Μια ακόμη σύσταση προς τους κριτικούς του θεάτρου, εκπροσώπους της κοινής γνώμης - εντεταλμένους του κοινού γούστου και κατ' ανάγκην, ή εκ προαιρέσεως, κοινότοπους: Η κριτική όσο περισσότερο πραγματώνεται τόσο οφείλει να συντριβεί. «Όχι μόνον», όπως γράφει ο Blanchot, «δεν επιβάλλεται, προσέχοντας να μην υποκαταστήσει αυτό για το οποίο μιλά, αλλά περατώνεται και συντελείται μόνο καθ' ον χρόνο συντρίβεται».
Και μια ακόμη σύσταση προς τους Έλληνες σκηνοθέτες και θεατρικούς συγγραφείς: Το θέατρο όσο περισσότερο συντρίβεται τόσο οφείλει να πραγματωθεί. Όχι μόνον επιβάλλεται υποκαθιστώντας αυτό το οποίο κοινώς εννοείται αλλά παραμένει ανολοκλήρωτο μόνον καθ' ον χρόνο υπερβάλλει.
Αυτή είναι η γνώμη μου για το ιδιοφυές θέατρο του Μαρμαρινού. Ένα «ομοίωμα» θεάτρου, «σημείο» μιας ακραίας κατάστασης. Εάν επικοινωνεί, το επιτελεί με το κατάλοιπο αυτού που ισχυρίζεται ότι επικοινωνεί: την ένταση και την εξόντωση του θεατή. Και είναι προφανές ότι το κατάλοιπο αυτό στοχεύει στο στομάχι και όχι στο μυαλό του θεατή. ( Το ίδιο, κατευθυνόμενο στο μυαλό του κριτικού, το διαλύει).
σχόλια