Όπωςμας θυμίζει ο μεταφραστής ΜιχάληςΜακρόπουλος*, τα Αγγλάκια, όταν μετρούνκουκούτσια, κουμπιά, πέταλα, σπόρια,λένε ένα ποιηματάκι για το τι θα γίνουνόταν μεγαλώσουν : τίνκερ, τέιλορ, σόλντιερ,ριτς μεν, πουρ μεν, μπέγκαρμαν, θιφ(γανωτής, ράφτης, στρατιώτης, πλούσιος,φτωχός, ζητιάνος, κλέφτης). Ένα απ' όλα,όλα μαζί; Πρόκειται για παιδικήιεροτελεστία, προφητεία που διαβάζειτο μέλλον πάνω σε αθώα αντικείμενα. Το«μικρό καράβι» των δικών μας παιδιών-παλαιότερα τουλάχιστον- δεν έκανε τοίδιο; Και μάλιστα πιο σκληρά; Τη φράση:«Και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμεποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί!» ποτέμας δεν την ξεχάσαμε. Άλλωστε τηχρειαστήκαμε πολλάκις.
Σταπαιδικά πάρτι -μεγάλημόδα στα σημερινά σχολεία- οι προσκλήσειςτων ανήλικων συμμαθητών δίνουν καιπαίρνουν. Σάββατο βράδυ, στο σπίτι τουΛουκά. Πόσοι θα πάνε όμως; Όλη η τάξη; Οιεκλεκτοί; Δεν θα εξαιρεθούν κάποιοι;Μήπως θα εξαιρεθεί μόνο ένας; Δενπρόκειται για απλή πρόσκληση αλλά γιαφαρμακερό κλήρο· αν σου λάχει, σε βάζεινα πλαγιάσεις στο κρεβάτι με τα καρφιά.Παρόμοιες εξαιρέσεις ποτέ δενλησμονιούνται. Δεν είναι το ίδιο ανεξαιρεθούν πολλοί· ζημιά είναι κι αυτή,μόνο πού βρίσκει εύκολα παρηγοριά.Μάλιστα οι αποκλεισμένοι κάνουν δικότους κλαμπ, ασκούνται στην υποκριτικήκαι κακόπιστη περιφρόνηση, ανακαλύπτουνότι έχουν μεγάλη γλώσσα, παλάμη με πολλάδάκτυλα· όταν μάλιστα κάνουν δικό τουςπάρτι ξέρουν και παραξέρουν τον τρόποπου θα εκδικηθούν.
Όσοιέχουν παίξει σε ομαδικά αθλήματα, στηναλάνα αλλά και σε κανονικό γήπεδο, μεπροπονητή, εμφανίσεις και διαιτητή,ξέρουν από πρώτο χέρι το φαρμάκι τηςτελικής διαλογής. Εσύ, εσύ, εσύ... Αν τοδάχτυλο πηδήσει (ο μη γένοιτο) πάνω απότο κεφάλι σου, ισοδυναμεί με καταδίκησε ανυποληψία, με σάβανο ή αγκαθωτόστεφάνι. Ο παιδαράς, το πρώτο κεφάλι τηςομάδας, ανταποκρίνεται με το γνωστόχαμόγελο· πάει κατευθείαν στα αποδυτήριανα φορέσει τη στολή του. Από κοντά καιοι δευτεροκλασάτοι πλην απαραίτητοι,οι βοηθητικές μονάδες, όσοι τέλος πάντωνπαρέχουν κάποιες ελπίδες να διακριθούν.Οπότε απομένει το κακό φύραμα, οι παρόντεςπου δεν διαφέρουν και τόσο από απόντες,αυτοί που είναι και δεν είναι. Παλαιότερα,όπως ξέρουμε, στο ποδόσφαιρο δεν υπήρχαναναπληρωματικοί ούτε αλλαγές στηδιάρκεια του ματς. Τώρα ψιλοβολεύονταιοι απαρηγόρητοι εγωισμοί με τους παίκτεςτου πάγκου, με την ελπίδα ότι θα παίξουν«αλλαγή». Τότε, κάθε έξοδος της ομάδαςστο γήπεδο άφηνε πίσω της και μερικάσυντρίμμια που έπιναν το «μαύρο γάλα»της απαξίωσης.
