Τελικώς, η ελληνική κουλτούρα είναι πολύ ισχυρή. Δείτε πώς αφομοιώθηκαν από την υποκριτική τέχνη τα μέλη της τρόικας: έρχονται κάθε τόσο και παίζουν με τον Στουρνάρα, την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ την παράσταση Το θρίλερ των διαπραγματεύσεων. Η πλοκή έχει τα χαρακτηριστικά μιας ελληνικής τραγωδίας σε 3 πράξεις. Στην πρώτη φθάνουν τα μέλη της τρόικας στην Αθήνα, έτοιμα να πάρουν σκλάβους και τα γυναικόπαιδα, αν δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μια κυβέρνηση αποφασισμένη να παλέψει για τα εθνικά δίκαια. Στη δεύτερη σημειώνονται αδιέξοδα και άλλα εμπόδια, τα οποία μαθαίνει το φοβισμένο πόπολο από δημοσιογράφους και άλλα παπαγαλάκια που την έχουν στημένη έξω από του Μαξίμου. Στην τρίτη έχουμε κάθαρση: η συμφωνία τελικώς επιτυγχάνεται κι έχουμε τη δόση μας. Στην πορεία κάτι έχει αρπάξει η τρόικα, όπως η συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο στις οποίες μέχρι τότε αντιστέκονταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, που θυμίζει τη στάση δεσποινίδων σε μπουλβάρ: όλο αντιστέκομαι, αλλά στο τέλος στέκομαι.
Στην πραγματικότητα, και εκτός απροόπτου, τίποτα δραματικό δεν πρόκειται να συμβεί μέχρι τον Σεπτέμβριο και τις γερμανικές εκλογές. Η τρόικα, δηλαδή η Μέρκελ, που είναι πλέον η βασίλισσα της Ευρώπης, έχει υποσχεθεί στην ελληνική πλευρά ότι δεν πρόκειται να ζητήσει και νέα μέτρα, παρότι το πρόγραμμα θα έχει πέσει και πάλι έξω σε σχέση με τους στόχους του. Η απαίτηση για επιπλέον λιτότητα θα αποσταθεροποιούσε ή και θα έριχνε την ελληνική κυβέρνηση, προκαλώντας αναταραχή στην ευρωζώνη και βάζοντας την επανεκλογή της Άνγκελα σε δοκιμασία.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει τον παρακάτω σχεδιασμό. Ευελπιστεί να φθάσει χωρίς πρόσθετα μέτρα λιτότητας μέχρι το φθινόπωρο, αξιοποιώντας το αυξημένο τουριστικό ρεύμα κυρίως επικοινωνιακά, μια και από αυτό βασικά θα ωφεληθούν οι περιοχές που έχουν πληγεί λιγότερο και όχι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη που υποφέρουν περισσότερο. Από τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει η περίοδος της αναμονής για τις αποφάσεις της νέας γερμανικής κυβέρνησης για το ελληνικό και ευρωπαϊκό πρόβλημα, το κούρεμα του χρέους κ.λπ. και με βάρκα την ελπίδα θα φτάσουμε στην Πρωτοχρονιά, οπότε η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεγαλεία και χαρές, φθάνουμε μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, οπότε στήνονται διπλές κάλπες, για το εθνικό και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Με την ελπίδα ότι η ψήφος διαμαρτυρίας και αγανάκτησης θα εκτονωθεί στις κάλπες για το τελευταίο, ώστε η ψήφος για την εξουσία στην Ελλάδα να στραφεί σε αξιόπιστες λύσεις εξουσίας, μια και –ως γνωστόν– δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Και τα πράγματα διευκολύνονται, αν έχεις να αντιμετωπίσεις και την «αριστερή πτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει καπιταλιστικές ζαβολιές, παρά μόνο «κυβέρνηση της αριστεράς» με την... ΑΝΤΑΡΣΥΑ (πήρε 0,33% στις εκλογές του Ιουνίου) και το ΚΚΕ, του οποίου ο νέος γενικός γραμματέας έχει βασικό προσόν ότι είναι ριζικά αντίθετος με κάθε μορφή συνεργασίας και θεωρεί ξεπουλημένους προδότες τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του. Αυτό θα πει μοντέρνα αριστερά: από το κλασικό, στο θέατρο του παραλόγου.
Βεβαίως, πολλά απρόοπτα μπορεί να συμβούν στην πορεία. Μπορεί να σκάσει η ελληνική οικονομία που ασφυκτιά, μπορεί να πλαντάξει η Ιταλία που είναι ισχυρή χώρα και δεν μπορεί να περιμένει τη Μέρκελ, μπορεί να έχουμε νέα κυπριακά με Σλοβενίες (μία από τις χώρες της ευρωζώνης που μπαίνουν σε κρίση) ή περιπέτειες με επισφαλείς ευρωπαϊκές τράπεζες. Μπορεί ακόμα-ακόμα να ξυπνήσει και ο Ολάντ. Μήπως όμως και στο θέατρο δεν μπορεί να σπάσει το πόδι της η πρωταγωνίστρια και να διαλυθεί η παράσταση; Προς το παρόν, η δική μας συνεχίζεται. Κάτι σαν παράσταση Καραγκιόζη με μουσική Βάγκνερ.
σχόλια