Τρεις φάροι

Τη δεκαετία του ‘50σπούδαζα Φιλοσοφία στη Γερμανία. Έξιχρόνια αγκαλιά με τον Καντ και τον Έγελο.

Επιστρέφοντας, στηδεκαετία του '60, σπούδασα άλλα πράγματα.Πρώτα τη βιοπάλη, μιας και από τη μικρήοικογενειακή περιουσία είχαν μείνειμόνο χρέη. Και παράλληλα την ΕλληνικήΠραγματικότητα μέσα από το μεγεθυντικόφακό της εικοσιοκτάμηνης στρατιωτικήςθητείας.

Αλλά, πάνω από όλα,εκείνη τη μαγική δεκαετία του ‘60,διδάχθηκα αυτά που με συγκρότησαν, πουμε ολοκλήρωσαν και με σφράγισαν. Είχατρεις δασκάλους. Ο ένας νεότερος απόμένα.

Γνώρισα στην Ύδρα ένανέο ποιητή και συγγραφέα που σήμερα όληη υφήλιος ξέρει ως συνθέτη, στιχουργόκαι τραγουδιστή. Όμως παραμένει ποιητής,από τους σημαντικότερους του αιώνα - κιελπίζω να πάρει το Νόμπελ για το οποίοέχει προταθεί. Με μάγεψε και τονπαρακολούθησα.

Περαστικός από το Παρίσιάκουσα έναν άλλο ποιητή και τραγουδοποιόπου με συγκλόνισε. Οι στίχοι του σφάζουν.Πιο πολύ κι από του Brassens και της αγαπημένηςμου Barbara. Από τότε με συνοδεύει σαν σοφήσκοτεινή σκιά στη ζωή μου.

Στην Αθήνα περνούσα ταβράδια μου στην Πλάκα - στο «Συμπόσιο»του Μπουκουβάλα. Ο Γιώργος Μούτσιοςτραγουδούσε Χατζιδάκι και η ΝτόραΓιαννακοπούλου Θεοδωράκη. Ήρθε κι έναςνεαρός με πυκνό μουστάκι και μακρύ μαύρομαλλί και τραγούδησε: «Ήλιε-Ήλιεαρχηγέ». Έγινε αρχηγός.

Έζησα και άλλες μεγάλεςστιγμές: το Παρίσι του ‘68, το Woodstock, τοHair, τους Beatles σε ζωντανή παρουσίαση του«Sergeant Pepper». Αγάπησα και τον BobDylan με την ένρινη γκρινιάρικηcountry φωνή του και τουςπυκνούς στίχους του.

Αλλά οι τρεις φάροι του‘60 στάθηκαν για μένα διαρκείς. Ανθρώπινοι,φιλικοί δημιουργοί, που ακόμα φωτίζουντη ζωή μου. Ποιητές, συνθέτες, εκτελεστές,όλα σε ένα. Σύνθετα ζώα, σφίγγες,τραγέλαφοι, κένταυροι: ο ΔιονύσηςΣαββόπουλος, ο Jacques Brel και πάνω από όλουςο φίλος της Ύδρας, ο ανεκτίμητα χαμηλόφωνοςLeonard Cohen. Τον χαιρετώ που πατάει πάλι τοχώμα της Ελλάδας.