Ανκοιτάξουμε προσεκτικά στα σκουπίδια,το πρώτο που θα δούμε είναιο παλιός εξοπλισμός του σπιτιού. Οιτέσσερις τοίχοι, η άκρα ησυχία, οιβραδυνές συζητήσεις, η αίσθηση τουοικογενειακού ασύλου έκαναν φτερά καιπέταξαν προς τον αγύριστο. Τώρα το σπίτιγέμισε τρύπες· καλώδια για τηλέφωνα,για τηλεοράσεις, για έτοιμες φωνές, γιαυπολογιστές, πιάτα στη βεράντα για όλοκαι περισσότερο εξωτερικό κόσμο. Αλλάκαι οι περίφημοι «τοίχοι» μαςάφησαν χρόνους. Τα τζαμωτά που επιτρέπουνστο βλέμμα να κυκλοφορεί από έξω προςτα μέσα και από μέσα προς τα έξωεπεβλήθησαν. Κατά μία έννοια όλα είναιέξω. Όλα κατοικούν εντός-εκτός οικίας.Στο έξω του μέσα και στο μέσα του έξω. Ηστατικότητα ενδίδει σιγά σιγά στηχρονική ροϊκότητα και το αστικό σπίτιχάνει την αυτονομία του για να καταστείκι αυτό «εργαλείο» μιας απείρωςδιευρυνόμενης συνάφειας. Ο παγκόσμιοςιστός μπορούμε να πούμε ότι έκανε πιοφιλικό το σπίτι (μια και από τη στέγητου μπορούμε να δούμε όλη την υφήλιο),αλλά συνάμα ξεθεμέλιωσε τα βαθύτεραερείσματα της διαμονής. Η έννοια τηςδιάρκειας δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα.Κανείς δεν θέλει πια να ζήσει στο σπίτιπου έζησαν οι γονείς του· να ζήσεισαν κι αυτούς· να συνεχίσει κάποιαοικογενειακή παράδοση. Το παρελθόν,αντί να ζωογονεί το παρόν, το πνίγει. Τοσπίτι πρέπει να γίνει ανάλαφρο σανηλεκτρονικό εργαλείο χειρός, νακαθρεφτίζει τον έξω κόσμο και όχι νατον αποκλείει.
Δενείναι τυχαία η μόδα να μένεις πια σεξενοδοχείο. Τα συμπράγκαλα τουξενοδοχούμενου χωρούν σε ένα σακβουαγιάζ. Λάπτοπ, δυο αλλαξιές, κινητάτηλέφωνα, πιστωτικές κάρτες, τα απαραίτηταφάρμακα και το νοικοκυριό ολοκληρώθηκε.Άλλοτε ο ξεσπιτωμένος υπέφερε, τώρα τοξεσπίτωμα φέρει τη σφραγίδα τουνεωτερικού. Ανοίχτε μου το χώρο για ναανακαλύψω το χρόνο! Σε κάθε ανήσυχηατομικότητα, η ιδέα του ταξιδιού, τηςμετακίνησης, της μεταμόρφωσης, ισοδυναμείμε αδελφοποίηση με το χρόνο. Μιλάμε γιαμια λειτουργικότητα άλλου ποιού. Οιάνθρωποι προοδευτικά εθίζονται να ζουνστην τέταρτη διάσταση - του χρόνου. Οιγνωστοί διάλογοι των εμπορικώναντιπροσώπων αποτελούν το καταστάλαγματης μεταβολής: -Ήμουνα στο Τόκιο καιτώρα θα μείνω για δυο μέρες στο Λονδίνο.-Κι εγώ μόλις γύρισα από τη Μόσχα καιφεύγω για Νέα Υόρκη. Πάνω σε αεροπλάνα,σε τρένα, σε μοντέρνα αυτοκίνητα, μεμειούμενες αποσκευές και ογκούμενουςσχεδιασμούς, ο μοντέρνος ταξιδιώτης(που κάλλιστα μπορεί να είναι πολιτικός,φοιτητής, επαγγελματίας τουρίστας ήαπλώς φιλοθεάμων) θεωρεί μεγάλη επιτυχίατου το γεγονός ότι δεν τον χωράει οτόπος.
