Στο LIFO.gr παρουσιάζουμε αυτές τις ημέρες το #ThisIsACoup, το ενδιαφέρον, νέο ντοκιμαντέρ που έφτιαξαν οι Πολ Μέισον και Θεόπη Σκαρλάτου για τον ΣΥΡΙΖΑ, τις διαπραγματεύσεις και το Τρίτο Μνημόνιο.
Με αφορμή αυτό, αλλά και πιθανώς παλιότερα τύπου Debtocracy, ο Νικος Νικολαιδης - ΣΦ έγραψε τη γνώμη του.
Τα σχόλια είναι ανοιχτά για να γράψετε κι εσείς τη δική σας.
Όσο η Ελλάδα "αντιστέκεται" με γκραφίτι και φιλμέικιν και όχι με το διάβασμα, τη γνώση της επικοινωνίας ( ως απόρροια αυτού - δηλαδή τον διαλογισμό μέσα από κοινά σημεία αναφοράς προς μια άλφα πρόοδο), και τον αμφίδρομο επικοινωνιακο ακτιβισμό με τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, θα παραμένει ένα όμορφο προτεκτοράτο με πολίτικους που άλλα λένε στο εξωτερικό κι άλλα στο εσωτερικό, όπως κάνουν τα περισσότερα δυτικά πιόνια στη Μέση Ανατολή.
Ο κινηματογραφος - και το γκραφίτι λίγο μετά - είναι για τον Έλληνα της μεταπολιτευτικής περιόδου ότι η σκόνη που σήκωναν τα αυτοκίνητα επαρχιωτών μπροστά στα καφενεία των χωριών τους, το '60 και το '70.
Όλοι γουστάρουν - κάνεις δεν αντιδράει !
Πολύ επικίνδυνο να αντικαταστήσουμε την πολιτική και κοινωνική διανόηση με έτοιμο φαγητό. Δε θα κάνω κριτική στο φιλμάκι.
Απλά θα πω ότι παίζουμε με τη φωτιά αν αφεθούμε στην αφεντιά των κινηματογραφιστών. Δε πρέπει η κουλτούρα μας, που στη βάση της είναι πολιτική, να δώσει το ελεύθερο μέσω πρεστίζ σε τέτοιου είδους πολιτισμικές εκφάνσεις.
Όπως και στην περίπτωση Banksy στο Calais και το γκραφίτι με τον Στιβ Τζομπς για το προσφυγικό πριν λίγες μέρες, ένα περιστατικό το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα προβληματικό, καλλιτέχνες εύκολα γίνονται reified από ισχυρά κέντρα εξουσίας πολλές φόρες δίχως καν να το καταλαβαίνουν. Το ίδιο έχει ειπωθεί ακόμη και για το Wikileaks αφού είναι πασίγνωστο ότι ισχυρές χώρες όπως η Αμερική εδώ και μισό αιώνα, τροφοδοτούν σελίδες και ραδιοκύματα στο εξωτερικό, με εσκεμμένα λανθασμένες πληροφορίες. Είναι γνωστή η ψυχροπολεμική σχέση του Αμερικάνικου κράτους με ζωγράφους της ομάδας των αφηρημένων εξπρεσιονιστων. ( Δεν αναφέρομαι στο φιλμάκι μιλώ γενικότερα).
Επειδή υπήρξε ένας Κουροσάβα, ένας Γκοντάρ, ένας Ταρκόφσκι 'η ο Γιάννης Κασσαβέτης, επειδή κάτι έχει απήχηση ειδικά στη νεολαία και εξασκείται ως δείγμα υψηλής κουλτούρας στη χώρα μας, αλλά και επειδή το format του κινηματογράφου το επιτρέπει (το spectacle στη θέση στοιχείων ), το μέσο αυτό δεν είναι πάντα αθώο. Ισα-ισα πανεύκολα γίνεται εργαλείο έλεγχου προτεκτορατων, όπως η Ελλάδα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας 'η διαβάζοντας πράγματα που λένε άνθρωποι του κινηματογραφου, δεν εκπλήσσομαι μονάχα από το χαμηλό τους επίπεδο, αλλά από τη δίχως κριτική αποδοχή των μίντια και του κόσμου. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να κάνει τους δημοσιογραφους μας λιγάκι πιο κριτικά στεκούμενους απέναντι στο μέσο αυτό. Δυστυχώς οι πάντες αντιμετωπιζουν σκηνοθέτες και ηθοποιούς ως παράγοντες υψηλής κουλτούρας. Το θεωρώ λάθος.
Αλήθεια πόσοι απ' αυτούς τους δημοσιογράφους και καθηγητές που ασχολούνται με αυτά τα σκουπίδια (σαν αυτούς τους ελληνοαμερικανούς καθηγητές που έκαναν σκοπό του πολιτικού τους ακτιβισμού τα χρόνια της κρίσης, να κάνουν ακόμη και συνέδριο ταινιών για την κρίση, στο Σιάτλ των ΗΠΑ πριν λίγους μήνες), πόσοι απ όλους αυτούς τους ηθοποιούς και σκηνοθέτες (ή τους κινηματογραφιστες, ξένους και Έλληνες που κάναν αυτό το φιλμάκι), γνωρίζουν:
α) Ποιο είναι το Λόμπι της Ελλάδας στην Αμερική;
β ) Ποιο είναι το Λόμπι της Ελλάδας σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα;
γ ) Πόσοι Έλληνες πολίτες επικοινωνούν με γερμανικά φόρουμ και συστηματικά ενημερώνουν τους πολίτες της Γερμανίας για πράγματα που δεν αναφέρουν τα εθνικά τους μίντια ;
δ ) Πόσοι ελληνες κάνουν συστηματικό επικοινωνιακό ακτιβισμό στα ΞΕΝΑ μίντια (δηλαδή δεν ασχολούνται μονάχα στο να τα λένε μεταξύ τους ) ;
ε ) Πόσοι σκηνοθέτες ή ηθοποιοί ( που περνιούνται ως μορφωμένοι και α-πριορι διανοούμενοι στη χώρα που διαβάζει λιγότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή σύμφωνα με το ΕΚΕΒΙ το 2012 ) έχουν δημοσιεύσει έστω και ΕΝΑ εντιτόριαλ σε ΞΕΝΗ εφημερίδα μεσαίας 'η μεγάλης κυκλοφορίας σε χώρες όπως Γερμανία, Αμερική 'η Γαλλία ;
στ ) Πόσοι απ όλους τους πιο πάνω μπορούν να μας πουν ποιες διπλωματικές μάχες έχει κερδίσει η χώρα στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο τα τελευταία δεκατρία χρόνια;
Γκραφίτι και φιλμέικιν... Εδώ μας θέλω...
σχόλια