούνται από την Πρέσπα στην Κερκίνη. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τις μετρήσεις της φώκιας στις Βόρειες Σποράδες, των οποίων ο αριθμός θεωρούσαμε ότι δεν έχει σχέση με τον πληθυσμό τους στο νησί Άγιος Ευστράτιος. Αν, βέβαια, κάποιος δει τον χάρτη, εύκολα διαπιστώνει ότι τέτοιου είδους μετακινήσεις είναι πανεύκολες. Τόσο για ό,τι πετάει όσο και για ό,τι κολυμπάει.
Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια οι γνώσεις μας συνεχώς αυξάνονται κι έτσι και η προστασία των ειδών που κινδυνεύουν γίνεται ευκολότερη.
Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, σήμερα ότι οι κορμοράνοι είναι απαραίτητοι για την επιβίωση των πελεκάνων. Τουλάχιστον στην Πρέσπα και στην Κερκίνη. Τούτο επειδή οι πρώτοι δεν βλέπουν καλά από ψηλά τα ψάρια που είναι μέσα στο νερό. Τα οποία, όμως, βλέπουν οι πελεκάνοι που κολυμπούν στην επιφάνεια της λίμνης και μαζεύονται όπου έχει ψάρια. Τους βλέπουν οι κορμοράνοι και κάνουν βουτιές στα νερά όπου βλέπουν καλά και όπως κυνηγούν, τα ψάρια, τα τρομάζουν. Οπότε αρκετά ανεβαίνουν στα ρηχά. Όπου βρίσκουν την ευκαιρία και τα τρώνε οι πελεκάνοι.
σχόλια