Ο Patrick Joust ρουφάει κάθε ανάσα ζωής στην αγαπημένη του Βαλτιμόρη. Αυτό που διέκρινα όταν πρωτοείδα φωτογραφίες του είναι η αγάπη του για τους ανθρώπους και τη ζωή στο δρόμο. Ανέβηκε περισσότερο στην εκτίμηση μου με τις απαντήσεις του στην συνέντευξη που ακολουθεί. Είναι απο εκείνες τις φορές που αισθάνεσαι τυχερός που το ίντερνετ σου δίνει την δυνατότητα να συνομιλείς με έναν τόσο ανοιχτόμυαλο και έξυπνο άνθρωπο.
«Η ζωή μου ως φωτογράφος μοιάζει με αυτή του σφουγγαριού»
Αν σας ζητούσα να χαρακτηρίσετε την ζωή σας ως φωτογράφος με μια μόνο λέξη ποια θα ήταν και γιατί;
Δεν είμαι πολύ καλός σε αυτά τα είδη των ερωτήσεων. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που κάνω με μια λέξη, μα εξίσου δύσκολο παραμένει το να το χαρακτηρίσω με πολλές, όμως θα κάνω μια προσπάθεια. Η λέξη «Απορρόφηση» περιγράφει εν μέρει τι ήταν για εμένα η φωτογραφία όλα αυτά τα χρόνια.
Ποτέ δεν περίμενα να καλύπτει τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και να μου δίνει τόση ικανοποίηση. Η φωτογραφία έγινε ένας τρόπος να παρατηρώ το που πηγαίνει ο κόσμος. Έτσι θα έλεγα ότι η ζωή μου ως φωτογράφος είναι παρόμοια με αυτή ενός σφουγγαριού :)
Διάβασα στο tumblr σας ότι είστε βιβλιοθηκάριος. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για ένα βιβλίο που άλλαξε την ζωή σας. Έχετε διαβάσει κάποιο ενδιαφέρον βιβλίο τελευταία;
«Οι αδερφοί Καραμαζώφ» του Nτοστογιέφσκι είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Το διάβασα, την πρώτη φορά, λίγο μετά το κολέγιο όταν διέκοψα την φοίτηση μου στην Νομική. Ήταν η ιδανική στιγμή. Προσπαθούσα να καταλάβω τον εαυτό μου, με βοήθησε να συγκεντρωθώ στα πράγματα που μετρούν πραγματικά σε αυτή την ζωή. Το βιβλίο ήταν για εμένα σχεδόν σαν ένα εργαστήριο που καθόριζε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί ένας άνθρωπος να ξοδέψει την ζωή του. Βοηθήθηκα από το βιβλίο μέσα από τους γρίφους που χρησιμοποιούσε για να καθορίσει την σκέψη μου.
Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο της Michelle Alexander με τίτλο The New Jim Crow και το είχα προτείνει σε πολλούς ανθρώπους. Νομίζω ότι έκανε υπέροχη δουλειά αναλύοντας την ιστορία του ρατσισμού στις ΗΠΑ και το πώς το σύστημα «δικαιοσύνης» δουλεύει σαν μέσο καταπίεσης. Αν θέλετε να κατανοήσετε μια κρίσιμη πτυχή του θέματος σχετικά με τις ΗΠΑ πρέπει να το διαβάσετε.
Περιστασιακά κάνετε τον ιερέα. Μιλήστε μου για αυτό. Πιστεύετε στο Θεό;
Χα! Λοιπόν, το έγραψα αυτό στο tumblr μου ως αστείο. Περιστασιακά ποστάρω πράγματα σχετικά με πολιτικές θέσεις και ο,τιδήποτε μου κινεί το ενδιαφέρον εκτός της φωτογραφίας, θέματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση, τα πολιτικά δικαιώματα, την τάξη. Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέροντα βρίσκουν αυτά τα ποστ οι άλλοι, όμως κανένας δεν έχει παραπονεθεί μέχρι σήμερα. Έτσι και αλλιώς είναι αρκετά σπάνια. Δεν είναι φανερό από τις γενικά μεγάλες απαντήσεις που δίνω εδώ, όμως γενικότερα προτιμώ να σφάλω λέγοντας λίγα παρά πολλά.
