Ο Πάνος Απέργης είναι σχεδιαστής ρούχων και στυλίστας με συνεχή παρουσία στον τύπο, τον κινηματογράφο, και την τηλεόραση, και με σημαντική εμπειρία στη δημιουργία και το μάνατζμεντ μεγάλων εμπορικών καταστημάτων και ατελιέ μόδας. Το 2008 σχεδίασε την πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή. Η πρώτη του ανάμνηση από ρούχα είναι στο ατελιέ της μητέρας μου στην Πάτρα. «Καθημερινή επαφή με υφάσματα, πατρόν, σχέδια και πολύ αγάπη για το ρούχο», θυμάται. Τον γνωρίσαμε στην εβδομάδα μόδας της Αθήνας Συνεδριακό Κέντρο του Μεγάρου Εθνικής Ασφαλιστικής στη Συγγρού, όπου παρουσίασε την συλλογή του για την Άνοιξη-Καλοκαίρι 2016. Εμπριμέ, floral και γεωμετρικά print, δαντέλες, μετάξι και vintage αισθητική σε συνδυασμό βιομηχανικά υλικά όπως ιμάντες και μια σειρά από καλοκαιρινές τσάντες.
— Πώς και πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το σχέδιο μόδας;
Το 2008 σχεδίασα την πρώτη ολοκληρωμένη συλλογή. Φυσικά το ταξίδι μου στον κόσμο του σχεδίου ξεκίνησε χρόνια πριν ως μαθητής στην Ιταλία αλλά και ως μαθητευόμενος δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους της μόδας και της ενδυματολογίας. Παρακολούθησα εντατικά σεμινάρια σχεδίου και μόδας στην Ιταλία, (1993-1994, Φρασκάτι – Ρώμη), και στην Ελλάδα, (Αθήνα 1995). Από το 2009 συμμετέχω στην εβδομάδα μόδας της Αθήνας.
Σε όλους τους λαούς του κόσμου υπάρχει μια χρονική στιγμή στην ιστορία τους που το ενδυματολογικό φαίνεσθαι συμβολίζει πολλά περισσότερα από όσα ξέρουμε σήμερα στον δυτικό κόσμο για το «ντύνομαι». Είναι η στιγμή που η ανάγκη γεννάει την παράδοση.
— Σε ποιους απευθύνονται τα ρούχα σου;
Θέλω να πιστεύω πως απευθύνονται σε γυναίκες με φαντασία και αγάπη για τη ζωή. Γυναίκες δημιουργικές από το πρώτο λεπτό της ημέρας τους. Γυναίκες με την προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο του ανθρώπου που δεν εγκλωβίζεται απαραίτητα στα στεγανά της μόδας και του life style.
— Τι σε κινεί να δημιουργήσεις;
Σε όλους τους λαούς του κόσμου υπάρχει μια χρονική στιγμή στην ιστορία τους που το ενδυματολογικό φαίνεσθαι συμβολίζει πολλά περισσότερα από όσα ξέρουμε σήμερα στον δυτικό κόσμο για το «ντύνομαι». Είναι η στιγμή που η ανάγκη γεννάει την παράδοση. Σε κάποιες περιοχές του πλανήτη αυτή η στιγμή συνεχίζει να ζει, σε άλλες η εξέλιξη την έχει περάσει στην ιστορία. Αυτή όμως η συγκεκριμένη στιγμή είναι για μένα η κυριότερη πηγή έμπνευσης. Αυτό σε συνδυασμό μόνο με το απόλυτο τώρα. Έχω την ανάγκη να συνδυάζω καινούρια και απρόβλεπτα υλικά σε κλασικές φόρμες ή το αντίστροφο. Αν μη τι άλλο είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα.
— Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που σε ξεχωρίζει;
Στη δημιουργία αυτό που σε κάνει ξεχωριστό είναι το συνεχές ψάξιμο γι' αυτό που θα σε κάνει ξεχωριστό. Στυλ είναι ότι με κάνει να αισθάνομαι καλά. Το ενδυματολογικό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι. Στυλ για μένα είναι η ευγένεια και ο σεβασμός στον εαυτό μας πρώτα. Αυτό είναι που φαίνεται και χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο.
— Είμαστε αυτό που φοράμε;
Με τα χρόνια κατάλαβα ότι ναι. Ο κάθε άνθρωπος τελικά θα βρει τον τρόπο να μιλήσει μέσα από το πως ντύνεται, τη μουσική που ακούει, τα βιβλία που διαβάζει.
— Πως ντυνόσουν στην εφηβεία;
Στα χρόνια της εφηβείας μου το ντύσιμο ήταν ανάλογο και με τη μουσική που άκουγες τότε. Ήταν δεκαετία του '80 και το στυλ στην Ελλάδα το διαμόρφωναν οι «φυλές». Rock, new wave, punk , και λίγο αργότερα η έκρηξη της ηλεκτρονικής μουσικής. Για μένα ήταν το new wave. Παράξενα κουρέματα, κοσμήματα, και μια post punk αισθητική. Όπως όλοι οι άνθρωποι το στιλ μου επηρεαζόταν από την εποχή, τη μόδα, αλλά φυσικά και από τον προσωπικό μου τρόπο έκφρασης.
— Παρακολουθείς ελληνικά fashion blogs και περιοδικά μόδας;
Φυσικά και τα παρακολουθώ. Άλλωστε πολλοί από τους Έλληνες bloggers είναι φίλοι μου και μπορώ να διακρίνω το πραγματικό πάθος που τρέφουν για τη μόδα. Μπορώ επίσης με σιγουριά να πω πως μόνο καλό έχουν κάνει στη μόδα. Άλλωστε σε ένα πρώτο επίπεδο μόδα είναι η πληροφορία. Περιοδικά αγοράζω αν και νομίζω πως κάποια από αυτά έχουν δημιουργηθεί από κεκτημένη ταχύτητα.
— Πώς βλέπεις τα πράγματα γενικά, υπάρχει ελπίδα;
Είμαι ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος αλλά όχι κομματικοποιημένος. Ποτέ δεν ήμουν. Για μένα πολιτική είναι ο σεβασμός σε βασικές άξιος της ζωής. Δικαιοσύνη, ατομική ελευθερία, ειλικρίνεια. Στην Ελλάδα έχουμε στο λόγο μας αυτή την έκφραση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Αυτό βέβαια ακούγεται λίγο μοιρολατρικό όταν η ελπίδα είναι το μοναδικό που έχει απομείνει, όμως δε νομίζω ότι έχουμε φτάσει εκεί.
σχόλια