Πάνε τρεις μέρες που ένα εξάχρονο παιδί κρατείται στα – τραβηγμένα από τα μαλλιά - όρια του νόμου μακριά από τους οικείους του, με μόνο του «έγκλημα» ότι οι γονείς του – Νίκος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα – κατηγορούνται ως τρομοκράτες. Ένα παιδί που γεννήθηκε κιόλας στη φυλακή κατά την πρώτη σύλληψη της μητέρας του (2010) αλλά είχε τότε άμεσα παραδοθεί στη γιαγιά και τη θεία του, για να ξαναβρεθεί με τη μητέρα του όταν εκείνη αποφυλακίστηκε μετά την παρέλευση 18μηνου. Στην τωρινή φάση για κάποιους «περίεργους» λόγους το ανήλικο βρέθηκε αρχικά στη ΓΑΔΑ στο Τμήμα Ανηλίκων και έπειτα στο νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία που αναλαμβάνει καθήκοντα «προσωρινής άσκησης επιμέλειας», δίχως μέχρι στιγμής – για τρίτη συνεχόμενη μέρα – να έχει επιστρέψει στους οικείους του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την πνευματοψυχική του υγεία. Η «ειδική μεταχείριση» αυτή φαίνεται ότι σχετίζεται με τις προσπάθειες των ανακριτών να εκβιάσουν ψυχολογικά τη μητέρα ώστε να «σπάσει», πράγμα απαράδεκτο ηθικά και νομικά. Ήδη οι γονείς του μικρού Λάμπρου πραγματοποιούν απεργία πείνας και δίψας ώστε να να δοθεί η επιμέλεια του παιδιού στους οικείους του, ωστόσο οι εισαγγελικές αρχές ισχυρίζονταν ότι η σχετική διαδικασία είναι χρονοβόρα (ήταν άραγε πάντα ή τώρα έγινε;) και πως «απαιτείται προηγουμένως κοινωνική έρευνα για την καταλληλότητα του οικογενειακού περιβάλλοντος». Κάτι που δεν συνέβη ούτε στην περίπτωση του παιδιού της κατηγορούμενης ως μέλος της 17Ν Αγγελικής Σωτηροπούλου το 2002 – ο γιος που είχε κάνει με τον Σάββα Ξηρό και που μεγάλωσε σαν πατέρας του ο Δημήτρης Κουφοντίνας, είχε τότε ανατεθεί άμεσα στη γιαγιά του.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι τα έργα, οι ημέρες ή ο πομπώδης δονκιχωτισμός των πρώην μελών του Επαναστατικού Αγώνα αλλά η πνευματική, ψυχική και σωματική του υγεία καθώς και τα θεμελιώδη δικαιώματα ενός αθώου παιδιού η οποία είναι ηθικά και νομικά απαράδεκτη.
«Ακόμα και στα χρόνια του Eμφυλίου και αργότερα, στο μετεμφυλιακό αυταρχικό κράτος που με ευκολία έστηνε στρατοδικεία και καταδίκαζε σε θάνατο τους αντιπάλους του, υπήρχε σεβασμός στη μητρότητα και στα ανήλικα παιδιά των αγωνιστών που σερνόντουσαν στις φυλακές και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Ποια λογική και ποια ηθική οδήγησαν, στο σημερινό εξευτελισμό του σύγχρονου Ελληνικού κράτους; Ζηλέψαμε τον Ερντογάν; Πήραμε τη θέση του Κρέοντα; Η αχαρακτήριστη συμπεριφορά των κρατικών λειτουργών εκείνων που φέρονται με αυτό τον τρόπο και αυτές τις αποφάσεις σε ένα εξάχρονο παιδί, πλήττουν ευθέως την αξιοπιστία και ηθική υπόσταση των μηχανισμών εκείνων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τη νομιμότητα το κράτος, την κοινωνία , όλους μας», ήταν η παρέμβαση-καταπέλτης του Μανώλη Γλέζου. Πολλές ακόμα αντιδράσεις ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση ξεσήκωσε η απαράδεκτη αυτή εκδικητική αντιμετώπιση της Πολιτείας, ενώ δεν έλειψαν και τα «καλά της κάνανε», «τι της έφταιγε το παιδί και το τράβαγε μαζί της στις γιάφκες», «καλύτερα να μεγαλώσει σε ίδρυμα», «δεν ήταν μάνα αυτή» κ.