ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ 2015
1/ Ο αποκλεισμός από τον δημόσιο βίο της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Γιάνη Βαρουφάκη.
Δεν είναι ακριβώς θετικό, εμένα πάντως με ανακούφισε. Χωρίς να κρίνω τις πολιτικές τους απόψεις (οι οποίες πάσχουν από έναν ανεφάρμοστο και αφελή μεγαλοϊδεατισμό, τύπου «Θα τσακίσουμε τους τραπεζίτες», «Θα αλλάξουμε την Ευρώπη», «Επιτροπή χρέους» κ.λπ.), οι ίδιοι ήταν ένα νευρόσπαστο ντουέτο εκκωφαντικού ναρκισσισμού που εμμονικά προσπαθούσε καθε μέρα να μονοπωλήσει την επικαιρότητα με δηλώσεις, οι οποίες τελικά ήταν ισοδύναμο μιας τσιρίδας. Εριστικοί, αυτιστικοί, οιηματίες, εγωιστές, συχνά γραφικοί, ήταν οι χειρότεροι άνθρωποι, στη χειρότερη θέση, τη χειρότερη στιγμή. Δηλητηρίασαν κι άλλο τον ήδη κακοφορμισμένο δημόσιο βίο, χρησιμοποιήθηκαν και φυσικά συνετρίβησαν αφήνοντας πίσω τους μηδενικό έργο. Είναι μια ανακούφιση τουλάχιστον να μη πυροβολούν συνέχεια στο αυτί μας.
2/ Η άνθηση της Στέγης Γραμμάτων
Σε ένα διαλυμένο πολιτιστικό τοπίο, όπου οι περισσότεροι οργανισμοί στεγνώνουν από ιδέες, ρευστό και κρατικούς πόρους, ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να φέρουν εις πέρας φιλόδοξα, μοντέρνα και ενδιαφέροντα πρότζεκτ.
3/ Η θερμοκοιτίδα του Ρομάντσου
4/ Το άνοιγμα του Zonars
Προσωπικά, θα ήθελα να χαλαρώσει λίγο η συζήτηση και να γίνει πάλι το μεγάλο, δημοκρατικό καφέ του κέντρου, που υποβάλλει τον σεβασμό στους πελάτες, χωρίς να τον εκβιάζει. Όπως δηλαδή όλα τα μεγάλα, καλά καφέ της Ευρώπης. Υποθέτω ότι θα γίνει σύντομα η καθημερινή μου συνήθεια (στο παλιό πατάρι του έστησα δύο περιοδικά, έγραφα τα κομμάτια μου, έκανα όλα τα ραντεβού μου κι όταν πείναγα, κατεβαινα στο μικρό εστιατόριο επί της Βουκουρεστίου να τσιμπήσω κάτι). Το καλόγουστο ύφος του χώρου δεν έχει ανάγκη από πορτιέρηδες – νομίζω σύντομα θα ρυθμιστεί.
5/ Οι εκδόσεις του ΜΙΕΤ
Έχουμε αρκετούς καλούς εκδοτικούς οίκους, αλλά και φέτος αυτές οι εκδόσεις με κέρδισαν περισσότερο από όλους.
6/ Filtig: 12 τραγούδια για αρκούδες
Απλοϊκά τραγούδια για πολύπλοκες καρδιές, και ίσως το πρώτο σαφώς μη-απολογητικό gay ελληνικό άλμπουμ. Έρχεται από μια νέα φάση, ένα νέο κομμάτι που βράζει στην κακομοίρα Αθήνα, βρίσκοντας έξοδο σε μικρομπλόγκ και μοιρασμένα αρχεία, και το οποίο δεν έχει ιδιαίτερο καημό να γίνει πρώτη μούρη. Αλλά είναι σοβαρό, απηυδισμένο με τη νεοελληνική παλιοκατάσταση – πληρώνοντας τα σπασμένα του μπαμπά του.
