Καλά ταμπαρ και τα ξενύχτια. Πώς γυρίζεις σπίτισου είναι το θέμα. Αν το παιδί επιστρέψει,λιώμα έστω, καραβοτσακισμένο, ακόμη καισε αφασία κατά το χάραμα, ο γονιός τοθεωρεί κέρδος. Ήρθε το κορμί, άρα ήρθεκαι το παιδί. Τα υπόλοιπα ξεχνιούνται.Ακόμη και η μαύρη στρατολογία που μέσαστη νύχτα γυρεύει «κληρωτούς», ακαθοδήγητεςκαρδιές, σκληρό υλικό για τα δελτίαειδήσεων, ξεχνιέται κι αυτή. Αν μετρηθούμεκαι βρεθούμε σωστοί, το κακό μένει έξωαπό την πόρτα μας. Ο κλήρος μάς ξέχασε- αλλά για πόσο; Όταν όμως πρωί πρωί τοκαλώδιο του τηλεφώνου γίνεται οχιά καισου αδειάζει στο αυτί όλο της το δηλητήριο(τοπαιδί σας βρίσκεται στο ΝοσοκομείοΒούλας)τα παρήγορα ψέματα έχουν τελειώσει.
Πόσηπραγματικότητα μπορεί να αντέξει κανείς;Όταν τα παιδιά ξαμολιούνται μέσα στηνύχτα και η συντροφιά μοιάζει μεαναπεπταμένη σημαία, η αρχή τηςπραγματικότητας καταργείται και αραχτοίστις βασιλικές καρέκλες τους να μένουν,μπιτς μπόι που αγναντεύουν βαθιά μέσατους κάποια δελφίνια να αναδύονται καινα βουτάνε και πάλι στο νερό, η ρώσικηρουλέτα της ηλικίας τους παραμονεύει.Όσο τα ποτήρια αδειάζουν και τασταχτοδοχεία γεμίζουν, η κολακεία τηςνύχτας φέρνει από μακριά ερωτικέςανασαιμιές· συχνά σε μαύρο, κατάμαυροχρώμα, διότι το νεανικό ξεκάρδισμαδιατηρεί κρυφές επαφές με το γύρο τουθανάτου. Όταν ακροβατείς στις άκρες τουεαυτού σου μπορεί να γκρεμιστείς.
Πώςδίνονται λοιπόν οι πρώτες και οιτελευταίες βοήθειες στα νοσοκομεία;Πριν απ' όλα οι γιατροί σε χωρίζουν απότο παιδί. Σου επιτρέπουν να το δεις -αντο αντέχεις- και κατόπιν πιάνεις στασίδισαν υπεράριθμη σκιά στους διαδρόμους.Αρχαϊκός πάντα μπροστά στις συμφορές,ο άνθρωπος στρέφεται προς τα μέσα,δαγκώνεται για να ξεδιαλύνει το νόηματου οιωνού. Φταίξαμε σε τίποτα; Πειράξαμεκάποιον; Αδικήσαμε μήπως τα παιδιά μας;Μήπως πληρώνουμε ξένες αμαρτίες; Στοβάθος του διαδρόμου, μέσα στο χειρουργείο,δίνεται μάχη για να κρατηθούν στη ζωή·απέξω, συγγενείς και φίλοι βλαστημάνεμουγγά την ίδια την υγεία τους. Το «έλαστη θέση μου» εδώ δεν ισχύει. Έτσι ηΕντατική είναι διπλή· μέσα οι λευκέςστολές και τα μηχανήματα, τα κλειστάπρόσωπα των γιατρών και τα σούρτα φέρτατων νοσοκόμων· έξω, δηλαδή μόλις μερικάβήματα μακριά, ο τρόμος του εξαπίνης.Οι συγγενείς μαθαίνουν γρήγορα τουςιατρικούς όρους. «Βιώσιμος εγκέφαλος»,«ενδοκρανιακή πίεση», «καταστολή»,«μπιλάου», «αρνητική πίεση των πνευμόνων»,μεγάλο κορδόνι από επιστημονικά αραμαϊκάπου αθροίζοντάς τα δεν βρίσκουν τονάνθρωπό τους.
