Ένα από τα συναρπαστικά πράγματα στη ζωή είναι όταν τυχαία παρακολουθείς μια κινηματογραφική ταινία κι αυτή σου δίνει διάφορα ερεθίσματα για την πολιτική ζωή του τόπου. Την Κυριακή το βράδυ, πανούργα σύμπτωση, είδα για δεύτερη φορά το Il Divo του Πάολο Σορεντίνο. Πανέξυπνο και σπιντάτο φιλμ που ασχολείται με την τελευταία περίοδο στην εξουσία του Τζούλιο Αντρεότι και επικεντρώνεται στη σχέση του Ιταλού πολιτικού και του περιβάλλοντός του με τη μαφία. Σε μια από τις κορυφώσεις του έργου, ο Αντρεότι (τον υποδύεται υποδειγματικά, σαν καρικατούρα, ο Τόνι Σερβίλο) κάνει την εξής παραδοχή: πως το κακό σού χρησιμεύει για να κάνεις το καλό. Και πως ναι μεν το περιβάλλον του και οι επαφές του ήταν διεφθαρμένες, αλλά «αυτοί είναι οι στρατιώτες» που μπορούσαν να ολοκληρώσουν το έργο του. Ο Αντρεότι πίστευε πως σε αυτό συμφωνούσε κι ο Θεός. Δεν είχε και πολύ άδικο. Ο Ύψιστος στα πρώτα του βήματα έπνιξε όλη την υφήλιο για να σώσει έναν κόσμο που είχε πάρει την κάτω βόλτα. Σε σχέση, βέβαια, με τον Κύριο, ο Αντρεότι κι οι λοχαγοί του πέρασαν από συλλήψεις και δικαστήρια, με αποτέλεσμα να εξοντωθούν πολιτικά. Στα όρια του εξευτελισμού. Όχι ότι δεν τους άξιζε.
Το ίδιο Σαββατοκύριακο αποκαλύφθηκε πως ύστερα από έρευνα του Σώματος Ορκωτών Εκτιμητών δεν προκύπτει πως το Δημόσιο ζημιώθηκε οικονομικά από τις συνδιαλλαγές του με το Βατοπέδι. Έτσι, αυτή η ιστορία που μας απασχολεί από τα μέσα του 2007 και έχει παρουσιαστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης στην ουσία δεν κατάφερε κάποιο πλήγμα στα δημόσια ταμεία. Όλα αυτά, δηλαδή, τα πολιτικά πρόσωπα που βοήθησαν τον «παππούλη» να κάνει τα deal του στην ουσία είναι αθώα. Γιατί; Γιατί το Δημόσιο δεν έχασε. Το είχε πει και ο Σανιδάς όταν δεν προώθησε τη δικογραφία στη Βουλή, λέγοντας πως δεν προκύπτει κανένα στοιχείο που να αφορά πολιτικούς. Βέβαια, από αυτήν τη διαδικασία έχασαν τη βολή τους οι έμπιστοι του Καραμανλή (πρωθυπουργός της Ελλάδας 2004-2009). Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος δεν θα εκλεγόταν σε καμιά περιφέρεια, ακόμα και αν ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Ο Γιάννης Αγγέλου ψάχνει να βρει τα χρήματα για να πληρώσει την εγγύηση και δεν μπορεί να πάει ένα ταξιδάκι αναψυχής στην αλλοδαπή. Ο Βουλγαράκης ασχολείται μόνο με την ιστιοπλοΐα και ένα κάρο άνθρωποι αποβλήθηκαν για τα μάτια του κόσμου (;) από τον πολιτικό στίβο. Αν δεν προκύπτει ζημία για το Δημόσιο, τότε γιατί έγινε αυτή η σφαγή; Μήπως γιατί το Δημόσιο δεν είναι μόνο τα ταμεία του αλλά και η εύρυθμη λειτουργία του; Και μήπως όλοι αυτοί οι κύριοι την εμπόδιζαν; Μαζί και ο Καραμανλής, που τώρα ετοιμάζεται να απαντήσει με περίσσιο βρυχηθμό στο υπόμνημά του.
Βλέποντας τους γύρω γύρω του «μαύρου Πάπα» στο Il Divo, διαπίστωσα το εξής: στρατιώτες για τις βρόμικες δουλειές ή στρατιώτες που κυλίστηκαν μόνοι τους στη λάσπη είχαμε και στην ελληνική πραγματικότητα. Ο Θεόδωρος Τσουκάτος (και η σύζυγος), όπως και ο Τάσος Μαντέλης, μπαινόβγαιναν σε εξεταστικές και ανακριτές για την υπόθεση Siemens. Και οι δύο στενοί σύμβουλοι και «λοχαγοί» του Κώστα Σημίτη (πρωθυπουργός της Ελλάδας 1996-2004). Ο Μιχάλης Νεονάκης και ο Στέφανος Μανίκας, επίσης «λοχαγοί» του Κώστα Σημίτη, βρέθηκαν κι οι δύο μπλεγμένοι σε χρηματιστηριακό σκάνδαλο το 1999. Όσα πρόσωπα αναφέρονται στη δεύτερη παράγραφο, και ιδιαίτερα του Ρουσόπουλου, ήταν τα δεξιά και αριστερά χέρια του Κώστα Καραμανλή. Η ατμόσφαιρα και το διεφθαρμένο «ψου ψου» της ταινίας του Σορεντίνο θα μπορούσε να μεταφερθεί και στου Μαξίμου. Χωρίς την ιταλική φινέτσα, αλλά με μια αλαζονεία επαρχιώτη μπούλη. Μόνο που εδώ, όπως έγινε τότε στην Ιταλία, η τρομοκρατία και η μαφία δεν ασκούν φανερή πολιτική, οπότε όλα καταλήγουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και όχι σε αιματοβαμμένα πρωτοσέλιδα. Ευτυχώς!
Θεωρείται αδιανόητο (στα όρια του ανήθικου) να εμφανιστούν ο Καραμανλής και ο Σημίτης σε εξεταστική επιτροπή, πόσο μάλλον σε κάποιο δικαστήριο. Αν και η κοινή λογική λέει πως κάποια θα είναι η εμπλοκή τους στα σκάνδαλα του τόπου. Η συνεργία πραγματοποιείται μόνο όταν κάποιος συμμετέχει στα «ριφιφί», αλλά και όταν καλύπτει, δεν γνωρίζει ή δεν φρόντισε να γνωρίσει ποιους έχει βάλει μέσα στο «σπίτι» του. Ως χώρα, πρέπει πια να ξεφύγουμε από το σύνδρομο «Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου» και να μην θεωρούμε τους πρωθυπουργούς καθαρούς, άσπιλους και τοτέμ. Εδώ που φτάσαμε όλοι οφείλουν να απολογούνται. Ακόμα και οι πρώην πρωθυπουργοί. Για την ιστορία, αναφέρω πως ο Αντρεότι πέρασε από 26 Ειδικές Επιτροπές και από τρία δικαστήρια. Η ετυμηγορία ήταν ένοχος με ποινή 26 χρόνια κάθειρξη. Τον αθώωσε, εντέλει, ο ιταλικός Άρειος Πάγος.
σχόλια