Από το 1984 έχω συντάξει ιδιόχειρη διαθήκη σε συμβολαιογράφο με μία και μόνη μεταθανάτια επιθυμία: να με κάψουν και να σκορπίσουν τη στάχτη μου στο Λιμάνι του Πειραιά που έτρεχα πιτσιρίκι.
Όχι για κάποιον θεωρητικό λόγο. Απλώς ασφυκτιώ στην ιδέα να με θάψουν κάτω από σωρούς χώματα. Ούτε θέλω να ταλαιπωρώ τους δικούς μου να επισκέπτονται έναν τάφο όπου δεν θα βρίσκομαι εκεί.
Στην Ελλάδα βέβαια δεν υπήρχε αποτεφρωτήριο αλλά εκείνη την εποχή φαινόταν το αίτημα να έχει ωριμάσει. Ακούγονταν όπως και τώρα διάφορες υποσχέσεις για το αυτονόητο. Το δικαίωμα να ορίζεις εσύ το φινάλε σου.
Σαν εναλλακτική είχα ανακαλύψει ένα πρόγραμμα που διαφήμιζε η αεροπορική εταιρεία SABENA (αν θυμάμαι καλά). Υπέγραφες συμβόλαιο έναντι αλμυρούτσικου ποσού και όταν ερχόταν η ώρα σου, έπαιρναν τη σωρό σου στην Ελβετία, με συνοδό ή όχι, και την επέστρεφαν στάχτη.
Αρκετά χρόνια αργότερα ήρθε να μείνει λίγο μαζί μου στο βουνό ο φίλος μου Βασίλης Ραφαηλίδης. Σε μια σχετική κουβέντα τού ανέφερα για την καύση και την εναλλακτική της SABENA. Ενθουσιάστηκε. Δήλωσε αμέσως υποψήφιος για τους δικούς του πολύ έντονους ιδεολογικούς λόγους.
Ανέλαβα να διερευνήσω τις λεπτομέρειες του ύστατου αεροπορικού ταξιδιού για να μπούμε κι οι δυο στο πρόγραμμα.
Ήταν καλοκαίρι του 2000 όταν το συμφωνήσαμε.
Καθώς τίποτα δεν προϊδέαζε το επείγον το άφησα για αργότερα.
Αρχές Σεπτέμβρη δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη νεαρή φίλη τού Βασίλη, «έλα γρήγορα». Τον είχε μεταφέρει εσπευσμένα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Το κορίτσι τον είχε ρωτήσει ποιούς πρέπει να ειδοποιήσει κι αυτός το μόνο που πρόλαβε να πει ήταν «τον Διονύση».
Πήγα σφαίρα στο νοσοκομείο, αλλά ήταν ήδη στην εντατική σε καταστολή και δεν συνήρθε.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης κηδεύτηκε στην Αθήνα με όλο το θρησκευτικό τελετουργικό που αντιμαχόταν μια ζωή. Η οικογένειά του μου πρότεινε να μιλήσω στην εκκλησία. Αρνήθηκα. Με τι μούτρα; Δεν φτάνει που δεν πρόλαβα να αποτρέψω όλη αυτή την τελετή, θα μίλαγα κι αποπάνω;
Στην εκκλησία μίλησαν άλλοι. Και – σαν έσχατη ειρωνεία – πρώτος τον κατευόδωσε ένας μελίρρυτος παπάς που άρχισε τονίζοντας ότι ξεκινάει η νέα τηλεοπτική σεζόν και ο Βασίλης θα μας λείψει πολύ.
Μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία λιγοστοί φίλοι τον συνοδεύσαμε να ταφεί στην Πάτρα για λόγους οικογενειακούς. Άλλοι παπάδες εκεί, άλλες ψαλμωδίες και λιβάνια. Σαν να το έκαναν επίτηδες. Λέω μέσα μου, τώρα θα σηκωθεί και θα τους χέσει όλους.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν είχε το φινάλε που επιθυμούσε.
Με εμάς θα γίνει; Για πόσα χρόνια ακόμα θα μας στέλνετε σαν ανεπιθύμητους να καούμε αλλού;
σχόλια