Τοπερασμένο καλοκαίρι ζήσαμε καιαισθανθήκαμε αυτό που όχι υπερβολικάχαρακτηρίσαμε ως «εθνική καταστροφή»,«εθνική τραγωδία».
Κάθεμέρα, προς και από τη δουλειά μου, περνάωαπό τα καμένα της Πεντέλης, που ξεκινούναπό τον οικισμό της Νέας Πεντέλης,απλώνονται σ' όλες τις βουνοπλαγιέςτριγύρω και καταλήγουν στις παρυφέςτου Κοκκιναρά. Τα νεκρά δέντρα στέκονταιακόμα εκεί. Νεκρά. Με τα ολόμαυρά τουςκλαδιά να έχουν πάρει την κατεύθυνσητου ανέμου που φυσούσε εκείνες τιςμέρες. Το θέαμα είναι αποκρουστικό - σαννα βλέπεις ταριχευμένο άνθρωπο σε κοινήθέα. άνοιξη άπλωσε στο χώμα κάτω τοσυνηθισμένο της, πανέμορφο ελληνικόχαλί από παπαρούνες, κρινάκια, αμάραντους,μαργαρίτες και αγριοκυκλάμινα. Αλλά ηπαρηγοριά που προσφέρει στο «μέγακακό» που συλλαμβάνεται κάθε στιγμήαπό το βλέμμα και την ψυχή σου είναιελάχιστη.
Αντίθετα,σε κάνει να θυμώνεις πιο πολύ με εκείνουςπου έμοιαζαν να πενθούν μαζί μας τοπερασμένο θέρος, προαναγγέλλονταςαποκατάσταση της ζημιάς «εδώ καιτώρα», και τώρα μοιάζουν να είναιαλλού. Εκεί, δηλαδή, που ήταν πάντα.
Εάνεξαιρέσει κάποιος μερικά ελάχισταδενδρύλλια που φυτεύτηκαν μόλις τονπερασμένο μήνα χάρη στην πρωτοβουλίακάποιων δήμων της περιοχής -και έναςΘεός μόνο ξέρει εάν και ποιοι τα φροντίζουνμέχρι τουλάχιστον να πάρουν τ' απάνωτους-, τόσο η Πεντέλη όσο και η Πάρνηθααλλά (και απ' ό,τι διαβάζω στα ρεπορτάζτων εφημερίδων) και όλες οι καμένεςπεριοχές της Ελλάδας -εξαιρουμένης τηςπροβεβλημένης Ολυμπίας- έχουν ακόμα τημαύρη όψη της συμφοράς.
Φαντασθείτεμια χώραπου να έχει σχεδόν ισοπεδωθεί απόβομβαρδισμούς σε κάποιον πόλεμο και,έναν χρόνο μετά, ενώ ο πόλεμος έχειτελειώσει (λέμε τώρα...), να μην έχουνμαζέψει ακόμα ούτε τα μπάζα! Θα ήτανκατανοητή, ίσως, η «αδυναμία» αυτήεάν η βομβαρδισθείσα χώρα ήταν ολότελακατεστραμμένη οικονομικώς και ο κόσμοςτης δεν είχε τι να φάει και πού να στραφείγια να ξεκινήσει τη δύσκολη αναγέννησήτου.Όμως -διάολε!- με τζιπ πολυτελή καιαυτοκίνητα της «τελευταίας λέξηςτης τεχνολογίας» περνάμε μέσ' απ'τα καμένα μας, εκατομμύρια σπαταλάμεσε έργα που αποδεικνύονται άχρησταεπειδή δεν έχουν προγραμματισθεί καλά,και γενικώς εξακολουθούμε, παρά την«εθνική τραγωδία» μας, να διάγουμεβίον ανθόσπαρτον. Έτσι είναι, μωρέ, οι«εθνικές τραγωδίες»; Έτσιαντιμετωπίζονται; Με πλήρη σχεδόναπάθεια;
Δεν θα 'πρεπε, έστω και γιαλόγους αισθητικούς, την επόμενη κιόλαςμέρα των πυρκαγιών να καθαριστούν όλεςοι καμένες περιοχές και ν' αρχίσει ένα«αμόκ δεντροφύτευσης»; Τι περιμένουν,δεν μπορώ να καταλάβω. Κάτι ηλίθιεςδικαιολογίες φτάνουν στ' αυτιά μου,από αρμόδιους φορείς, που με εξοργίζουνακόμα περισσότερο. Πρέπει, τάχα, ναεπιληφθούν και να κάνουν τον όλο σχεδιασμόοι γεωπονικές υπηρεσίες. Πρέπει, λέει,να αναλυθεί ποια δέντρα και ποιοι θάμνοιείναι οι καταλληλότεροι να φυτευθούνσε κάθε μέρος. Πρέπει, συνεχίζουν οιέχοντες πάντοτε εύκολες τις «εξηγήσεις»,να γίνουν «κοινές συσκέψεις όλων τωνφορέων» (μόνο που το ακούω αυτό, μου'ρχεται να πάρω μολότοφ!) και, αφού γίνεικαι εγκριθεί η χρηματοοικονομική μελέτη,να προχωρήσει «η αποκατάσταση»(έτσι τη λένε, τα κοράκια), «τωνπληγεισών περιοχών».
Τιλέτε, βρε καραγκιόζηδες! Ρημάχτηκε ομισός τόπος μας -μαζί μας κλαίγατε, το θυμάστε; Άταφοςείναι ακόμα ο νεκρός. Εκεί, κάθε μέρα,να μας θυμίζει το κακό. Πόσος προγραμματισμόςχρειάζεται για να αρχίσει η επούλωσηαυτής της πληγής; Κι αν είναι πολύς,γιατί δεν τον έχετε;
Έτσικάνω κάθε μέρα όταν περνάω από τα καμένα!Χαμηλώνω την ένταση του ραδιοφώνου στοαυτοκίνητο, και εκτονώνομαι «βρίζοντας»όλους εκείνους που θεωρώ ότι κάθε μέραλιγοστεύουν το φως που έρχεται στη ζωήμου, αφαιρούν κομμάτια από τη λογικήπου με νύχια και δόντια πασχίζω νασυντηρώ, προσβάλλουν τη νοημοσύνη μου,εμποδίζουν κάθε προσπάθεια αναγέννησηςσ' αυτό τον τόπο, ξοδεύονται σε λόγιαμεγάλα και πράξεις μικρές.
Σελίγο θα ξαναπιάσουν οι φωτιές. Στα δικάμου τα λημέρια, ό,τι απόμεινε από δέντραείναι «φυτεμένο» μόνο στις αυλέςκαι γύρω από τα σπίτια. Μπορεί ναπροστεθούν και αυτά -ποιος ξέρει;- στονμακρύ κατάλογο των άταφων νεκρών ολάκερηςτης επικράτειας...
σχόλια