Διασχίζοντας για άλλοένα βράδυ την ερειπωμένη Αθήνα. ΣτηΜητροπόλεως με προσπερνούν δυο παιδάκιαγύρω στα 12 - το ένα είναι ανεβασμένο σεένα skate και γλιστράειστην κάθοδο της Μητροπόλεως κραδαίνονταςένα ρόπαλο. Το άλλο φωνάζει «τους γ... ρεμαλάκα». Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτουβλέπω ένα γνώριμο θέαμα: πέντε αγόριαμε κουκούλες γύρω στα 14 που έρχονταικατευθείαν κατά πάνω μου. Έχω χρόνια νατο δω αυτό, όταν ζούσα έξω το έβλεπασυνέχεια, παιδάκια με μαχαίρια πουγυρνάγανε κάπως βαρεμένα στους δρόμουςκαι ψάχνανε αφορμή να σε κάνουνε τουλούμιστο ξύλο ή απλώς να σε τρομάξουν. «Να ταμας...» σκέφτομαι.
Πριν από κάποιουςμήνες ο υπουργός Παιδείας εμφανίστηκεσε μια τηλεοπτική εκπομπή. Μιλούσε αργάκαι με μεγάλη προσοχή για το μέλλον τωνελληνικών πανεπιστημίων με φόντο τιςπράσινες λάμπες της Εθνικής Βιβλιοθήκης,σαν παιδί που είχε παπαγαλίσει τηνιστορία της Γ' λυκείου μπροστά στονκαθρέφτη, ενώ ο δημοσιογράφος τονκοιτούσε με ενθαρρυντικά τρυφερό βλέμμα.Έτσι κατ' εικόνα και ομοίωση του κ.Στυλιανίδη λειτουργεί και η ελληνικήπαιδεία - επιβραβεύει παιδιά που μιλάνεμε πομπώδεις λέξεις που δεν έχουν ούτενόημα ούτε ψυχή, λογικά οικοδομήματαπου θυμίζουν σκιάχτρα. Η πολιτείαφροντίζει για την επιβράβευσή τους: ταστέλνει στη Βουλή των Ελλήνων για να ταδει όλη η Ελλάδα να παπαγαλίζουν. Ηελληνική παιδεία θυμίζει το γόρδιοδεσμό: κανείς δεν θέλει να αναλάβει τοπολιτικό κόστος μιας μεταρρύθμισης,πόσω μάλλον ο κ. Στυλιανίδης που διασκέδαζεστα μπουζούκια (η αισθητική ενός ανθρώπουέχει τελικά μεγάλη σημασία) τη βραδιάπου δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος. Εδώκαι δεκαετίες φωνάζουμε για μεταρρύθμισηστην παιδεία. Τώρα όμως έχουμε φτάσειστο σημείο που, αν δεν αλλάξει κάτισύντομα τα δωδεκάχρονα παιδιών πουκυκλοφορούσαν με ρόπαλα τη βδομάδα πουμας πέρασε θα γίνουν στ' αλήθεια βίαια.
Εξηγούμαι: θεωρώδεδομένο ότι ο δημόσιος τομέας είναιπηγμένος στη διαφθορά, ότι η ελληνικήαστυνομία δεν λειτουργεί, ότι οι πολίτεςαισθάνονται τρομερή ανασφάλεια κι ότιτα παιδιά τα αντιλαμβάνονται όλα αυτάμαζί με το γεγονός πως, στην καλύτερη,σε μερικά χρόνια θα δουλεύουνε γιαπενταροδεκάρες. Παρ' όλα αυτά, ταπράγματα δεν είναι απλώς άσχημα. Είναιχάλια, γιατί υπάρχουν δυο βασικά πράγματαπου έχουμε παραβλέψει. Το πρώτο καικυριότερο είναι πως έχει αλλάξει τογενικότερο πλαίσιο δηλαδή η οικογένειαμέσα στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιάσήμερα. Η περίφημη ελληνική οικογένειαπου μέχρι τώρα υποκαθιστούσε το κοινωνικόκράτος, παρέχοντας στέγη, χρήματα καιβρεφονηπιακή φροντίδα αρχίζει να μαςτελειώνει για τα καλά. Πόσες ώρες περνάειένα παιδί πια με τους γονείς του; Καιπόσες οικογένειες αδυνατούν πλέον ναπροσφέρουν τα βασικά στα παιδιά τους;
Βοηθάει και τοπεριτύλιγμα βέβαια. Στην κουλτούρα τωνμίντια η βία έχει πλέον γίνει δελεαστικήσαν σκηνή από ταινία του ΚουέντινΤαραντίνο. Είναι φοβερά coolνα ξεαντεριάζονται δυο πανέμορφεςγκόμενες με βαθύ ντεκολτέ, ενώ από πίσωακούγεται κάποιο φανταστικό τραγούδιτων ‘70s από το τζουκ μποξή να βλέπεις ένα hip hopβίντεο, όπου γυναίκες με ζαρτιέρεςκλείνουν κάποιο πτώμα στο πορτμπαγκάζ.Σε αυτό το κλίμα είδαμε στο Starεικόνες των ΜΑΤ να πλακώνονται με τουςδιαδηλωτές με μουσικό χαλί το «Everyyou and everyme» των Placeboκαι από κάτω την επιγραφή «ΑλέξηςΓρηγορόπουλος το νέο είδωλο των νέων».
Τα επεισόδια πουξεκίνησαν μετά το θάνατο του ΑλέξηΓρηγορόπουλου δεν θα σταματήσουν. Απλώςθα αλλάξουν μορφή. Για να μη μεταλλαχτούνσε μια τυφλή κι εκφυλισμένη βία όμως, ηπαιδεία πρέπει να αλλάξει ριζικά τώρα,χωρίς αναβολές. Αλλιώς το μέλλον θαμοιάζει με εκείνη τη φράση του ΤζορτζΌργουελ: «Εάν θέλεις μια εικόνα τουμέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάειτο πρόσωπο ενός ανθρώπου - για πάντα».
σχόλια