Δεν πιστεύω στο Θεό. Μεγάλωσα ως καθολικός και η οικογένεια μου πήγαινε στην εκκλησία τακτικά( Ήμουν παπαδοπαίδι για μερικά χρόνια) όμως ως παιδί, είχα ένα πρόβλημα με την πίστη. Συνήθιζα να λέω στο Θεό να μετακινήσει ένα αντικείμενο στο δωμάτιο ή να κάνει κάτι έτσι ώστε αυτός/αυτή/αυτό να μπορέσουν να αποδείξουν την ύπαρξη τους. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα σκεφτόμουν να γίνω ιερέας, ελπίζοντας ότι με την εξάσκηση θα έβλεπα μια οριστική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Προφανώς δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα, έτσι αν κάποιος σήμερα ήταν σε θέση να αποδείξει την ύπαρξη ενός Ιουδαιοχριστιανικού Θεού, δεν νομίζω ότι θα ενδιαφερόμουν για αυτόν, αν και θα τον φοβόμουν. Μοιάζει πολύ με ιδιότροπο πρόσωπο.
Για εμένα το σύμπαν είναι πολύ ενδιαφέρον ώστε να συρρικνωθεί μέσα σε μυθολογικές πεποιθήσεις. Ακόμα και η περισσότερο αφηρημένη «θειστική» εκδοχή του Θεού δεν με ενδιαφέρει. Συνήθιζα να σκαλίζω την θρησκεία και τα κουσούρια της όταν ήμουν νεότερος και θυμωμένος όμως τώρα απλά είμαι χαρούμενος, για το ότι δεν χρειάζεται να σκεφτώ για αυτό το ζήτημα. Η Κυριακή είναι απλά άλλη μια μέρα την οποία ξοδεύω με τους ανθρώπους που αγαπώ και κάνω τα πράγματα που αγαπώ. Δεν δυσανασχετώ με αυτούς που πιστεύουν όσο αυτοί δεν προσπαθούν να με προσηλυτίσουν. Αν η πίστη βοηθά κάποιους να κάνουν καλά πράγματα σε πρακτικό επίπεδο για τους εαυτούς τους και τους άλλους ανθρώπους γύρω τους, τότε αυτό είναι μια χαρά. Ενώ είμαι άθεος, δεν θέλω να αποτελώ κομμάτι μιας θρησκείας που προσδιορίζεται ως αντι-θρησκεία. Κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να χρειάζονται αυτό το είδος της βεβαιότητας και του θεμελίου στις ζωές τους. Είμαι χαρούμενος που δεν είμαι ένας από αυτούς.
Τι είναι αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα την Βαλτιμόρη για ένα φωτογράφο;
Η Βαλτιμόρη είναι ένα ξεχωριστό μέρος για εμένα επειδή σε αυτή την πόλη ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου για την φωτογραφία. Είναι η πόλη, οι άνθρωποι της, οι οποίοι γίνονται αυτομάτως ενδιαφέροντες για εμένα σε τέτοιο σημείο ώστε να μου δημιουργεί προβληματισμό, όμως έχει γίνει πια το σπίτι μου. Μερικές φορές αισθάνεσαι σαν να ζεις στην επαρχία και ενοχλείσαι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα φαινομενικά ατελείωτα προβλήματα, αλλά όταν φεύγω για ταξίδι ανυπομονώ να επιστρέψω. Πέρα από τα τουριστικά σημεία είναι σαφώς μια πόλη που έχει σχεδιαστεί για τους επισκέπτες. Νομίζω ότι το «Wire» έχει κάνει αρκετούς ανθρώπους να ενδιαφερθούν για την πόλη. Προφανώς τέτοιες σειρές ρίχνουν το βάρος τους στα πολλά προβλήματα της Βαλτιμόρης (και της Αμερικής γενικότερα), όμως προσφέρουν την ίδια στιγμή μια εικόνα της πλούσιας κουλτούρας της πόλης
Ένας από τους αγαπημένους σας σκηνοθέτες είναι ο LuisBunuel. Πώς ανακαλύψατε την αγάπη σας για τις ταινίες του Bunuel; Πως επηρέασε την δουλειά σας ο Bunuel;
Ήρθα σε επαφή με την δουλειά του Bunuel μέσω του καλύτερου μου φίλου στο λύκειο. Απολαμβάναμε την παρακολούθηση «περίεργων» ταινιών και ένα βράδυ είδαμε το The Discreet Charm of the Bourgeoisie. Θυμάμαι ότι με είχε επηρεάσει πολύ έντονα.