7/ Το νέο LIFO.gr
Παινεύω το σπίτι μου, αλλά αισθάνομαι ότι το δικαιούμαι. Μια και δεν θα το κάνει άλλος κανείς :)
8/ Το Σύμφωνο Συμβίωσης
Κι ας αλυχτάνε τα μαύρα σκυλιά του αναχρονισμού, ο βαθύς ρατσισμός του Facebook. Και μπράβο στον ΣΥΡΙΖΑ που επιτέλους έκανε ένα από τα δεκάδες πράγματα που υποσχέθηκε -και τα οποία τελικά απεμπόλησε όχι για τον φόβο των δανειστών, αλλά για τον φόβο των φαιών ανθρώπων που επιλέγει πλέον να συσπειρώσει.
≠
ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ 2015
1/ Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Ένα από τα πολλά άνεκδοτα της επικολυρικής και κούφιας υπουργίας Ξυδάκη. Ο απρεπής, πραξικοπηματικός, σχεδόν παράνομος τρόπος με τον οποίο απομακρύνθηκε ο Χατζάκης (τον οποίο δεν συμπαθώ) είναι πταίσμα μπροστά στη σκαιή απομάκρυνση της Καφέτση (την οποία επίσης δεν συμπαθώ) και στις φαιδρές παράτες που ακολούθησαν για να οδηγήσουν σε μια απόλυτη ακινησία, στο απόλυτο μηδέν των πεπραγμένων. Η Κατερίνα Κοσκινά έπρεπε να αρνηθεί να πάρει τη ζεσταμένη θέση. Δεν εχει ανάγκη από τέτοια.
2/ Ο ελεεινός και βδελυρός ρόλος της Εκκλησίας
Όλα τα χρόνια της κρίσης σφυρίζει κλέφτικα, διάγοντας πολυτελώς. Αντιμετωπίζεται προνομιακά. Εκβιάζει με τις ψήφους των γραϊδίων τους ψοφοδεείς πολιτικάντηδες (πρόσφατο μπιμπελό στην κολεξιόν της ο ενεργοπαθητικός Φίλης). Διασπείρει το μίσος και προτρέπει σε βία μέσα από τα ρατσιστικά εμέσματα μορμολυκείων με μαύρα (που έχουν και άποψη για το σεξ). Μια σκιά στερεοτύπων και αναχρονισμού πέφτει αιώνες τώρα σαν μαύρη βδέλλα πάνω στην Ελλάδα, με τον μανδύα των Ιερώνυμων, τραβώντας την συνεχώς από το μανίκι – να μην προχωρήσει, να μην εξελιχθεί, να μην αγαπήσει και βοηθήσει τους πολίτες της. Ο φρικώδης ιρανικός εναγκαλισμός Εκκλησίας-Κράτους.
3/ Η θλιβερή, ολίγιστη και μουχλιασμένη Νέα Δημοκρατία
Όχι ότι ήταν κάτι διαφορετικό τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά τουλάχιστον κρατούσε τα προσχήματα, σα λερωμένο σεμεδάκι, πάνω από τον κοινωνικώς ελώδη εφησυχασμό της. Η αηδής περίπτωση του Τζιτζικώστα, ξεχωρίζει, για να εξακοντίσει στο χλωμό μέλλον της χώρας το μοντέλο του κακιασμένου κι έντρομου βουτυρομπεμπέ που ποδοκυλιέται στο Πατρις-Θρησκεία-Οικογένεια. Όχι ότι οι άλλοι υπολείπονται.
4/ Ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος της χώρας
Ανεπαρκής, διαπλεκόμενος, διεφθαρμένος, χωρίς ικανότητες και γνώση, στρεψόδικος, ψεύτης, απατεών. Πρόσωπα στα δάχτυλα ενός χεριού ξεχωρίζουν -κι εντέλει είτε ιδιωτεύουν είτε το ρίχνουν στην τρελίτσα.