Κάποτε,δηλαδή πριν από είκοσι χρόνια, στημονίμως ανερχόμενη Κίνα συνέβη το εξήςανήκουστο. Δύο φοιτητές της πυρηνικήςφυσικής αρίστευσαν στον τομέα τους καικατά φυσική συνέπεια στάλθηκαν με τιςπεργαμηνές τους στις ΗΠΑ για νατελειοποιηθούν στον τομέα τους. Πράγματιυπερέβησαν πάσα προσδοκία και ήρθε ηώρα να λάβουν πανηγυρικά τα πτυχία τους.Έλα όμως που ο επιστημονικός διάβολοςέχει πολλά ποδάρια - μερικά μάλισταβρώμικα! Η επιτροπή του πανεπιστημίου,καλή στις επιστήμες αλλά μέτρια καθώςφαίνεται στην ανθρωπογνωσία, θεώρησεδίκαιο να δώσει μερικές μονάδες επιπλέονστον έναν από τους δύο αριστούχους. Ησυνέπεια; Ο «αδικηθείς» -περνώνταςαστραπιαία από το χώρο της επιστήμηςστη σκηνή του ψυχοδράματος- εκτέλεσεμε πιστόλι εν θερμώ όλη την επιτροπήκαι μετά αυτοκτόνησε. Πώς θα επέστρεφεστην πατρίδα του «δεύτερος», δηλαδήτελευταίος; Το σημαδιακό ήταν ότι δενπείραξε τον ανταγωνιστή του!
Το«μικρό καράβι»με άλλα λόγια ταξιδεύει αιωνίως με τοίδιο πλήρωμα, με τον ίδιο «κλήρο», μετην ίδια απελπισία. Το βλέπουμε σήμεραστο πλέον επίκαιρο πρόβλημα των ημερών.Η ύφεση, καθώς η πελατεία αποδεκατίζεταικαι τα ταμεία μένουν άδεια, επιφέρεικλιμακωτές απολύσεις. Το καραβάκι δηλαδήπετάει ό,τι περισσεύει στο κατάστρωμαγια να τα φέρει βόλτα. Ποιοι θα είναιλοιπόν οι «τυχεροί»; Οι χαμηλόβαθμοιπροασκούνται στον πικρό ρόλο τουεξιλαστήριου θύματος. Υπάρχουν βέβαιακαι σώφρονες εργοδότες. Κάποιες μειώσειςμισθών στους υψηλόβαθμους, προσωρινάτουλάχιστον, μπορεί να κρατήσουν τιςεταιρείες αλώβητες και η ισορροπία τουτρόμου να αποφευχθεί. Πλην όμως τακατώτερα στελέχη νιώθουν καθημερινάτο βλέμμα της κορυφής να μετράει κεφάλιακαι να ακονίζει την γκιλοτίνα. Άλλωστεήδη κυκλοφορούν πολλοί κοψοκέφαλοι.
Έτσι,θέλοντας και μη, φτάνουμε μοιραία σταπολιτικά κλιμάκια που -ως γνωστόν-«κυβερνούν» τη χώρα. Πότε θα ριχθεί οκλήρος και ποιος τέλος πάντων «θαφαγωθεί»; Η κρίση, γνωστό αυτό, ήδη έχειεπιφέρει πολλές «κληρώσεις» στο εσωτερικότης κυβέρνησης που κοιμάται πια σεπέτρινο προσκέφαλο αλλά -κατά τα ειωθότα-αρνείται να εγκαταλείψει. Κατά συνέπειαοφείλει να πυκνώνει τις γραμμές της, νααπολύει πρωτοκλασάτα στελέχη, να παρέχειπρο-εκλογικά δώρα στις άπορες ομάδεςτου πληθυσμού. Αλλά και στις γραμμέςτης μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσηςτο κλίμα δεν είναι διαφορετικό. Όπουαποπεμφθείς εκεί και ο υποψήφιος«προδότης» ή «εχθρός». Όπου ενδοκομματικόςκαβγάς εκεί και το φροντιστήριο τηςυπονόμευσης.
Ανη ζωή είναι μια επιχείρηση που δεν βγάζειποτέ τα έξοδά της, όπως λένε οι πολύπειροιΓερμανοί, η πολιτική δυστυχώς εξαιρείταιτου κανόνος. Ακόμη και στην κηδεία, οιπολιτικοί πάνε λευκοφορεμένοι.
σχόλια