ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ; Κακώς η Ελλαδα «αντιστέκεται» με ντοκιμαντέρ;

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ; Κακώς η Ελλαδα «αντιστέκεται» με ντοκιμαντέρ; Facebook Twitter
Φωτ.: Nikos Libertas / SOOC
4

Στο LIFO.gr παρουσιάζουμε αυτές τις ημέρες το #ThisIsACoup, το ενδιαφέρον, νέο ντοκιμαντέρ που έφτιαξαν οι Πολ Μέισον και Θεόπη Σκαρλάτου για τον ΣΥΡΙΖΑ, τις διαπραγματεύσεις και το Τρίτο Μνημόνιο.

Με αφορμή αυτό, αλλά και πιθανώς παλιότερα τύπου Debtocracy, ο  Νικος Νικολαιδης - ΣΦ έγραψε τη γνώμη του. 

Τα σχόλια είναι ανοιχτά για να γράψετε κι εσείς τη δική σας. 

Όσο η Ελλάδα "αντιστέκεται" με γκραφίτι και φιλμέικιν και όχι με το διάβασμα, τη γνώση της επικοινωνίας ( ως απόρροια αυτού - δηλαδή τον διαλογισμό μέσα από κοινά σημεία αναφοράς προς μια άλφα πρόοδο), και τον αμφίδρομο επικοινωνιακο ακτιβισμό με τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, θα παραμένει ένα όμορφο προτεκτοράτο με πολίτικους που άλλα λένε στο εξωτερικό κι άλλα στο εσωτερικό, όπως κάνουν τα περισσότερα δυτικά πιόνια στη Μέση Ανατολή.

Ο κινηματογραφος - και το γκραφίτι λίγο μετά - είναι για τον Έλληνα της μεταπολιτευτικής περιόδου ότι η σκόνη που σήκωναν τα αυτοκίνητα επαρχιωτών μπροστά στα καφενεία των χωριών τους, το '60 και το '70.
Όλοι γουστάρουν - κάνεις δεν αντιδράει !

Πολύ επικίνδυνο να αντικαταστήσουμε την πολιτική και κοινωνική διανόηση με έτοιμο φαγητό. Δε θα κάνω κριτική στο φιλμάκι.
Απλά θα πω ότι παίζουμε με τη φωτιά αν αφεθούμε στην αφεντιά των κινηματογραφιστών. Δε πρέπει η κουλτούρα μας, που στη βάση της είναι πολιτική, να δώσει το ελεύθερο μέσω πρεστίζ σε τέτοιου είδους πολιτισμικές εκφάνσεις.

Όπως και στην περίπτωση Banksy στο Calais και το γκραφίτι με τον Στιβ Τζομπς για το προσφυγικό πριν λίγες μέρες, ένα περιστατικό το οποίο θεωρώ ιδιαίτερα προβληματικό, καλλιτέχνες εύκολα γίνονται reified από ισχυρά κέντρα εξουσίας πολλές φόρες δίχως καν να το καταλαβαίνουν. Το ίδιο έχει ειπωθεί ακόμη και για το Wikileaks αφού είναι πασίγνωστο ότι ισχυρές χώρες όπως η Αμερική εδώ και μισό αιώνα, τροφοδοτούν σελίδες και ραδιοκύματα στο εξωτερικό, με εσκεμμένα λανθασμένες πληροφορίες. Είναι γνωστή η ψυχροπολεμική σχέση του Αμερικάνικου κράτους με ζωγράφους της ομάδας των αφηρημένων εξπρεσιονιστων. ( Δεν αναφέρομαι στο φιλμάκι μιλώ γενικότερα).

Επειδή υπήρξε ένας Κουροσάβα, ένας Γκοντάρ, ένας Ταρκόφσκι 'η ο Γιάννης Κασσαβέτης, επειδή κάτι έχει απήχηση ειδικά στη νεολαία και εξασκείται ως δείγμα υψηλής κουλτούρας στη χώρα μας, αλλά και επειδή το format του κινηματογράφου το επιτρέπει (το spectacle στη θέση στοιχείων ), το μέσο αυτό δεν είναι πάντα αθώο. Ισα-ισα πανεύκολα γίνεται εργαλείο έλεγχου προτεκτορατων, όπως η Ελλάδα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας 'η διαβάζοντας πράγματα που λένε άνθρωποι του κινηματογραφου, δεν εκπλήσσομαι μονάχα από το χαμηλό τους επίπεδο, αλλά από τη δίχως κριτική αποδοχή των μίντια και του κόσμου. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να κάνει τους δημοσιογραφους μας λιγάκι πιο κριτικά στεκούμενους απέναντι στο μέσο αυτό. Δυστυχώς οι πάντες αντιμετωπιζουν σκηνοθέτες και ηθοποιούς ως παράγοντες υψηλής κουλτούρας. Το θεωρώ λάθος.

