Μετά την εμπειρία του δικού μας δημοψηφίσματος όπου όλοι ξέρουμε τι συνέβη και την προεκλογική περίοδο του Βρετανικού δημοψηφίσματος που γίνεται σήμερα, καταθέτω εδώ την άποψη ότι τα δημοψηφίσματα είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα που υπάρχει για τη Δημοκρατία. Η ψευδαίσθηση ότι τάχα ο κάθε πολίτης μπορεί να αποφασίζει και μάλιστα διλημματικά, είναι επιεικώς ηλίθια.
Κάποτε ο Henry Ford είχε πει "αν ρωτούσα τους ανθρώπους τι θέλουν, θα μου έλεγαν πιο γρήγορα άλογα". Τι ήθελε να πει ο άνθρωπος που θεωρείται ο εφευρέτης του αυτοκινήτου; Απλούστατα ότι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αποφασίζουν για το μέλλον για όλα τα θέματα διότι απλούστατα δεν έχουν ούτε τις γνώσεις, ούτε το όραμα, ούτε καν την ευθύνη των επιλογών τους. Φαντάζεσαι να ρωτάς τον ασθενή για το ποιο φάρμακο θα πάρει; Τι αποτέλεσμα θα είχε ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα "θέλετε να πληρώνετε φόρους;" Μήπως να ρωτήσουμε και τους μαθητές αν προτιμούν το διάλειμμα από το μάθημα;
Τι είδαμε και στα δυο πρόσφατα δημοψηφίσματα; Ένα πράγμα: την αποθέωση του λαϊκισμού. Στο δικό μας οι περήφανοι Έλληνες αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν νέα μέτρα (και ποιος θέλει!) απλούστατα για να υποστούν πολύ χειρότερα στην συνέχεια. Στο βρετανικό τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας να συσπειρώνονται γύρω από τη παραδοσιακή μεγαλομανία των Βρετανών, την ξενοφοβία και το λούμπεν εθνικισμό των ακροδεξιών.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι Βρετανοί είναι λαός πολιτικά ώριμος και ευφυέστατος και γι αυτό θα ψηφίσουν υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης και μάλιστα με διαφορά αλλά το πρόβλημα παραμένει: πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς αυτοκίνητα;