Έσπαγε πλάκα με τις κοινωνικές συμβάσεις, ήταν περίεργο και εξακολουθούσα να σκέφτομαι την ταινία για αρκετή ώρα μετά το τέλος της. Μετά από αυτό είδα όλες τις ταινίες του Bunuel. Δεν είμαι σίγουρος για το είδος της άμεσης επιρροής που μου άσκησαν οι ταινίες του, όμως η δουλειά του είχε ένα τεράστιο αντίκτυπο στην κοσμοθεωρία μου και από τότε η φωτογραφία έγινε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, κάπου μέσα σε αυτά θα βρίσκεται η επιρροή του.
Ένα top5 με αγαπημένες σου ταινίες;
Η λίστα συνεχώς αλλάζει. Αυτή τη στιγμή:
The Conversation
Alphaville
E.T.
Days of Heaven
Night of the Hunter
Η επιτυχημένη σειρά «TheWire» εξερεύνησε την κακή πλευρά της Βαλτιμόρης (ναρκωτικά, διαφθορά κ.τ.λ) Μετά το τέλος της σειράς διάβασα ένα άρθρο στην Guardian σχετικά με τις δυο διαφορετικές πλευρές της πόλης. Το παράπονο του αρθρογράφου ήταν ότι στο Wire δεν υπήρχαν αναφορές στην καλή πλευρά της πόλης. Το παρακολουθούσατε; Μπορείτε να μου πείτε μερικά πράγματα για την καλή και την κακή πλευρά της Βαλτιμόρης;
Είμαι μεγάλος θαυμαστής του Wire και του ο,τιδήποτε πέφτει στα χέρια του David Simon. Δεν έχω διαβάσει το άρθρο στην Guardian, αλλά ένα από τα πράγματα που μου άρεσε στο The Wire είναι το γεγονός ότι ήταν ένα πολύπλευροσήριαλ. Είναι από τις σειρές που είχαν ένα βάθος και μια προοπτική δοσμένα με τέτοιο τρόπο που δεν είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Το ίδιο τέλεια σκέφτομαι ότι ήταν το Treme και το Generation Kill.
Αισθάνομαι ότι το Wire έχει μια τέτοια πληθώρα λεπτών αποχρώσεων ώστε ο καθένας που θα το παρακολουθήσει, θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν σε αυτό οι καλές όψεις της ζωής στην Βαλτιμόρη. Οι παραπάνω σειρές χωρίς να εξιδανικεύουν ή να αντιμετωπίζουν την βία ως φετιχ, εξανθρωπίζουν κάποια άτομα τα οποία θα απορρίπταμε αμέσως αποκαλώντας τα «τραμπούκους», κάτι συνηθισμένο στις περισσότερες σειρές εγκλημάτων.
Στην πόλη συμβαίνουν μια πληθώρα καλών πραγμάτων. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν στις ΗΠΑ ελάχιστες πόλεις στις οποίες θα σκεφτόμουν να ζήσω, τόσο καλή είναι η Βαλτιμόρη για εμένα. Θα ευχόμουν βέβαια να μπορούσες να φας ένα αξιοπρεπές μπουρίτο εδώ, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς να ήταν καλύτερα, όμως για εμένα είναι το καλύτερο μέρος το οποίο θα μπορούσα να ζήσω. Πάραυτα, τα ζητήματα της αστικής φτώχειας δεν τα συναντούμε αποκλειστικά στην Βαλτιμόρη αλλά οπουδήποτε στις ΗΠΑ. Κάποιες πόλεις εισπράττουν μεγαλύτερη προσοχή για τα προβλήματα που έχουν, επειδή δεν είναι σε θέση να τα κουκουλώσουν.