Αλήθεια πόσοι απ' αυτούς τους δημοσιογράφους και καθηγητές που ασχολούνται με αυτά τα σκουπίδια (σαν αυτούς τους ελληνοαμερικανούς καθηγητές που έκαναν σκοπό του πολιτικού τους ακτιβισμού τα χρόνια της κρίσης, να κάνουν ακόμη και συνέδριο ταινιών για την κρίση, στο Σιάτλ των ΗΠΑ πριν λίγους μήνες), πόσοι απ όλους αυτούς τους ηθοποιούς και σκηνοθέτες (ή τους κινηματογραφιστες, ξένους και Έλληνες που κάναν αυτό το φιλμάκι), γνωρίζουν:

α) Ποιο είναι το Λόμπι της Ελλάδας στην Αμερική;
β ) Ποιο είναι το Λόμπι της Ελλάδας σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα;
γ ) Πόσοι Έλληνες πολίτες επικοινωνούν με γερμανικά φόρουμ και συστηματικά ενημερώνουν τους πολίτες της Γερμανίας για πράγματα που δεν αναφέρουν τα εθνικά τους μίντια ;
δ ) Πόσοι ελληνες κάνουν συστηματικό επικοινωνιακό ακτιβισμό στα ΞΕΝΑ μίντια (δηλαδή δεν ασχολούνται μονάχα στο να τα λένε μεταξύ τους ) ;
ε ) Πόσοι σκηνοθέτες ή ηθοποιοί ( που περνιούνται ως μορφωμένοι και α-πριορι διανοούμενοι στη χώρα που διαβάζει λιγότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή σύμφωνα με το ΕΚΕΒΙ το 2012 ) έχουν δημοσιεύσει έστω και ΕΝΑ εντιτόριαλ σε ΞΕΝΗ εφημερίδα μεσαίας 'η μεγάλης κυκλοφορίας σε χώρες όπως Γερμανία, Αμερική 'η Γαλλία ;
στ ) Πόσοι απ όλους τους πιο πάνω μπορούν να μας πουν ποιες διπλωματικές μάχες έχει κερδίσει η χώρα στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο τα τελευταία δεκατρία χρόνια;

 

Γκραφίτι και φιλμέικιν... Εδώ μας θέλω...

4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Σχετικα με την αντισταση που αναφερεται, να πουμε οτι κατα την περιοδο της κρισης οι Ελληνες αντισταθηκαν με πολυ περισσοτερα απο ντοκυμαντερ: Πορειες, διαδηλωσεις, ξαναπορειες, σχηματισμος/αναδειξη νεων πολιτικων φορεων, απορριψη αιτηματων μεσω δημοψηφισματος. Το αν καποιος θεωρει δοκιμες/χρησιμες αυτες τις μεθοδους ειναι προσωπικο ζητημα, αλλα σιγουρα η αντισταση δεν ηρθε με ενα ντοκυμαντερ στο τελος του 2015.Οσον αφορα τον επικοινωνιακο ακτιβισμο, δεν ειναι ανυπαρκτος. Ο ιδιος ο Paul Mason εχει γραψει συχνα αρθρα αναφορικα με το ελληνικο ζητημα στην guardian. Ο Βαρουφακης ειναι λαλιστατος αναφορικα με το ζητημα σε πολλα ξενα media. Ξενοι αναλυτες εχουν γραψει για το ελληνικο ζητημα παρα πολλες φορες απο πολυ διαφορετικες οπτικες γωνιες. Απο εκει και περα, δεν νομιζω οτι ο μιντιακος ακτιβισμος των ελληνων μπορει να ανατρεψει την εικονα που βγαινει προς το εξωτερικο, ουτε να δημουργησει συνθηκες αλλαγης της πολιτικης. Εδω ο κοσμος συνηθισε πλεον να βλεπει εικονες με πτωματα που ξεβραστηκαν σε ακτες.
Αυτονόητα καλώς εκφράζονται απόψεις με τον οποιοδήποτε τρόπο. Όλα θα αποτελέσουν ντοκουμέντα για τον ιστορικό του μέλλοντος. Προφανώς τα ντοκιμαντέρ δεν αλλάζουν από μόνα τους την κατάσταση, αλλά γενικά η τέχνη επηρεάζει και διαμορφώνει άποψεις. Θα μπορούσατε να κάνετε κι εσείς ένα ντοκιμαντέρ προσπαθώντας να επικοινωνήσετε τις απόψεις και τους προβληματισμούς σας και γιατί όχι να προσπαθήσετε να απαντήσετε (μέσω άλλων) τα ερωτήματα που σας απασχολούν. Όσο για τον χειραγώγηση, φανταστείτε τι θα γινόταν αν το άρθρο σας έπεφτε στην αντίληψη κάποιου ισχυρού κέντρου εξουσίας (λέμε τώρα) και το χρησιμοποιούσε για να περάσει την ατζέντα του. Αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί.