«Ναι,αλλά εδώ είναι διαφορετικά...»
Ωςαπάντηση, σε κάθε... εναλλακτική είδηση,ετούτο το γνωστό, ελληνικό τροπάριο. Οαντίλογος της φυλής. Το επιχείρημα τουκάθε -και είναι πολλά- εθνικού μαςελλείμματος.
Ήμουνστην Κύπρο την περασμένη εβδομάδα. Καιάκουσα τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλονα ανακοινώνει ότι «σύντομα θα υπάρξεικαι νομοθετική ρύθμιση για την ίδρυσητριών ιδιωτικών πανεπιστημίων στηνΚύπρο».
Παρασύρθηκαπρος στιγμήν, και σκέφτηκα πως αν βγωέξω στους δρόμους, θα συναντήσωεξαγριωμένους διαδηλωτές να φωνάζουν«κάτω τα χέρια από τη δωρεάν παιδεία»,και άλλα που μου 'χουν μείνει από δω.
«Στόχοςμας είναι να γίνει o τόποςμας κέντρο εκπαίδευσης και έρευνας γιαφοιτητές από άλλες ευρωπαϊκές, αλλά καιγειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής»συνέχισε ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς ναυπάρξει ούτε μία αντίδραση από κανένακόμμα της αντιπολίτευσης, ούτε καν απότο κομουνιστικό ΑΚΕΛ.
Σκεφθείτε.Είναι-δεν-είναι 15 χρόνια που η Κύπροςαπέκτησε δικό της πανεπιστήμιο. Πριναπό αυτό, όλα της τα παιδιά που ήθελανή μπορούσαν να σπουδάσουν, αναγκαστικάξενιτεύονταν - τα περισσότερα για Ελλάδακαι Αγγλία.
Έτσι,απουσίαζε πάντοτε από το νησί ένα πολύδημιουργικό κομμάτι της νεολαίας του.Η κοινωνική ζωή ήταν μαραμένη. Πώς αλλιώςνα ‘ναι, χωρίς τις ανησυχίες, τουςξεσηκωμούς, τις ιδέες, τους πειραματισμούς,τα λάθη των νέων παιδιών.
Τοπανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε σταπρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικώνπανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα,περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη,στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης.Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικόπεριορίστηκε αρκετά. Λίγες ήταν οιαπώλειες από την Αγγλία, την Αμερική,τη Γερμανία και τη Γαλλία. Πολλές απότην Ελλάδα.
Εδώβιώσαμε πέρυσι μιαν αστεία «εκπαιδευτικήμεταρρύθμιση» που, όποιος μπορέσειαξιόπιστα να εξηγήσει τι και πώςμεταρρυθμίστηκε κερδίζει ένα ωραίοδείπνο πολυτελείας με το νέο υπουργόΠαιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη.
(Κάποτε,ψιθυρίζει εδώ ο εντός μου προβοκάτορας,το αξίωμα αυτό κατείχαν φωτισμένοιάνθρωποι, γραμματιζούμενοι, δάσκαλοι,λάτρεις της επιστήμης...)
Κιαπ' έξω, στην αγορά, ο θόρυβος απόπαραπλανημένους και λαϊκίζοντες. «Ταπαιδιά μας». «Η σπουδάζουσα νεολαίαμας». Ουδέποτε τόσο πολύ χάιδεμα σεπαιδιά που συνήθισαν και επέβαλαν τημετριότητα και τη φτήνια - συνεπικουρούμενοι,ασφαλώς, από «μεγάλους» τηςπολιτικής και της κοινωνίας σαχλαμαρίζοντες.
Σουλένε «είναι άλλο εδώ το σύστημα».Σου εξηγούν, π.χ., ότι υπάρχουν πολλοίφοιτητές εδώ που είναι φτωχοί καιεργαζόμενοι, και άρα είναι άδικο νακαταργηθεί ο... θεσμός του «αιώνιουφοιτητή».
Έχουνδίκιο. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν φτωχάπαιδιά, που αναγκάζονται να εργάζονταιταυτόχρονα με τις σπουδές τους...
Σουλένε «είναι άλλη η νοοτροπία μας»,όταν τους επισημαίνεις, π.χ., ότι, κοιτάξτενα δείτε, ρε παιδιά, και στην Ιταλίααπαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούςχώρους, και στη Γαλλία από προχθές, καιστην Τουρκία σε λίγους μήνες.
Σαννα μιλάς σε τοίχο. Τίποτα. Ντιπ, τούβλο.«Δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι γουστάρωνα ζω» απαντά. Ο ίδιος τύπος που μεμεγάλη ευκολία θα στιγματίσει μια άλληπαρανομία, που δεν τον βολεύει.
Έξωόταν πηγαίνει, ο μάγκας γίνεται αρνάκιβεβαίως. Γιατί εκεί δεν τον παίρνει. Καιστην ουρά στέκεται. Και το τσιγάρο δενανάβει. Και εξυπνάδες στους δρόμους δενμπορεί να κάνει. Και σκουπίδια έξω απότους κάδους δεν μπορεί να πετάξει. Καιάνω-κάτω τα αμφιθέατρα και τα εργαστήριαστα πανεπιστήμια δεν μπορεί να κάνει.Κοτούλα.
Κοτούλαπου, μόλις ξαναπατήσει το πόδι στα πάτριαεδάφη, ξαναγίνεται κτήνος. Και αρχίζειαμέσως να κατηγορεί όλους τους άλλουςγια «ρατσιστικές και καταπιεστικέςσυμπεριφορές εναντίον των πολιτώντους», δοξάζοντας ταυτόχρονα τηναχαλίνωτη δημοκρατία-ασυδοσία πουαπολαμβάνουν εδώ.
ΠαράξενοDNA, μα τον Δία!..
σχόλια