λπ. και άλλα τέτοια ανθρωποφαγικά δεξιάς αλλά ακόμα και αριστερής (φιλοκυβερνητικής) προέλευσης, λες και η γονεϊκότητα σχετίζεται με την κοσμοαντίληψη κάποιου – αλλά τότε γιατί κρίθηκαν «κατάλληλοι» γονείς οι Τσοχατζόπουλος-Σταμάτη, ακόμα και ο Χρυσαυγίτης δολοφόνος Ρουπακιάς; Πόσο πιο «επικίνδυνοι» από τον τελευταίο είναι οι Μαζιώτης-Ρούπα; Πόσο επιλεκτικά ερμηνεύεται το «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» και πόσοι "νόμιμοι" γονείς εκεί έξω είναι πραγματικά κατάλληλοι για το ρόλο τους; Με τι κριτήρια; Έπειτα, το θέμα εδώ δεν είναι τα έργα, οι ημέρες ή ο πομπώδης δονκιχωτισμός των πρώην μελών του Επαναστατικού Αγώνα αλλά τα θεμελιώδη δικαιώματα ενός αθώου παιδιού. Σύμφωνα με τις νομικές απόψεις που σταχυολόγησα, η συνεχιζόμενη ταλαιπωρία του είναι απαράδεκτη όχι μόνο ηθικά αλλά και νομικά εφόσον:
Η σύλληψη μιας μητέρας δεν αίρει αυτομάτως τη γονική επιμέλεια - γι' αυτό χρειάζεται δικαστική απόφαση. Ακόμα κι αν ένα ζευγάρι σκοτωθεί σε τροχαίο, τα παιδιά παραδίδονται αυτομάτως στη γιαγιά, τις θείες ή άλλους οικείους τους – επίσης, ακόμα κι αν κριθούν ακατάλληλοι ή ανίκανοι οι γονείς, εξακολουθούν να έχουν λόγο στην επιμέλεια των παιδιών τους. Η γονική μέριμνα, που ασκείται από την μητέρα, δεν παύει με την σύλληψή της και την προσωρινή της κράτηση. Επομένως η μητέρα έχει καθήκον και δικαίωμα να ορίσει σε ποιον θα ανατεθεί η επιμέλεια του τέκνου της. Και εφόσον η μητέρα έχει εκφράσει την επιθυμία της, πρέπει να γίνει απολύτως σεβαστή, άρα εσφαλμένα παρενέβη η εισαγγελική υπηρεσία και διέταξε διαφορετικά. Εάν αργότερα υπάρξει καταγγελία ότι δεν ασκείται καλώς η γονική επιμέλεια, τότε δικαιούται να παρέμβει αυτεπάγγελτα η εισαγγελική υπηρεσία κατά το άρθρο 1532 ΑΚ. Γεγονός είναι ότι πολλές μητέρες προφυλακίζονται ή και φυλακίζονται, χωρίς αυτό να τους στερεί τη γονική μέριμνα και την επιμέλεια των τέκνων τους. Η παραπάνω σειρά ενεργειών θεωρείται δεσμευτική και το Δικαστήριο δεν μπορεί να παρακάμψει κάποιο από τα πρόσωπα αυτά εκτός εάν υπήρχε λόγος που το πρόσωπο αυτό έπρεπε να αποκλειστεί από επίτροπος (Α.Κ. 1595) ή εάν αποποιήθηκε την επιτροπεία (Α.Κ. 1599). Βέβαια το Δικαστήριο πρέπει για την επιλογή του κατάλληλου προσώπου να λάβει υπόψη το φύλο, την ηλικία , την κατάσταση της υγείας, την ηθική και πνευματική του υπόσταση καθώς και το περιβάλλον στο οποίο θα ζήσει ο ανήλικος. Το Δικαστήριο μπορεί σύμφωνα με το άρθρο 1600 να αναθέσει την επιτροπεία του ανηλίκου σε ίδρυμα ή σε κατάλληλο σωματείο, άλλως στην αρμόδια κοινωνική υπηρεσία, ΜΟΝΟ αν δεν βρίσκεται κατάλληλο πρόσωπο να αναλάβει επίτροπος.