Αν παρατηρήσεις την οικονομική επιτυχία των ΗΠΑ τα τελευταία είκοσι χρόνια, θα δεις ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτής χρησιμοποιήθηκε για να βοηθήσει την φτωχή και μεσαία τάξη. Κάναμε τους πλούσιους πλουσιότερος και αυτό είναι το μοναδικό που έχουμε να επιδείξουμε. Νομίζω ότι σήριαλ όπως το Wire και το Treme έκαναν θαυμάσια δουλειά ρίχνοντας φως σε εθνικά ζητήματα μέσω των ανθρώπινων εμπειριών με την δική τους μοναδική ιστορία και κουλτούρα. Χρειαζόμαστε περισσότερο αυτό το είδος της αφήγησης.
Μιλήστε μου για την περίοδο της ζωής σας, όταν δουλεύατε εθελοντής σε έναν οργανισμό για ασθενείς με AIDS. Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση σου από εκείνη την περίοδο;
Αυτό που πραγματικά με έφερε στην Βαλτιμόρη ήταν η δουλειά που έκανα με τα παιδιά και τους ενήλικες για έναν οργανισμό που παρέχει υπηρεσίες και στέγαση στα θύματα του AIDS/HIV. Περισσότερο δούλευα σαν δάσκαλος για τα παιδιά και σαν εκπαιδευτής τεχνολογίας για τους ενήλικες. Ήταν μια πολύ θετική εμπειρία για εμένα.
Μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μου έχει να κάνει με την δουλειά που έκανα με έναν νεαρό άντρα τον Joseph, στην έκτη τάξη, όπου πραγματικά δεν μπορούσε να διαβάσει και είχε μείνει πίσω στο σχολείο. Ήταν ένα έξυπνο και ενδιαφέρον παιδί, όμως υπέφερε από έλλειψη αυτοπεποίθησης όταν πήγαινε να διαβάσει ή να γράψει. Δούλευα μαζί του για μήνες και η βελτίωση του στο διάβασμα έφτασε στο σημείο να μπορεί ο ίδιος να βοηθάει την νεώτερη αδερφή του στις εργασίες στο σπίτι. Δεν ξέρω αν μπορώ να πάρω τα εύσημα για αυτή του την επιτυχία, όμως προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα να απομακρύνω την πίεση του διαβάσματος και να κάνω το διάβασμα για εκείνον περισσότερο προσιτό και ενδιαφέρον. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε το γυμνάσιο και αργότερα κατατάχθηκε στο στρατό. Ήταν σημαντικό για εμένα να είμαι σε μια δουλειά που τα αποτελέσματα της ήταν χειροπιαστά.
Μια από τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ένας ξένος που έρχεται στην μεγάλη πόλη για να λύσει «τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων» είναι η αφέλεια ότι αυτός/αυτή μπορεί να έρθει σε επαφή με αυτούς.
Η λέξη «γκέτο» δεν είναι πολύ πολιτικά ορθή πια, όμως μιλώντας με όρους περισσότερο γενικούς, στο κέντρο της πόλης υπάρχουν «γκέτο» τα οποία ο καθένας γνωρίζει. Υπάρχουν όμως και τα μεγάλα λευκά γκέτο στα προνομιακά προάστια τα οποία λαμβάνονται ως δεδομένα, επειδή είναι μια προοπτική που στις ΗΠΑ έχει γίνει πια η επικρατούσα τάση. Είναι αυτή η στενή προοπτική των προαστίων την οποία βλέπουμε περισσότερο στην τηλεόραση και σε άλλα media. Οι περισσότεροι που προέρχονται από αυτά τα γκέτο δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως γκετοποιημένους. Αυτό είναι ένα μέρος του προβλήματος.
Οι εμπειρίες τους συχνά τους οδηγούν σε μια στενόμυαλη και μειωμένης αντίληψης θεώρησης του κόσμου δυσκολεύοντας τους τις σχέσεις με ανθρώπους διαφορετικού background, κάνοντας τους ακατάδεκτους στις σχέσεις τους με τους άλλους. Κάνοντας αυτό το είδος της δουλειάς, είχα το μικρό προνόμιο να γνωρίζω από την αρχή ότι η γνώση μου για αυτούς ήταν περιορισμένη.
