ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΚΑ ως έθνος. Έναν χρόνο μνημόνιο, δυσοίωνα μηνύματα για την οικονομία και τη ζωή μας, κοινωνική ένταση σε όλα τα επίπεδα και, γενικά, το «no future» έχει επικρατήσει ως έκφραση. Παρ’ όλα αυτά, η ιδέα ότι είμαστε «αγανακτισμένοι» μάς ήρθε από την Ισπανία. Κατέβηκαν στις πλατείες τους οι Ίβηρες, πήγαν κόντρα στις εντολές της αστυνομίας να διακοπούν οι διαδηλώσεις εξαιτίας της εκλογικής διαδικασίας και στο τέλος έφυγαν, περνώντας το μήνυμά τους. Η Ισπανία, που έχει μεγάλα προβλήματα στους τομείς της ανεργίας (ειδικά στους νέους), δεν είναι όμως Ελλάδα, που πληρώνει για ένα αναψυκτικό €1 και 20 λεπτά, βλέπει συνεχώς τους μισθούς να πέφτουν, την καθημερινότητα ν’ ακριβαίνει και δεν έχει την τρόικα πάνω απ' το κεφάλι της. Οι Ισπανοί βγήκαν κατά χιλιάδες στις πλατείες, οι Έλληνες τούς αντιγράφουν λίγες μέρες μετά, δημιουργώντας groups στο Facebook. Η αντιγραφή μάς έχει φάει. Βλέπουμε την πλατεία Ταχρίρ, θέλουμε να γίνουμε Αιγύπτιοι, βλέπουμε τα γαλλικά συνδικάτα θέλουμε να γίνουμε Γάλλοι, βλέπουμε τη νεολαία της Ισπανίας και θέλουμε να μιλάμε ισπανικά. Δεν πάει, όμως, έτσι. Χρειάζεται κι ένας γηγενής τρόπος πολιτικής σκέψης κι έκφρασης. Δεν εννοώ τη φωνή των διανοουμένων άλλα όλων αυτών που είναι τα νέα «φρούτα» στην παραγωγική διαδικασία. Πραγματικά, βαρέθηκα όσους παρακολουθούν τον Γιάννη Πρετεντέρη μόνο και μόνο για τον βρίσουν. Ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτ' άλλο απ' το να υπερασπίζεται τα κεκτημένα του. «Πέστε να με φάτε», που λένε και στο Τwitter, αλλά το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο αυτά που λένε οι μαθουσάλες της ενημέρωσης, αλλά αυτά που δεν λένε οι υπόλοιποι.
ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΜΙΑ ΑΜΗΧΑΝΙΑ ως προς το πώς θ’ αντιδράσουμε σε όλη αυτή την ιστορία. Είναι πολύς ο κόσμος που πια αναρωτιέται: «Καλά, δεν γινόταν κάπως αλλιώς;». Μπορεί και να γινόταν, αλλά δεν έχει βρεθεί κανείς να το πει. Έχουμε μια περίεργη σχέση με τους «κοινωνικούς αγώνες», όπως και με την πολιτικοποίηση. Είναι γνωστό πως επειδή η γενιά της Μεταπολίτευσης έκανε μεγάλες πολιτικές συζητήσεις, μετά δεν ήθελε να συζητήσει κανένας άλλος, ανάγοντάς την σε κάτι το γραφικό. Έτσι, για παράδειγμα, στο πανεπιστήμιο οι ΔΑΠίτες κι οι ΠΑΣΠίτες είναι οι γραφικοί που έχουν μπερδέψει το γήπεδο με το πανεπιστήμιο κι έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της ελληνικής εκπαίδευσης. Οι αριστεροί είναι εκ φύσεως γραφικοί, οπότε δεν λογαριάζονται καν. Αυτή είναι η εικόνα που έχει δημιουργηθεί για τις φοιτητικές παρατάξεις, επεκτείνεται στις νεολαίες και καταλήγει στα πολιτικά κόμματα. Έτσι, ενώ όλο και περισσότερος κόσμος σνομπάρει το πολιτικό και κομματικό σύστημα γιατί δικαιολογημένα το σιχάθηκε, από την άλλη, με το να μη δημιουργεί κάποιο κίνημα ή κάποιον νέο πολιτικό σχηματισμό, του επιτρέπει να φυτοζωεί και να κυβερνά. Στο πανεπιστήμιο, στις νεολαίες και στην κανονική ζωή.
ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟΛΕΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ το δικαίωμά μας να ελέγχουμε τους κρατικούς λειτουργούς και την πολιτική εξουσία. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος από τη μια, κι ο συγχρωτισμός, από την άλλη, μας έχουν οδηγήσει στο να κυβερνιόμαστε τα τελευταία τριάντα χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους. Υπάρχει μια συλλογική ευθύνη σε αυτό. Λαδώσαμε πολύ, από την Πολεοδομία και την Αστυνομία μέχρι τις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης. Επίσης, διαπράξαμε μαζί με το κράτος απατεωνιές. Περαίωση, ημιυπαίθριοι και τώρα νομιμοποίηση αυθαιρέτων είναι οι τρεις μεγάλες εθνικές κομπίνες. Αύριο, ποιος θα με σταματήσει εμένα ώστε να μην καταπατήσω μια δασική έκταση και να τη γεμίσω μπετόν αρμέ; Έτσι, ζούμε καθημερινά μ' ένα συναίσθημα συνενοχής ή συναίνεσης, που είναι η λέξη των ημερών. Μπορούμε, όμως, κι εμείς να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, εμείς τον πληρώνουμε τον λογαριασμό. Μέχρι ν' αλλάξουμε το σύστημα (όπως ζητούσαν οι Ισπανοί), ας χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία του, ώστε να ελέγξουμε αυτούς που μας κυβερνάνε και τους ίδιους μας τους εαυτούς
σχόλια