* Το άρθρο 13 του Σωφρονιστικού Κώδικα περί γυναικών κρατουμένων προβλέπει «ειδικό χώρο εντός του καταστήματος ή του τμήματος στο οποίο κρατούνται, διαμορφωμένο κατάλληλα για τη διαβίωση κρατουμένων μητέρων που έχουν μαζί τα παιδιά τους μέχρι τριών ετών. Παιδιά άνω των τριών ετών εισάγονται σε ιδρύματα παιδικής μέριμνας που λειτουργούν uπό την εποπτεία των Υπουργείων Υγείας και Πρόνοιας, Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ΜΟΝΟ εφόσον στερούνται του κατάλληλου συγγενικού περιβάλλοντος, κατά την κρίση του αρμόδιου δικαστικού λειτουργού ΚΑΙ έπειτα από ακρόαση των γονέων.
* Το Άρθρο 9 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού προβλέπει ότι «τα Συμβαλλόμενα Κράτη μεριμνούν ώστε το παιδί να μην αποχωρίζεται από τους γονείς του, παρά τη θέλησή τους, εκτός εάν οι αρμόδιες αρχές αποφασίσουν, με την επιφύλαξη δικαστικής αναθεώρησης και σύμφωνα με τους εφαρμοζόμενους νόμους και διαδικασίες, ότι ο χωρισμός αυτός είναι αναγκαίος για το συμφέρον του παιδιού. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να είναι αναγκαία σε ειδικές περιπτώσεις, π.χ. αν οι γονείς κακομεταχειρίζονται ή παραμελούν το παιδί ή αν ζουν χωριστά και πρέπει να ληφθεί απόφαση σχετικά με τον τόπο διαμονής του παιδιού» και ότι, σε κάθε περίπτωση, «όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στις διαδικασίες και να γνωστοποιούν τις απόψεις τους».
Οι δικαιωματικοί της κυβέρνησης έχουν μέχρι στιγμής «εξαφανιστεί», παρότι οι αντιδράσεις στη «βάση» είναι ήδη έντονες και δικαίως – φαντάσου να γίνονταν αυτά επί «Σαμαροβενιζέλων». Η εξουσία βέβαια μεταλλάσσει, αναισθητοποιεί, ευτελίζει και όπως έγραφε κι ο Μαξ Βέμπερ η βία του κράτους, φανερή ή κρυφή, είναι πάντοτε συστατικό του στοιχείο, όποια μορφή ή "χρώμα" κι αν έχει. Φυσικά το θέμα είναι καταρχήν υπόθεση της δικαιοσύνης που θεωρείται εξουσία ανεξάρτητη – πέραν δε των συνηθισμένων και δη επιλεκτικών γραφειοκρατικών της αγκυλώσεων, δεν είναι απίθανο κάποιοι υψηλοί δικαστικοί κύκλοι να παίζουν το δικό τους πολιτικό παιχνίδι με «μπαλάκι» τον 6χρονο Λάμπρο, χωρίς αυτό να "αθωώνει" τις διωκτικές αρχές. Η αξιωματική αντιπολίτευση, από την πλευρά της, επιχαίρει σιωπηρά. Όσο για τον αρμόδιο υπουργό Σταύρο Κοντονή, έξω από το σπίτι του οποίου αλληλέγγυοι πραγματοποίησαν προχτές συγκέντρωση διαμαρτυρίας, οι τελευταίες πληροφορίες τον φέρουν να υπόσχεται ότι «το θέμα θα διευθετηθεί άμεσα» (απαντώντας σε σχετική ερώτηση του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου του ΚΚΕ). «Θα παρέμβει δηλαδή στη δικαιοσύνη;», εξανίστανται ήδη κάποιοι «καλοθελητές» που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν πράγματι περιπτώσεις που ένας «από μηχανής θεός» επιβάλλεται, ειδικά όταν το στοίχημα είναι ένας άνθρωπος και μάλιστα πολύ νέος. Ο μικρός Λάμπρος – όπως καθένα παιδί στη θέση του – επιβάλλεται να βγει από το καθεστώς ομηρίας και να επιστρέψει στους οικείους του ΤΩΡΑ.
