Με τόσα γεγονότα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να χαρούμε. Γιατί πρέπει να απαντάμε «για ποιο λόγο» και να δίνουμε τις σχετικές εξηγήσεις. Εδώ και κάποια χρόνια, η παρεμπόδιση της χαράς έχει γίνει το μοναδικό διεγερτικό κάποιων στερεμένων –όχι αναγκαστικά στερημένων– ανθρώπων.
Ανθίζουν και τα ερείπια, ακόμα και κάποιες μαυρισμένες γωνιές της πόλης. Κάτι φυτρώνει και μες στη μιζέρια. Μια αντίρρηση από τη πλευρά της ομορφιάς.
Γιατί το Πάσχα οι περισσότεροι θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια σαν να μην επιζήσαμε έκτοτε ή σαν να πορευόμαστε στη συνέχεια μια ανεόρταστη και στυφή ενηλικίωση; Ανησυχητικό. Ίσως όμως να είναι ένα απλό τέχνασμα για να ασκεί κανείς τη μνήμη του. Ή μάλλον για να επινοεί ένα πιο γενναιόδωρο παρελθόν.
Πάει κανείς προς μια καλύτερη κοινωνία όχι κλείνοντας τα μάτια στα δεινά αυτού εδώ του κόσμου αλλά φωτίζοντας συγκεκριμένα μονοπάτια. Όχι πια με λαμπρούς σημαιοστολισμούς σε λεωφόρους αλλά με μονοπάτια που πρέπει να τα ξεχορταριάσεις και να τα καθαρίσεις.
Το Πάσχα έχει εξαρχής κάτι δισυπόστατο. Οι πομπές των Επιταφίων υπό βροχή πάνε μαζί με καλοκαιρίες που αποπλανούν με το χρωματικό τους παιχνίδι. Και η ίδια η πασχαλινή ευλάβεια για όσους την κατέχουν είναι ευπροσήγορη, ούσα ανοιχτή στα γέλια και στα δάκρυα του κόσμου.
Υπάρχουν πολλοί που γνωρίζουν από θρησκευτικά πένθη και 'κείνοι, πολύ λιγότεροι, που τους βγάζουν ακόμα τα σπλάχνα κάποιες πολιτικές λύπες. Οι πρώτοι είναι όμως πιο μαθημένοι, αφού εξαρχής δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Ιστορία ούτε πολυπιστεύουν στην ευτυχή έκβαση των ανθρώπινων σχεδίων. Οι δεύτεροι, οι πολιτικά περίλυποι, είναι πιο ευάλωτοι γιατί δεν ζουν με την Αιωνιότητα, αλλά μόνο με τα δούναι και λαβείν του παρόντος. Η παραμικρή απώλεια είναι γι' αυτούς το Τέλος.
Πάει κανείς προς μια καλύτερη κοινωνία όχι κλείνοντας τα μάτια στα δεινά αυτού εδώ του κόσμου αλλά φωτίζοντας συγκεκριμένα μονοπάτια. Όχι πια με λαμπρούς σημαιοστολισμούς σε λεωφόρους αλλά με μονοπάτια που πρέπει να τα ξεχορταριάσεις και να τα καθαρίσεις.
Προσπαθεί να βρει άκρη, χάνει, χάνει, κάτι βρίσκει μα όλο δεν ξέρει τι τελικό συμπέρασμα να βγάλει από όλο αυτό το νταβαντούρι.
Γράφουμε αποσπασματικά όταν έχουμε να πούμε κάτι πιο κοντά στην ανθρώπινη αναπνοή, στο ρυθμό ενός ημιτελούς ονείρου.
σχόλια