5/ Οι Φιλιππινέζες του ΣΥΡΙΖΑ
Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν πάντα αυτό που κατέληξε να είναι: μια πληγή. Πιστεύω ότι κάποτε εμφορείτο από κάποια ελπίδα, ασχέτως αν ήταν μια ελπίδα πρόχειρη, στομφώδης, αντιφατική. Όλοι κάνουμε λάθος υπολογισμούς, όλοι στουκάρουμε εκάστοτε σε τοίχους, όλοι βρίσκουμε καμιά φορά τον δάσκαλό μας – τον αντιπαθητικό μας δάσκαλο. Αλλά τότε μαζευόμαστε. Αλλάζουμε τροπάριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, την ίδια ώρα που έγινε κιμάς, έγινε κι εξουσία. Γλυκιά εξουσία. Η οποία πρέπει να διατηρηθεί. Με ψέματα.
Αν δικαιολογείται ο παλιός, ελπιδοφόρος ενθουσιασμός (που εξαπάτησε τον κόσμο κι έγινε τσακισμένο παίγνιο στα χέρια του Σόιμπλε), τα τωρινά ψέματα δεν δικαιολογούνται. Διότι είναι συνειδητά, θρασύτατα και δεν προσβλέπουν στην ελπίδα των πολλών αλλά στην εξουσία των λίγων.
Γι’ αυτό και περιφρονώ βαθύτατα όσους εργολαβικά, πληρωμένα και ξεδιάντροπα έχουν αναλάβει να δικαιολογούν καθημερινά τα αδικαιολόγητα. Να παρουσιάζουν την ολική αντιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ ως κατι φυσιολογικότατο, το περαιτέρω στρίμωγμα των στριμωγμένων ως κατι τρυφερά υπέρκομψο, τη θλιβερή ομηρία του κράτους ως φιλική βεγγέρα, τη διαφθορά των υπουργών ως κατινιά των media, τη συγκυβέρνηση με φασιστοειδή ως τίμημα ανεξαρτησίας, την τρομακτική ανικανότητα διακυβέρνησης ως έλα-μωρέ-πώς-κάνεις-έτσι.
Ένας μικρός στρατός δουλεύει για να σφουγγαρίζει τις πομπές του ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά – και είναι το μόνο που δουλεύει ρολόι. Ως αρθρογράφος στην «Αυγή», ως δημοσιογράφος της κορεατικής ΕΡΤ, ως διασκεδαστής του όχλου, ως τρολ των social media – και ούτω καθεξής. Και από πάνω με τον δείκτη τεταμένο. Κήρυγμα από άμβωνος. Διότι του ΣΥΡΙΖΑ του κρέμονται οι καλτσοδέτες, αλλά το χούι του ηθικού πλεονεκτήματος στέκει αλώβητο και κορδωμένο. Με αυτό το πλεονέκτημα συναντάει την Τρόικα, τον Σόιμπλε και τους λοιπούς. Με αυτό το πλεονέκτημα αδάμαστο έγινε, τελικά, το πιο υπάκουο και συνεργάσιμο παιδί της διεθνούς πλουτοκρατίας. Όπως ο Σαμαράς.
6/ Το ξέσκισμα των social media
Δεν ξέρω αν σε άλλα έθνη τα σχόλια των social media εκφράζουν τόση αρρώστια, διχασμό και μίσος. Πιθανόν. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια κομβική πληγή στην ιστορία της ελληνιής ψυχοπαθολογίας. Πλέον οι άρρωστοι αλληλογνωρίστηκαν και, αφού απόκτησαν συνείδηση του πλήθους τους, αποθρασύνθηκαν, αποχαλινώθηκαν, δέθηκαν σε ένα επικίδυνο blob που μοιραία θα ξεσπάσει ενάντια στην κοινωνία των ανθρώπων.
7/ Η άνοδος του ISIS
Αυτό είναι το θεμελιώδες, μοιραίο και ζοφερό ζήτημα του 2015. Φοβάμαι, θα έχει απρόβλεπτη εξέλιξη που θα ορίσει τη ζωή μας τα επόμενα χρόνια.
Σας εύχομαι Καλό το 2016. Με περισσότερη αλληλεγγύη, σοβαρότητα και ελευθερία. Με λιγότερους άστεγους και δυστυχισμένους. Με λίγη χαρά στη ζωή μας, επιτέλους. Με φίλους αληθινούς. Και με λιγότερο ψεύτες, κίβδηλους ή διεφθαρμένους πολιτικούς.