Αυτό που ήξερα ήταν ότι δεν ήξερα πολλά πράγματα για αυτούς. Προσπαθούσα να το θυμάμαι αυτό κάθε μέρα. Έκανα πολλά λάθη, αλλά ήμουν πρόθυμος να κάνω ένα βήμα πίσω, να ακούσω και να μάθω από αυτούς που οι εμπειρίες τους ήταν εντελώς διαφορετικές από τις δικές μου, οι οποίες ήταν για εμένα εξαιρετικά πολύτιμες. Σίγουρα πήρα πολλά πράγματα από αυτή την δουλειά. Ελπίζω να έδωσα περισσότερα από όσα κατάφερα να πάρω.
Με ποιο τρόπο η γέννηση του παιδιού σας άλλαξε την ζωή σας;
Το να έχεις παιδιά είναι μια θαυμάσια εμπειρία. Υποθέτω ότι όλοι οι γονείς το ίδιο πράγμα λένε. Είναι δύσκολο να το περιγράψεις χωρίς να πέσεις σε όλα αυτά τα κλισέ. Ο γιός μου ήταν μια πολύ αφηρημένη ιδέα για εμένα μέχρι που τον είδα να εισέρχεται στον κόσμο. Είχα σίγουρα μια σπουδαία ζωή πριν την γέννηση του αλλά μου είναι δύσκολο να φανταστώ τώρα την ζωή μου χωρίς αυτόν.
Ποια είναι η γνώμη σας για την δήμαρχο της Βαλτιμόρης Stephanie Rawlings-Blake(σ.σ Η δεύτερη φορά στην ιστορία της Βαλτιμόρης που αναλαμβάνει γυναίκα την δημαρχία της). Υποσχέθηκε καλύτερα σχολεία, ασφαλέστερους δρόμους και δυνατότερες γειτονιές. Κράτησε τις υποσχέσεις της;
Χμμμ Υποθέτω δεν μπορώ να πω πολλά κακά πράγματα για αυτή από τότε που είναι στην πραγματικότητα το αφεντικό μου. Θα έλεγα ότι κάθε δήμαρχος στην Αμερική που δίνει αυτές τις υποσχέσεις είναι δύσκολο τελικά να τις πραγματοποιήσει. Πολλά από αυτά τα θέματα είναι πέρα από τον έλεγχο της. Μπορείς να κάνεις μικρές στατιστικά βελτιώσεις οι οποίες συχνά είναι άχρηστες, όμως χωρίς την κρατική προσοχή, η Βαλτιμόρη δεν μπορεί να αποβάλλει τα προβλήματα που σχετίζονται με την φτώχια, το έγκλημα και τα ναρκωτικά. Προβλήματα τα οποία επιμένουν εδώ και χρόνια. Δεν μπορούμε να αναβαθμιστούμε αρκετά ώστε να είμαστε σε θέση να δώσουμε λύσεις για αυτά τα προβλήματα. Αυτή δεν είναι μια δημοφιλή άποψη. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκεφτούν σχετικά με μεγάλα εθνικά προγράμματα και πολιτικές που θα βελτιώσουν την ζωή στις πόλεις τους, όμως αυτό χρειάζεται να γίνει. Αν ρίξεις μια ματιά στις πλουσιότερες πόλεις, προβλήματα με την εκπαίδευση, την φτώχια, την ανεργία κ.τ.λ εξακολουθούν να υφίστανται.
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι σπουδαίοι δήμαρχοι, όμως δεν θέλουν να διοικήσουν το τοπικό γραφείο. Πολλοί μπορούν να βγάζουν πολλά χρήματα κάνοντας κάτι άλλο ή δεν έχουν το στομάχι για αυτό ή οι θέσεις τους είναι πολύ «φιλελεύθερες» ή «προοδευτικές» ώστε να επιτύχουν ως υποψήφιοι κοινής αποδοχής. Είναι μια βρώμικη δουλειά η οποία περιλαμβάνει πολλά λεφτά. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα τεράστια ποσά στην πολιτική γίνονται με σαθρές διαδικασίες. Είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου καθαρό κάτω από τέτοιες συνθήκες. Είναι ένα σοβαρό πρόβλημα και είναι σκληρό να το βλέπεις τριγύρω. Αισθάνομαι απελπισμένος σχετικά με την πολιτική κατάσταση, επειδή δίνεται πολύ λίγη προσοχή σε προβλήματα τα οποία είναι σημαντικά. Η φτώχεια, για παράδειγμα, απλά δεν είναι αποτελεί θέμα των εθνικών συνομιλιών.