Τώραπου όλα τείνουν να γίνουν ένα, οι γλώσσεςθα πρέπει να υποκύψουν στην εσπεράντο.Η ξεδοντιασμένη αγγλική που μιλιέταικαι ταλαιπωρείται απανταχού της γηςέρχεται γάντι σε αυτή την πολυκινητικήπλανητικότητα που ελευθερώνει. Τα παλιάφτερά πέφτουν (εθνικότητα, γλώσσα, χρώμα,θρήσκευμα, ηλικία) για να απομείνει οχόμο ουνιβερσάλις - όχι της γνώσης παράτης μετακίνησης. Αν ρωτήσουμε πούκατοικεί αυτός ο άνθρωπος, η απάντησηείναι γνωστή (στο σπίτι του), μόνο πουαυτό το σπίτι νοείται πια και σαναεροδρόμιο. Το σύμπαν εισέβαλε στονοίκο συμβολικά, ψηφιακά, εικονικά καιτον διέρρηξε. Η ασάλευτη ζωή τουπαρελθόντος ξύπνησε αίφνης στην κορυφήμιας ανισοπέδου διαβάσεως όπου προςόλες τις κατευθύνσεις πηγαινοέρχονταιτα έθνη, απολαμβάνοντας όχι τη λαχτάρατου προορισμού αλλά την ηδονή τηςμετακίνησης. Ακόμα και ο παλαιάς κοπήςσπιτόγατος νιώθει μέσα του τα κροταλίσματατης διάβασης, αισθάνεται πολυταξιδεμένος,περιδινούμενος μέσα στην ψηφιακή χοάνη.
Όπωςξεχάσαμε εν μια νυκτί τη χειρόγραφηγραφή (την καλλιγραφία, τον γραφικόχαρακτήρα), με αποτέλεσμα όλοι να γράφουμεστην οθόνη με τον ίδιο τρόπο, παρόμοιακαλούμαστε να ξεχάσουμε και τη γλώσσα,τη φωνή, τη ρίζα, και να αποδυθούμε σεμιαν επιχείρηση ριζικής αναδιάρθρωσηςτου εσωτερικού κόσμου. Κατά μία έννοια,μόλις τώρα ξεκινάει και το ψέμα τηςαληθινής ιστορίας του ανθρώπου. Οιπανάρχαιοι μύθοι «κατέληξαν» στηγνωστή κλινική της απομύθευσης - μύθοςπλέον απέβη η απουσία μύθου. Το «άρτιδι' εσόπτρου εν αινίγματι» καταρρακώθηκεμε αντίδωρο την εμφάνιση μιαςπραγματικότητας που διανέμεται σε όλουςχωρίς να τους ανήκει. Η προσωπική μοίραενέδωσε στα «πραγματικά περιστατικά».Στο προσκέφαλο του άρρωστου δεν ξενυχτάειπλέον ο πεθαμένος, παρίσταται η επιστήμηη οποία αθροίζει διαγνώσεις και χρονομετράτα περιθώρια παράτασης της ζωής. Οιάνθρωποι πεθαίνουν, αλλά το είδοςάνθρωπος είναι αθάνατο.
Ηπιο χαρακτηριστική αξία παραμένει ηζωή. Ζωή παντού, άμεσο συμβάν, επιτυχήςκίνηση, επικερδής συμφωνία. Αν είναιδυνατόν να αναβαπτιστούν τα πάντα στηνκολυμβήθρα της ζωής, στο πιο στοιχειακόδεδομένο δηλαδή, η νεοπαγής ανθρωπότηταθα έχει κάνει το μεγάλο βήμα. Οι πολίτεςδεν έχουν ανάγκη μεγάλες ιδέες, ούτεβέβαια θυσίες και αφοσιώσεις· κατάκύριο λόγο είναι βουλιμικοί με το χρόνο(και τον κόσμο). Μας έτυχε να γεννηθούμε,τουλάχιστον να χαρούμε προτού ο χρόνοςμας λήξει. Το σκάμε από το εγώ προς τηζωή και από τη ζωή προς το εγώ. Εξού καιη εκλεπτυσμένη μεταφυσική των ασθενειών.Η ψυχή και η αιωνιότητα μπορεί να πήγανστην πάντα, αλλά το σώμα ήρθε στο προσκήνιοκαι λατρεύεται σαν θεός. Αυτό χαρίζειχρόνο, ζωή και ελευθερία. Το μόνο σπίτιπου απέμεινε είναι το σώμα. Η θνησιγενήςαιωνιότητα μετριέται με τους χτύπουςτης καρδιάς. Κι αν είναι μεταμοσχευμένηυποδηλώνει το θρίαμβο του νέου κόσμουσε βάρος του παλαιού.
σχόλια