Δεν ξέρω πότε γεννήθηκες εσύ, εγώ όμως ήμουν έφηβος την δεκαετία του '80 και τα έχω πάρει στο κρανίο με όλον αυτόν το ντόρο που γίνεται με αφορμή την έκθεση GR80s που γίνεται στην Τεχνόπολη. Εδώ και χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δεκαετία του '80 είναι η χειρότερη δεκαετία από καταβολής κόσμου και γι' αυτό το λόγο χρησιμοποιούν κάτι ανόητα στερεότυπα και κλισεδιές λες και όλοι φορούσαμε βάτες και μιλάγαμε σαν το Στάθη Ψάλτη στο Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα.
Εντάξει μπορεί να υπήρχαν κάνα δύο τύποι που τόλμησαν κάποια κουρέματα Βερσαλλίες και κάποιες κοπέλες που ντύθηκαν σαν την Αλέξις Κάρινγκτον στη Δυναστεία αλλά σε καμιά περίπτωση αυτά δεν χαρακτηρίζουν μια δεκαετία.
Γιατί η δεκαετία που μας έδωσε το Blade Runner, το Raging Bull και το Blue Velvet μας έχει μείνει στη μνήμη σαν αυτή που μας χάρισε το Flashdance, το Rambo και το Cocktail
Ποιος είναι ο λόγος που τείνει να κυριαρχήσει αυτή η αντίληψη και οι σημερινοί πιτσιρικάδες ζητάνε να δούνε φωτογραφίες μας από τότε περιμένοντας να μας δουν σαν καρνάβαλους; Γιατί η δεκαετία που μας έδωσε το Blade Runner, το Raging Bull και το Blue Velvet μας έχει μείνει στη μνήμη σαν αυτή που μας χάρισε το Flashdance, το Rambo και το Cocktail;
Ο λόγος είναι η μάστιγα της εποχής: Η υπεραπλούστευση. Σε ένα κόσμο που οι πληροφορίες είναι καταιγιστικές και τα δεδομένα αναρίθμητα, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να απλοποιήσουν τα πάντα για να τα καταχωρίσουν στα συρταράκια του εγκεφάλου τους. Έτσι στη δεκαετία του 60 όλοι ήταν στο Woodstock και παίρνανε LSD, στα 70's όλοι χορεύαμε σαν το Τραβόλτα και στα 90's όλοι είχαμε μάνα raver.
E, όχι λοιπόν, δεν θα τους αφήσουμε, εμείς που ζήσαμε την δεκαετία αυτή και μάλλον την θυμόμαστε σαν την καλύτερη της ζωής μας, αρνούμαστε να δεχτούμε ότι τα 80's είναι η δεκαετία της ασχήμιας και του κιτς. Και φυσικά είναι η δεκαετία που βγήκε η καλύτερη μουσική της ιστορίας, είτε αυτή είναι η εμπορική πλευρά των Human League και των Duran Duran, είτε το υπέροχο κίνημα της post punk/ new wave με τους Cure, τους New Order και τους Smiths.
Βέβαια, η δεκαετία του 80 στη χώρα μας έχει ταυτιστεί και με το σπουδαιότερο πολιτικό φαινόμενο της μεταπολίτευσης: Τη λαίλαπα που έλεγαν ΠΑΣΟΚ. Και όπως ακριβώς η αισθητική της δεκαετίας έχει σχεδόν ταυτιστεί με την περμανάντ, έτσι και το ΠΑΣΟΚ έχει ταυτιστεί με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Ήταν όμως μόνο αυτό το ΠΑΣΟΚ; Ήταν μόνο οι κλαδικές, και το αϊλάινερ του Κίμωνα Κουλούρη; Ήταν τρελός αυτός ο κόσμος που πίστεψε στην περιβόητη Αλλαγή;
Φυσικά και όχι, η Ελλάδα ήταν μια χώρα στο ψυγείο που το κομματικό κράτος της Δεξιάς την είχε στραγγαλίσει, οι πολίτες ασφυκτιούσαν και δεν είχαν πρόσβαση στο κράτος αν δεν προσκυνούσαν τον χωροφύλακα του χωριού. Φυσικά και το ΠΑΣΟΚ κατέληξε - κυρίως λόγω προσωπικών αδυναμιών του ηγέτη του - σε ένα λαϊκίστικο κίνημα, αλλά πριν καταντήσει έτσι άλλαξε τη χώρα με ένα τρόπο που ήταν ιστορικά απαραίτητος.
Να πάτε λοιπόν στην έκθεση γιατί φυσικά είναι πολύ πιο σύνθετη και ενδιαφέρουσα από αυτά τα κλισέ, αλλά την επόμενη φορά που θα μας ρωτήσετε για τα 80's να ξέρετε ότι κάποιοι ακούγαμε Pale Fountains και όχι, δεν φορούσαμε μάλλινες γκέτες.
