Πρόκειταιγια μια πολιτική βασισμένη, κυρίως, στηδύναμη της ισχύος, δηλαδή σ' αυτό πουλέμε «τσαμπουκά», και ελάχιστα στηδύναμη της λογικής και της ηθικής. Μαςθυμώνει επειδή μας κάνει να φαινόμαστεμαλθακοί. Τη ζηλεύουμε γιατί και στοδικό μας γονιδίωμα υπάρχει πρόσφοροέδαφος για τσαμπουκά, αλλά δεν είμαστεαρκετά ισχυροί (ως χώρα στρατηγικήςσημασίας για τους άλλους) για να τονεκδηλώσουμε. Να τον αφήσουμε να«εκφραστεί», ας πουμε, όπως κάνεισυστηματικά τον τελευταίο καιρό ο έχωνκαι όλο το πακέτο του «macho»Ταγίπ Ερντογάν.
Ακούσαμεπολλά παραπονιάρικα σχόλια αυτές τιςμέρες από τα δικά μας μέσα ενημέρωσηςγια την επιβλητική, όπως ειπαν ορισμένοι,παρουσία του Τούρκου πρωθυπουργού στηΣύνοδο των G20του Λονδίνου για το βέτο που έβαλε ηΆγκυρα για την επιλογή του Δανού Ράσμουσενστη θέση του νέου Γενικού Γραμματέα τουΝΑΤΟ, τα ανταλλάγματα που πήρε για ναυποχωρήσει τελικά και για την επίσκεψητου Μπαράκ Ομπάμα στη Τουρκία. Ταπαραπονάκια συνοδεύονταν και από έντονεςεπικρίσεις για την υποτονικότητα τηςδικής μας πλευράς, «τη μικρή, κομπλεξικήΕλλάδα, που πάντα κάθεται στο λιμάνικαι βλέπει τ' άλλα καράβια να φεύγουν»,όπως άκουσα σε έναν ραδιοσταθμό, καταμία ποιητική έκρηξη του σχολιαστή! Ηδιπλωματική «επιβράδυνση» της δικήςμας πλευράς είναι οπωσδήποτε ένα θέμαπου χρήζει αυστηρής κριτικής. Εκτός τουότι, όμως, είναι και αυτή απόλυτασυνυφασμένη με παρόμοια «επιβράδυνση»και σε χίλιους άλλους τομείς της πολιτικήςμας ζωής, νομίζω πως δεν είναι σωστό ναεύχεται κάποιος να ήμασταν «σαν τουςΤούρκους». Υπάρχει και άλλη διπλωματίαεκτός από εκείνη της «επιβράδυνσης»και σίγουρα εκτός από εκείνη που ονομάσαμε«μπουνταλάδικη», που θα μπορούσαμε ναακολουθήσουμε. Ας την πούμε «διπλωματίαπαρουσίας, λογικής και ηθικής». Ένα απότα χαρακτηριστικά της, εάν χρειαζόταν,θα μπορούσε να ήταν και η «επιθετικότητα».Αλλά όχι ο τσαμπουκάς. Η λογική (ας πούμετων ισορροπιών) αλλά όχι το παράλογο(ας πούμε των πάλαι ποτέ... συμμαχιών μαςμε τη Λιβύη του Καντάφι και με το Μπάαθτου Χουσεΐν).
ΗΕλλάδα, εάν είναι ευρωπαϊκή χώρα, οφείλεινα συμπεριφέρεται ως τέτοια και ναεκθέτει με λογικά επιχειρήματα και μεήθος την όποια άξεστη συμπεριφορά της«κακομαθημένης» μας γείτονος. Εάν έρθειη στιγμή, και το φέρει κι η ανάγκη, ακόμακαι «όχι» μπορείς να πείς, χωρίςτσαμπουκάδες και υστερίες. Αρκεί, όμως,πρωτύτερα να έχεις αναδείξει με τησοβαρή και σθεναρή στάση σου εκείνα πουθεωρείς δίκαια, έχοντας πείσει βέβαιακαι τους άλλους ότι όντως είναι δίκαια.Οι βαρύγδουπες πολιτικές, γνωστόανατολίτικο ιδίωμα της Άγκυρας, δενείναι για μίμηση, όπως εύχονται αρκετοίσυμπατριώτες. Η εικόνα ενός τσαμπουκαλεμένου,machoΕρντογάν ανάμεσα στους ισχυρούς τηςΓης δεν με ενοχλεί όσο η εικόνα ενόςδικού μας ηγέτη να σφυράει κλέφτικα καινα μην υψώνει σταθερή και λογική φωνήόποτε θίγονται αντικειμενικά οι αρχέςμας. Για παράδειγμα, όποιες ισορροπίεςκαι να απαιτεί η διεθνής διπλωματία, τοατράνταχτο και αδιαφιλονίκητο επιχείρημαότι μια χωρα που επιθυμεί να γίνει μέλοςτης Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί καννα συζητεί με αυτήν ενόσω κατέχει διάτου στρατού της μέρος άλλης χώρας τηςίδιας «οικογένειας» θα έπρεπε να ηταναδιασάλευτη θέση μας, όσες πιέσεις καιαν δεχόμασταν του τύπου «τουλάχιστον,μαλακώστε κάπως την στάση σας καιβλέπουμε». Το πρόβλημά μας, επομένως,δεν ειναι ο σκληρός, μπουνταλάς Ερντογάναλλά ο συμβιβασμένος, μαλθακός εαυτόςμας που καλείται να αποδείξει ότι είναιπραγματικός Ευρωπαίος και όχι πραγματικόςΑνατολίτης.
σχόλια