Αποτέτοια τερτίπια άλλο τίποτα· σε όλεςτις περιόδους κρίσης ο μαυραγοριτισμόςκατάφερε ναβγεί λάδι όχι μόνο πατώντας επί πτωμάτων(τα οποία, δόξα στον Γιαραμπί, ουδέποτετου έλειψαν) αλλά και παίζοντας τη μαύρηκωμωδία του εθνοσωτήρα. Όπως στα ναυάγιαοι βάρκες αίφνης δεν φτάνουν γιά όλους,στην κοινωνική αποσάρθρωση δεΝ χάνειη μάνα το παιδί, απεναντίας οι ελίτδιασώζονται θέτοντας σε λειτουργίατους έκτακτους μηχανισμούς ασφαλείας.
Στιςκρίσιμες ερωτήσεις περί του τι μέλλειγενέσθαι, οι μεγαλοεπιχειρηματίεςαπαντούν κλασικά: εμείς δεν έχουμε ναφοβηθούμε· θα σφίξουμε απλώς τα λουριά,άλλοι θα την πληρώσουν. Όπου εργαζόμενοι,το ίδιο τροπάρι: ποιοι θα μείνουν, ποιοίθα φύγουν. Το ξήλωμα βέβαια αρχίζει απότα κάτω. Περιστέλλονται οι ώρες εργασίας,εγκαθίσταται ένα κλίμα καχυποψίας καιδυσανεξίας, ως τη στιγμή που ακούγεταιη φωνή του Κυρίου: αδυνατούμε νασυνεχίσουμε. Περικοπές, περιστολές,απολύσεις· η ταξική ταυτότητα, ξεθωριασμένηκομμάτι από την αυταπάτη της εργασιακήςασφάλειας, ξαφνικά ανακτά τα σκληρά τηςχρώματα.
Ένασώμα η κοινωνία, αλλά δύο ψυχές. Έτσισπουδάζουμε και τις ελίτ. Η Ελλάδα -οπωςτη διαφημίζουν τουλάχιστον- ειναιπλούσια χώρα, αλλά με πλούτο αδίκωςκατανεμημένο. Στην πρόσφατη απαγωγήτου Παναγόπουλου, ο απαχθείς, ότανεπιτέλους επέστρεψε στην οικογένειάτου πατικωμένος στο πορτμπαγκάζ, δενμίλησε με οργή. Απεναντίας έδειξεεπιείκεια απέναντι στους απαγωγείςτου· «αυτοί οι άνθρωποι» είπε,αναγνωρίζοντας ότι είναι κι εκείνοι«ανθρωποι», παρά το γεγονός ότι δενανήκουν στο υπερώο της κοινωνικήςιεραρχίας. Τι έκαναν για την ακρίβεια;Ζήτησαν μερίδιο από τα περισσευούμεναλεφτά. Με άλλα λόγια, ό,τι εμείς οι κοινοίθνητοί κάνουμε με τη φαντασία μας, αυτοίτο έπραξαν κυριολεκτικά.
Ηληστεία με άλλα λόγια συνιστά «επαναστατικήπράξη», αναδιανομή του πλούτου, για τηνακρίβεια αναδιανομή που κατά κανόνα τησπουδάζει κανείς στη φυλακή. Εφόσονλοιπόν η εργασία είναι ο μόνος τρόποςγια να μη γραφτεί κανείς στο σπουδαστήριοτης φυλακής, ανάγκη πάσα να μη λείψει.Αν οι άποροι και οι ενδεείς στραφούνστις διαπραγματεύσεις με την εγκληματικότητα-πράγμα που σε μικρό ποσοστό έχει αρχίσειήδη- το καθεστώς της κοινωνικής συνοχήςθα καταρρεύσει σαν κακό παραμύθι. Τιμπορούν να κάνουν λοιπόν οι ελίτ για νασώσουν σχήματα και προσχήματα;
Τοπαρακολουθούμε στις εχθροπραξίες τηςκυβέρνησης με τους αγρότες. Πριν απ'όλα, ο Αθηναίος -χάρη στις απεργίες καιστον αποκλεισμό της εθνικής οδού-ανακαλύπτει ότι υπάρχουν και «αγρότες»,«γαλατάδες», «βαμβακοκαλλιεργητές»,κοσμάκης δηλαδή που είναι γαιοκτήμωνκαι συνάμα γαιο-πόνος. Δεν τρώει απλώςαπο το χωράφι - το παράγει κιόλας. Όλοιμαζί συγκροτούν τάξη, κάτι αλλόκοτο μεάλλα λόγια μέσα στη σύγχυση τηςδημοκρατικής ισότητας που παράγειπολιτικά κατονομασμένους πολίτες καιοχι οικονομικά χαρακτηρισμένους. Τοέμφραγμα της εθνικής οδού -παράνομηενέργεια φυσικά- θυμίζει επαναστατικήπράξη. Αφού λοιπόν πλησιάζουν απο παντού«εκλογές» καλό θα είναι η κυβερνητικήελίτ να διαθέσει κάποιες εκατοντάδεςεκατομμύρια.
