Ο Stephen Posen τη δεκαετία του '70 στη Νέα Υόρκη ζωγράφιζε πίνακες που απεικόνιζαν με ποιητική ακρίβεια μεγάλα, στιβαρά υφάσματα σε τόσο καλοδουλεμένες πτυχώσεις, που έμοιαζαν με γλυπτά. Οι πίνακες του τον έκαναν τόσο διάσημο, που του έγινε δυσάρεστο. Δεν ήθελε να μπει σε κανένα κουτάκι, δεν ήθελε να χαριστεί πουθενά. Συνέχισε να ζωγραφίζει για λίγους συλλέκτες και το 1980 γεννήθηκε το δεύτερο του παιδί, που μεγάλωσε μέσα στα υφάσματα που ζωγράφιζε ο πατέρας του. Ο γιος του έμελλε να αγαπήσει τη διασημότητα και να ακολουθήσει τη φήμη, όσο ο πατέρας του την απέφευγε. Έγινε το πιο θαυμαστό παιδί της ύστερης Αμερικάνικης Μόδας, και την 1η Νοεμβρίου του 2019 το τελευταίο θύμα της.
Ο Zac Posen είχε όλα τα χαρτιά δικά του για την επιτυχία. Ήταν παιδί από μια καλλιτεχνική οικογένεια της Νέας Υόρκης, με αφοσιωμένους γονείς που φρόντιζαν και ενέπνεαν τη δημιουργικότητα του. Ήταν όμορφος και καλός, με πλατύ χαμόγελο και γενναίο ενθουσιασμό. Ήταν έφηβος στην καρδιά της Ν.Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του '90 και οι φίλες του, ήταν όλες τα επόμενα it girls εκείνης της πόλης. Ο Zac θέλει να σπουδάσει στο καλύτερη σχολή, εκείνη που έβγαλε τον Alexander McQueen και τον John Galliano, το κολέγιο Central Saint Martins, στο Λονδίνο. Μένει σε ένα υπόγειο με μια φίλη του, που φορά τα ρούχα που σχεδιάζει και ένα βράδυ η Naomi Campbell ρωτά που έχει βρει το φόρεμα της. O Zac και η Naomi γίνονται αμέσως φίλοι. Εκείνος γυρνά από τις σπουδές του στη Νέα Υόρκη με το ωραίο, Λονδρέζικο θράσος και ένα βράδυ ντύνει τη φίλη του Paz De la Huerta μέσα σε ένα ροζ φόρεμα, το ονομάζει The Trumpet dress. Εκείνη χορεύει όλο το βράδυ μέσα του, τη φωτογραφίζουν και μετά από λίγες μέρες μια δημοσιογράφος από τους New York Times παίρνει τηλέφωνο σπίτι του, θέλει να γράψει για αυτόν. Το Henri Bendell κάνει παραγγελία, και τα πρώτα γραφεία του του οίκου είναι μέσα στο σπίτι της οικογένειας Posen, με τη μητέρα και την αδελφή του να βοηθούν και να συντονίζουν. Είναι μόλις 21 χρονών, και είναι 2001.
Οι σπουδαίες ιστορίες, φτιάχνονται σε στιγμές που όλοι περιμένουν κάτι ανάλογο για να φορέσουν και να τις ζήσουν. Οι σπάνιες πτυχώσεις στα ρούχα του Posen μπορεί να μην έχουν θέση στη Νέα Υόρκη του 2019 γιατί ίσως ήταν μια αναλαμπή του πάρτι που έγινε το 2000.
Τίποτα από όλα αυτά, σε αυτή την ηλικία δεν θα είχε γίνει ποτέ στην Ευρώπη. Αλλά αυτή είναι η Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου που προσπαθεί να ρίξει όσο πιο γρήγορα γίνεται, όση περισσότερη αστρόσκονη μπορεί για να ξεχάσει.
Ο Zac Posen όμως είναι πολύ ταλαντούχος, απολλώνιος και αγαπά τις γυναίκες πολύ. Τις αγαπά και τις ντύνει σε ρούχα φτιαγμένα για πάρτι, για μεγάλους χορούς, θεατρικές εισόδους. Είναι μεγάλος μαέστρος στο ντραπέ, οι ραφές του είναι άψογες, αλλά είναι τρυφερός, μποεμ, γλεντζές. Οι φίλοι του είναι φίλοι όλων των παιδιών των προνομιούχων της Ν.Υόρκης, η Isabella Blow τον ξεχωρίζει και ξαφνικά όλοι θέλουν να βρίσκονται στην πρώτη του επίδειξη.
