ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕIΤΕ, αλλά θα μου επιτρέψετε να μη σας απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Η θέση μου είναι τέτοια, που δεν επιθυμώ να κάνω πολιτικές τοποθετήσεις», μου απάντησε ο Γιάννης Σιώκας, πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας. Η οικογένεια του κ. Σιώκα είναι τέταρτης γενιάς Έλληνες που ζουν στην Αλεξάνδρεια. Παραπάνω από 100 την εγκατέλειψαν. Έστω προσωρινά. «Κανείς δεν ήθελε να φύγει και όλοι ελπίζουν να γυρίσουν σύντομα». Ζήτησαν τον επαναπατρισμό γιατί νιώθουν ανασφαλείς. «Κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα λεηλατήσουν την περιουσία μας, ούτε πως θα διατηρήσουμε τη σωματική μας ακεραιότητα. Δίνουμε καθημερινά μάχη σώμα με σώμα. Δεν είναι μια υπερβολή αυτό που λέω, αλλά πράγματα που έχω ζήσει. Εκτός από τον λαό που διαμαρτύρεται στους δρόμους, έχουν δραπετεύσει και 14.000 κρατούμενοι. Κάπως πρέπει να προστατευτούμε». Κλείνοντας το τηλέφωνο, μου μεταφέρει και μια εικόνα. «Φαντάσου, τόση ώρα που μιλάμε, κάθομαι στην πόρτα της πολυκατοικίας μ' ένα ρόπαλο στο χέρι».
ΑΥΤH ΕIΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠO ΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦEΣ που αποδεικνύουν τις αντιθέσεις της αιγυπτιακής εξέγερσης. Από τη μία όλο αυτό το πλήθος που ζητά την απομάκρυνση του Μουμπάρακ που προκαλεί συμπάθεια και αλληλεγγύη για το μοναδικό πάθος του για ελευθερία, και από την άλλη η ανθρώπινη φύση που λεηλατεί και καταστρέφει. Ζωντανούς και νεκρούς. Οι μούμιες στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Καΐρου το ξέρουν από πρώτο χέρι. Ο Μουμπάρακ έβγαλε την αστυνομία από τους δρόμους, ο στρατός (ευτυχώς) έμεινε παρατηρητής και η οργή πήρε όλες τις μορφές της.
ΠEΡΑΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟY ρομαντισμού, εμάς τι άλλο μας ενδιαφέρει από την εκρηκτική κατάσταση της γειτονικής Αιγύπτου; Πρώτον, το μπλακάουτ της τεχνολογίας. Η περιώνυμη ελευθερία στο ίντερνετ καταργήθηκε σε δευτερόλεπτα. Ο παππούς Μουμπάρακ έκοψε αμέσως Facebook, Twitter, επικοινωνίες, κινητά και έδωσε πόδι και στο Al Jazeera. Δεν την πάτησε, όπως το καθεστώς στο Ιράν. Πήρε το μάθημά του, ενθυμούμενος ότι στις 28/11/2010 όλα τα social media γέμισαν με βίντεο από πράξεις βίας και νοθείας από οπαδούς και στελέχη του κόμματός του κατά τη διάρκεια των εθνικών εκλογών. Ο Αιγύπτιος πάτησε το κουμπί και έσβησαν όλα. Το τρομακτικό, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά η πενιχρή αντίδραση των μέσων. Όσο για τον Τύπο, δεν έχει νόημα να συζητάμε: η Αίγυπτος κατατάσσεται στην 133η θέση από τις 168 χώρες όσον αφορά την ελευθερία του Τύπου. Ίσως γι' αυτόν το λόγο και ο ευγενικός κ. Σιώκας δεν θέλησε να μας απαντήσει τίποτα πολιτικό.
Ο ΕΠI 30 ΧΡOΝΙΑ Πρόεδρος της Αιγύπτου είχε πετύχει κάτι που τελικά θα κριθεί από την ιστορία. Κατέφερε να κερδίσει την εύνοια στο εξωτερικό, μετατρέποντας την Αίγυπτο σε τοποτηρητή της ειρήνης στην περιοχή. Στην ουσία, ήταν το μόνο αποκούμπι του Ισραήλ. Απομονωμένο από Λίβανο, Συρία και Παλαιστίνη, το Ισραήλ βρήκε στον Μουμπάρακ ένα στήριγμα στην περιοχή. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η Αίγυπτος είναι η χώρα που λαμβάνει τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η πρώτη είναι το Ισραήλ. Η κυβέρνηση Νετανιάχου ήδη νιώθει αρκετά ενοχλημένη από τον διαλλακτικό λόγο του Ομπάμα και τη δυτική έκκληση για μεταρρυθμίσεις. Αν αλλάξει το καθεστώς και οι ισλαμιστές αποκτήσουν μεγαλύτερο λόγο στα εσωτερικά και εξωτερικά της Αιγύπτου, τότε το Ισραήλ θα είναι ένα μαύρο εβραϊκό πρόβατο γύρω από τα άσπρα αραβικά κράτη. Αυτήν τη χρονική περίοδο η Ελλάδα έχει ανοίξει έναν δίαυλο επικοινωνίας με τους Ισραηλίτες προς αναζήτηση μερικών σέκελ. Η διάσκεψη των προέδρων των αμερικανο-εβραϊκών οργανώσεων στην Αθήνα από 8-13/02, βέβαια, δεν ξέρω αν θα αφορά την κρίση στην Αθήνα ή τη νέα κυβέρνηση του Καΐρου.
ΜΕΤA ΤΗΝ ΤΥΝΗΣIΑ, την Αλγερία και την Αίγυπτο, έρχεται και η σειρά της Ιορδανίας και της Υεμένης. Ο αραβικός κόσμος βλέπει να εκτοξεύονται οι τιμές των τροφίμων στα ύψη και αναζητά φαΐ μέσω της δημοκρατίας. Ο Μουμπάρακ τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει θεσπίσει έναν νόμο εκτάκτου ανάγκης: όποιος αντιδρά συλλαμβάνεται και κρατείται επ' αόριστον. Τον Μάιο τον ανανέωσε για άλλα δύο χρόνια με στόχο να μη σταθεί κανείς εμπόδιο στον δρόμο προς την αναρρίχηση στην προεδρία του νεότερου γιου του, Γκαμάλ Μουμπάρακ. Κάποιοι βλέπουν στο πρόσωπο του Χόσνι Μουμπάρακ έναν δικτάτορα, ενώ τελικά αυτός μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από έναν στοργικό πατέρα.
σχόλια