Οιαρχοντομαθημένοι μαρξιστές νοσταλγούντα παλαιά μεγαλεία: πού είναι τοβιομηχανικό προλεταριάτο να τους τρίξειτα μυτερά του δόντια και να μπει στηνπρωτοπορία του κινήματος; Η λανθάνουσαμνήμη τους ξεχνάει βέβαια ότι η χώρααποβιομηχανοποιήθηκε και τώρα βρίσκεταιστο στάδιο της απο-αγροτοποίησης.Υπηρεσίες πια, μόνο υπηρεσίες. Χαρτιά,μόνο χαρτιά, για να μη λερώνουν οιεργαζόμενοι τα χέρια τους. Δεν παράγουμετίποτα πλην όμως ειδικευόμαστε στηδιαχείριση του τίποτα. Τυχαίο ειναι ότιο πρώτος τομέας που ενισχύθηκε ειναι οτραπεζικός; Οι μεγαλοτραπεζίτες δενβγαίνουν στο γυαλί να μιλήσουν μεπαρρησία στον κόσμο, στους δανειολήπτεςκαι καταθέτες τους. Περιορίζονται μόνοσε έμμεσες διαβεβαιώσεις και σε δίβουλες,τρίβουλες συμβουλές· ελάτε σε μας!
Αλλάτο μέγα δράμα -καθ'ότι αυτοί εκτίθενται καθημερινά λόγωρόλου- σοβεί στις τάξεις της κυβέρνησηςκαι της αντιπολίτευσης. Οι πολιτικοί,πρέπει να πούμε, ως κλείδες ασφαλείαςτης δημοκρατίας, δεν αποτελούν κοινωνικήομάδα αλλα ευκαιριακή-τυχοδιωκτικήελίτ, η οποία όμως κατσικώνεται στηνεξουσία με φιλοδοξίες μονιμότητας. Ηκρίση τούς προτείνει τη γνωστή λύση:τέικ ιτ ιζι, μπατ τέικ ιτ. Το γέρος, φτωχόςκαι πούστης που μετασχηματίσθηκε σεάσχημη, μοναχοκόρη και ορφανή, τώρακαταλήγει στο ανεύθυνος, υπουργός καιδεξιός. Τέικ ιτ - αλλά πώς; Η απορία ισχύειτόσο για τους κυβερνητικούς όσο και γιατους αντιπολιτευόμενους.
Υπήρχανκαι άλλες περίοδοι που όλοι οι πολιτικοίετρεμαν τον κυβερνητικό θώκο, αλλα αυτή-καθό τωρινή- δεν αστειεύεται. Κανείςδεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους.Πόσο μάλλον που ο διεθνής Τύπος και ηΕυρωπαϊκή Ένωση αυτοπροσώπως έχουνκρεμάσει μαύρα κρέπια σε ό,τι αφορά τηχώρα μας. Τι θα κάνει λοιπόν η πολιτικήελιτεία όταν τόσο η φυγή προς τα πίσωόσο και προς τα μπρός έχει αποκλειστεί;Το μόνο που απομένει είναι η αγυρτείακαι η αλητεία (λέξεις ομόριζες). Με τοσύνθημα «να κερδίσουμε χρόνο» ψωμί δενβγαίνει, διότι ο χρόνος ήδη έχεισπαταληθεί, όπως και το κρατικό χρήμαάλλωστε.
Τιέλεγαν οι παλιοί; Να μη σε βρει αυτό πουαντέχεις!
σχόλια