Έχει μια εξαιρετική ικανότητα, που είναι σπάνια σε δημιουργούς. Ξέρει να φτιάχνει φορέματα. Και εκείνη τη στιγμή της Αμερικής, στις αρχές του 2000 ήθελαν όλες τα φορέματα του. Natalie Portman, Claire Danes, Gwyneth Paltrow, φορούσαν τα φορέματα του και η Vogue τον έκανε το δικό της παιδί. Ο Zac πόζαρε σε όλα τα πάρτι, ταξίδευε στο Παρίσι με τη Vogue, κοιμόταν στον καναπέ του ατελιέ του γιατί δεν είχε λεφτά για δικό του διαμέρισμα και έφτιαχνε έναν οίκο πολυτελείας στα 20 του. Αλλά αγαπούσε την προσοχή. Ήθελε τη δημοσιότητα. Ήταν όλα γρήγορα. Είναι μια πολύ χαρακτηριστική εποχή για την Αμερικάνικη μόδα, που ανθίζει. Στα τέσσερα χρόνια ζωής του Οίκου, μπαίνει ο πρώτος επενδυτής που υποδεικνύει τη χαρακτηριστική ταχύτητα που οι άνθρωποι ερωτεύονται έναν άνθρωπο, μια ιδέα που φαίνεται πως όλοι συζητούν για αυτό. Ο άνθρωπος που επέτρεψαν να βάλει κεφάλαιο σε μια τόσο νέα επιχείρηση, ήταν ο Sean Cobbs, γνωστός και ως Puff Daddy.Εκείνος φέρνει όλη την απαίτηση του γκλάμουρ που ζούσε σαν ζωντανή εικόνα της hip hop βιομηχανίας που είχε χτίσει. Τα show γίνονται μεγαλύτερα, εντονότερα, η σαμπάνια ρέει, τα πάντα στραφταλίζουν. Αποκτά μεγάλες ομάδες, στυλίστες, συμβούλους, πολλές φωνές. Είναι τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση του 2008, όλοι ζητούν να είναι κάτι από τον Zac Posen και αυτός για να συνεχίσει να βάζει χρήματα στην επιχείρηση, λέει ναι σε όλα. Σε Frappucino, στο Target, σε διαφημιστικές τσάντες, σε μακαρόνια. Ένας οίκος πολυτελείας, που φτιάχνει υπέροχα βραδινά φορέματα, λέει ναι σε όλα. Με αποτέλεσμα κανείς να μην τον καταλαβαίνει.
Η κρίση έχει ήδη ξεκινήσει, και ο Yohji Υamamoto του συστήνει να δείξει την επόμενη του συλλογή στο Παρίσι. Εκεί θα "τον καταλάβουν". Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Οι κριτικοί βρήκαν τη συλλογή φλύαρη και πομπώδης χωρίς λόγο. Είχε πάει πολύ γρήγορα, πολύ δυνατά, μέχρι όλα να σπάσουν.
Το 2010, ένα καινούριο κεφάλαιο είχε πάρει τη θέση του Sean Cobbs. Η μητέρα του και η αδελφή του φεύγουν, μαζί με όλη τη δημιουργική ομάδα. Ο ίδιος, καταρρέει.
Η Νέα Υόρκη της κρίσης του συμπεριφέρεται σαν έναν κακομαθημένο ποζερά. Αλλά στην επόμενη συλλογή του, προσφέρει στο κοινό αυτό που ξέρει καλύτερα. Βραδινό φόρεμα, μετά από βραδινό φόρεμα μέχρι να φτάσει σε μεγάλες, ιδανικές, υπέροχα ντραπαρισμένες τουαλέτες. Ο Zac Posen βρίσκεται πια στο στοιχείο του, και παίρνει το στοίχημα να φτιάξει ατελιέ στη Ν.Υόρκη και να κρατήσει την τέχνη του εκεί για να επιστρέψει εκεί που ξέρει πως είναι καλά, πως είναι σπίτι του. Και αυτό το στοίχημα της επιστροφής, όσο γενναίο και ρομαντικό και αυθεντικό μπορεί να είναι, βρίσκεται απλά σε λάθος χρόνο.