Τι να σουκάνει και η συμπάθεια; Προσπαθείς ναέρθεις στη θέση του παιδιού που είναιδιασωληνωμένο στα φιλάνθρωπα μηχανήματα,επιχειρείς να νιώσεις το βαθύ τους ύπνοκαι τη μάσκα του οξυγόνου που φορούνσαν προσωπίδα σε πένθιμες αποκριές,ψυχανεμίζεσαι τους πόνους σε όλο τουςτο κορμί, διαβάζεις καχύποπτα το πρόσωποτου γιατρού που εξέρχεται επιτέλουςγια να ενημερώσει τις οικογένειες. Πρώτημέρα: κατάστασις σοβαρή (διάβαζεαπελπιστική). Δεύτερη μέρα: σοβαρή μεκεφαλαία γράμματα. Παραμονή στηνΕντατική; Μήνας και βάλε. Το βασανιστήριοσυνεχίζεται από μέρα σε μέρα και οισυγγενείς, από διάδρομο σε διάδρομο,κάνουν γνωριμίες με άλλους ομοιοπαθείς,βλέπουν νέους πάνω σε καροτσάκια, ακούνεπροσεχτικά τις ιστορίες τους, νιώθουνήδη ότι ανήκουν σε ξεχωρισμένη αδελφότηταπου νηστεύει τη χαρά. Στο νοσοκομείο τοζω ή πεθαίνω είναι συνηθισμένη ζαριά.
Θαξανάλθουν οι καλές μέρες; Πριν από τουςγιατρούς, το καλό μήνυμα το έφεραν έναπλήθος φίλοι και παλιοί συμμαθητές.Δεκάδες νεαροί και νεαρές δεν έδωσανμόνο αίμα, κυρίως έφεραν ένα φοβερό κύμαζωής και αισιοδοξίας· γέμισαν τουςδιαδρόμους με γέλια και όμορφα καμώματα,με πείσμα σχεδόν διεκδίκησαν τουςλαβωμένους - μόνο που δεν έκαναν ντουστην Εντατική για να τους «απελευθερώσουν».Πράγματι, την τέταρτη μέρα, λες καιπαίζαμε την Ανάσταση - μέρες πού 'ναι- ήρθε το πρώτο μήνυμα από τα ενδότερα.Η Ράνια έφερε τη γραφή κι η Βάνα τηναντιγραφή. Ο Θανάσης σάλεψε το χέρι τουκαι ζήτησε κάτι να γράψει. «Πονάω»,μουντζούρωσε, «το κεφάλι μου σπάει»,«θέλω να με κοιμίσουν». Ο Πέτρος αργούσεακόμη, χτυπημένος στο κεφάλι, αλλά έδωσεκι αυτός τα δικά του σημεία ζωής. Πρώτατο συνειδός, μετά η ομιλία.
Κάποιοςτους σημάδεψε από πολύ μακριά καιξαστόχησε; Για να ζήσεις χρειάζεται καιλίγη τύχη. Και γιατροί βέβαια. Αυτό πουκαταλάβαμε στο ΚΑΤ στη διάρκεια ενόςμήνα είναι τόσο κοινότοπο που αξίζεινα ειπωθεί. Γνωρίσαμε εξαίρετους γιατρούςμε ιπποκρατικό φρόνημα, αληθινούςανθρωποσωτήρες που δεν μας έδωσαν μόνοπίσω τα παιδιά αλλά μας έπεισαν ότι οιλευκές στολές επιτελούν ηθικό λειτούργημαπαλεύοντας μέσα στα αίματα και στατσακισμένα κορμιά για να σωθεί η φλόγατης ζωής που τρεμοσβήνει. Η πτώση απότη γέφυρα της Καλλιρρόης -ξορκισμένηνα ‘ναι- έφερε συμπτωματικά κοντά στημοίρα των παιδιών τον παρκαδόρο ΣωτήρηΜαράτση που έσπευσε να τα βγάλει από τοαυτοκίνητο με τη βοήθεια του Άκη(νυχτερινή βάρδια σε γειτονικό ξενοδοχείο)του Άγγελου που βγήκε αλώβητος από τηνπτώση και των ανδρών του περιπολικού.
Τα δράματαέχουν και ευλογημένες λεπτομέρειεςκαμιά φορά. Η γνωριμία με την οικογένειαΠατρώνη (παλιού πρωταθλητή της σκοποβολής)που κέρδισε κι αυτή το παιδί της, τονΠέτρο, μέσα στο μήνα Μάρτιο ήτανπασχαλιάτικο δώρο.
σχόλια