Είναι εύκολο απλά να κάθεσαι και να μην συμμετέχεις σε αυτή την ακατάστατη επιχείρηση, αλλά αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο, με αυτή μας την στάση, πρόκειται να παραχωρήσουμε την θέση μας στους λίγους που έχουν την όχι και τόσο αξιέπαινη επιθυμία να την καλύψουν. Αν θέλουμε υποψηφίους με καλές προθέσεις και μια πιο δημοκρατική κοινωνία, πρέπει όλοι να συμμετέχουμε στην πολιτική. Το σημαντικότερο είναι να καταλάβουμε το πώς θα συμμετέχουμε, χωρίς απλά να στεκόμαστε μέσα σε μια αίθουσα.
Με ποιο τρόπο ένας φωτογράφος γίνεται καλός φωτογράφος;
Είναι πολύ υποκειμενικό. Υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες εκεί έξω οι οποίες δεν μου αρέσουν. Ένα μικρό κομμάτι από αυτές με προσελκύει.
Είναι σημαντικό για ένα φωτογράφο η δουλειά του να μπορεί να μιλήσει από μόνη της. Πιστεύω ότι ένας καλός φωτογράφος χρειάζεται να είναι ενθουσιώδης με αυτό που κάνει και ανοιχτόμυαλος.
Πες μας λίγα πράγματα σχετικά με το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο το οποίο έχεις φωτογραφήσει
Μπορεί να φαίνεται κοινότοπο αλλά ο γιος μου είναι προφανώς το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο που έχω φωτογραφήσει. Ποτέ δεν φωτογράφησα κάποιο άλλο πρόσωπο τόσο πολύ. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πως αυτός φαίνεται και εκφράζεται στις φωτογραφίες. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα κουραστεί να τον βγάζω φωτογραφίες μεγαλώνοντας.
Μου αρέσει πάρα πολύ το εξώφυλλο για το τελευταίο σου βιβλίο με τίτλο «Still». Θα μπορούσες να μας πεις περισσότερα για το φωτογραφικό σου background;
Σε ευχαριστώ! Η φωτογραφία ήταν κάτι που βελτίωσα πολύ αργότερα. Δεν την είχα πάρει στα σοβαρά μέχρι που μετά το κολέγιο μετακόμισα στην Βαλτιμόρη. Δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μαθήματα φωτογραφίας αλλά είχα αρκετή βοήθεια από φίλους και από πηγές που ανακάλυψα online. Το ενδιαφέρον μου για την φωτογραφία ήρθε πολύ αργότερα.
Τι έμαθες για την ζωή κάνοντας τον φωτογράφο;
Είχα δημοσιεύσει αυτό το κομμάτι του James Nachtwey προηγουμένως και πιστεύω ότι αυτό συμπυκνώνει τα αισθήματα μου σχετικά με την φωτογραφία, καλύτερα από καθετί:
Αυτό που έμαθα φωτογραφίζοντας είναι το να αναπτύσσω ένα προσωπικό όραμα, πώς να εκφράζω τα συναισθήματα μου ώστε να το πετύχω, το να είμαι σε επαφή με τα συναισθήματα μου και ….μέσω τις φωτογραφίας, μέσω της πειθαρχίας του πλαισίου, έμαθα τον κόσμο, έγινε ο τρόπος για να ανακαλύψω τον κόσμο, μέσα από τον οποίο ανακάλυψα τον εαυτό μου..
Κάνε μια ερώτηση στον εαυτό σου και αν θες δώσε την απάντηση
Νομίζω ότι ήδη είπα πάρα πολλά ;)
________________
Περισσότερα για τον Patrick Joust στο site του
Όλο το φωτογραφικό υλικό παραχωρήθηκε απο τον Patrick Joust για αποκλειστική χρήση απο το LIFO.gr
Διαβάστε τη συνέντευξη στα αγγλικά εδώ.
σχόλια