Έτσι από το 2010 και μετά ο Zac Posen δουλεύει για να στηρίξει το ατελιέ του. Παίρνει τη θέση του κριτή στο Project Runway. Παίρνει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή για το Brooks Brothers. Φτιάχνει μικρές συλλογές για φθηνά νυφικά. Ντύνει την πριγκίπισσα Ευγενία σε ένα υπέροχο νυφικό το 2018. Η Michelle Obama φορά την τουαλέτα του το 2015. Οι φίλες του φοράνε τις τουαλέτες του στο κόκκινο χαλί. Η Νέα Υόρκη τον αγαπά και πάλι, τον αγαπά ακόμα, τον αγαπά πάντα, σαν ένα σημείο αναφοράς της κάπου ενδιάμεσα ενώ όλα αλλάζουν.
Αλλά δυστυχώς, όλα αυτά, για αυτά τα ρούχα δεν είναι αρκετά αυτή τη στιγμή, που δύο τεράστιοι όμιλοι ελέγχουν σχεδόν ολόκληρη τη βιομηχανία πολυτελείας παγκοσμίως. Δεν είναι αρκετά για να συντηρήσουν μια επιχείρηση 60 ατόμων στη Ν.Υόρκη, που παράγει couture βραδινές τουαλέτες χωρίς το βάρος της ευρωπαϊκής σκόνης δεκαετιών. Δεν είναι αρκετά για να κρατήσουν καθαρό το όνομα ενός σχεδιαστή που κάνει couture ενώ συγχρόνως βγαίνει στην τηλεόραση, σχεδιάζει ανδρικά πουκάμισα, γίνεται χίλια κομμάτια για να γυρίσει πίσω χρήματα στο ατελιέ του. Δεν είναι αρκετά την εποχή που η ίδια η έννοια της πολυτέλειας επαναπροσδιορίζεται από τους νεότερους, καθώς ένα συλλεκτικό ζευγάρι sneakers γίνεται πιο ποθητό και εξεζητημένο από μια βραδινή τουαλέτα.
Η τελευταία συλλογή του Zac Posen δεν περπάτησε ποτέ την πασαρέλα της Εβδομάδας Μόδας της Νέας Υόρκης, ήταν ένα 3D παραμύθι όπου ο σχεδιαστής χόρευε μαζί με τη Winnie Harlow. Δεν θα παραδοθεί ποτέ. Την 1η Νοεμβρίου ο Zac Posen ανακοίνωσε πως κλείνει επισήμως τον οίκο του, καθώς δεν κατάφερε να βρει το κεφάλαιο για να συνεχίσει να το τρέχει. Το Henri Bendels, το πρώτο πολυκατάστημα που αγόρασε τη συλλογή του Zac Posen δεν υπάρχει πια, και λίγες μέρες πριν τo Barneys μετά την πτώχευση του, πωλήθηκε σε πλειστηριασμό για τη χρήση του ονόματος του.
Οι σπουδαίες ιστορίες, φτιάχνονται σε στιγμές που όλοι περιμένουν κάτι ανάλογο για να φορέσουν και να τις ζήσουν. Οι σπάνιες πτυχώσεις στα ρούχα του Posen μπορεί να μην έχουν θέση στη Νέα Υόρκη του 2019 γιατί ίσως ήταν μια αναλαμπή του πάρτι που έγινε το 2000. Αλλά για τον 39χρονο σήμερα Zac Posen η διαχείριση της φήμης, είναι ένα μάθημα που ξέρει πια πολύ καλά. Απλά έχει άλλη μια ζωή για να την ορίσει και πάλι, να φτιάξει μια καινούρια εκδοχή της επιτυχίας που να ταιριάζει στην εποχή του, για να τη γεμίσει με ντραπαρισμένα υφάσματα, κάπως αλλιώς, κάπου αλλού. Και αυτή τη φορά, δεν βιάζεται κανείς να ρίξει αστρόσκονη.
σχόλια