Δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένα στιγμιότυπο από βίντεο ή εικόνα στην ιστορία του χιπ-χοπ όπου ο mc να μη διακατέχεται και να μην εκπέμπει την εντελώς δική του βερσιόν θράσους. Η επιβίωσή σου σε αυτήν τη σκηνή βασίζεται κυρίως στο ύφος, στην αυτοπεποίθηση που βγάζεις, στην ανωτερότητα της φάσης σου, στο θράσος που έχεις να τα τρίβεις όλα στη μούρη του άλλου. Αυτό το τελευταίο είναι και ο αντεστραμμένος καθρέφτης του φόβου σου και το σωσίβιό σου. Επιτίθεσαι όταν ξέρεις πως αργά ή γρήγορα μάλλον θα βρουν το αδύνατο σημείο σου.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιβίωναν οι γκάνγκστερ στους δρόμους της τσακισμένης Νέας Υόρκης στα τέλη του '70, όταν δηλαδή γεννιόταν η χιπ-χοπ, αλλά ο κώδικας του θράσους παραμένει παγκόσμιος και παρόμοιος σε όλο τον υπόκοσμο. Κανένας αλήτης δεν ήταν πραγματικά επικίνδυνος, σωστός άρχοντας, αν δεν «φόραγε» σωστά το θράσος του, αν δεν ήταν ντυμένος στην πένα.
H ιστορία του κ. Daniel Day, γνωστού και ως Dapper Dan, είναι αυτή ενός σπάνιου ταλέντου που είχε το θράσος να ντύσει υπόκοσμο, αθλητές και καλλιτέχνες χιπ-χοπ με couture τρόπο στο γούστο και την αισθητική τους, «αφρικανοποιώντας» τον Gucci, τoν Louis Vuitton και τον Fendi πριν οι ίδιοι το καταλάβουν καν.
Τα παραδείγματα πολλά, από τον τρόπο που φορούσαν μονάχα το αριστερό μανίκι και τον τρόπο που έδεναν το ζωνάρι τους οι δικοί μας κουτσαβάκηδες μέχρι τα μεγάλα πέτα των Ναπολιτάνων μαφιόζων. Ειδικότερα η αφροαμερικανική κοινότητα κοίταξε και φρόντισε με μεγαλειώδη τρόπο το μόνο κομμάτι που διασφάλιζε την υπεροχή και τη μοναδικότητά της, το ντύσιμο.
H ιστορία του κ. Daniel Day, γνωστού και ως Dapper Dan, είναι αυτή ενός σπάνιου ταλέντου που είχε το θράσος να ντύσει υπόκοσμο, αθλητές και καλλιτέχνες χιπ-χοπ με couture τρόπο στο γούστο και την αισθητική τους, «αφρικανοποιώντας» τον Gucci, τoν Louis Vuitton και τον Fendi πριν οι ίδιοι το καταλάβουν καν.
Ήταν η εποχή που στη Νέα Υόρκη κυκλοφορούσε το κρακ, όπως και πολύ παράνομο χρήμα, και ο Ρίγκαν ήταν Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Στους ‒κυρίως άντρες‒ πελάτες του έφτιαχνε τα πιο «άρρωστα» συνολάκια με γούνα και δέρμα και άπειρα τυπωμένα logo των Gucci, Fendi, MCM και Louis Vuitton.
Τα σύνολα φτιάχνονταν κατά παραγγελία, δεν τα έβρισκες στις μπουτίκ των οίκων και αγοράζονταν σε τιμές couture. Ήταν τόσο φαντεζί, τόσο μεγαλειώδη, λες και η μόδα είχε πάρει αναβολικά.
Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, δεν ήταν τίποτε αυθεντικό. Θέλω να πω, τη δεκαετία του '80 οι προαναφερθέντες οίκοι ενσάρκωναν μονάχα την αυταρέσκεια της λευκής φυλής, η εμφάνιση logo τυπωμένου σε ύφασμα ή δέρμα ήταν αποδεκτή μονάχα σε πορτοφόλια και είδη ταξιδίου. Κανένας οίκος δεν έφτιαχνε ρούχα για το σώμα και τα γούστα της μαύρης φυλής. Το περισσότερο που θα μπορούσαν να αγοράσουν οι Αφροαμερικανοί εκείνη την εποχή σε μια τέτοια μπουτίκ ήταν τα αξεσουάρ: παπούτσια, ζώνες.
Ο Dapper Dan έφτιαχνε ακόμα γούνες στην μπουτίκ του όταν ένας πελάτης του μπήκε καμαρωτός μέσα, κρατώντας ένα τσαντάκι Louis Vuitton. «Τι θα γινόταν αν το τσαντάκι Louis Vuitton γινόταν ολόκληρο σύνολο; Πώς θα ένιωθαν φορώντας το;» αναρωτήθηκε. Αυτή η ερώτηση θα μπορούσε να ξεκινά το πρώτο κεφάλαιο της ελεγείας της χιπ-χοπ κουλτούρας που ο Dapper Dan αφηγήθηκε μέσα από τα ρούχα μιας κοινωνίας και των «φυλάρχων» της, καθένας από τους οποίους κρατούσε στα χέρια του τον νεοαποκτηθέντα πλούτο του.
Επρόκειτο για αθλητές, καλλιτέχνες και εμπόρους ναρκωτικών που άλλαξαν δραστικά τη Νέα Υόρκη του '80, για να κάνουν τη «μαύρη κουλτούρα» βασίλισσα εκεί όπου ακόμα δεν αναγνωριζόταν. Τα ρούχα των «φυλάρχων» έπρεπε να δείχνουν το χρήμα που συγκέντρωναν στα χέρια τους, ώστε να περνάει ισχυρό το μήνυμα απέναντι στα λάβαρα των λευκών που τώρα είχαν κατακτήσει (όπου λάβαρο βάλε logo) και δεν κατείχαν απλώς αλλά τα πολλαπλασίαζαν σε υπέρμετρο αριθμό, περισσότερο από οποιονδήποτε λευκό.
Το θράσος ήταν ο οδηγός για απίστευτης δομής και σκέψης ρούχα και σύνολα που ξεπερνούσαν κάθε φαντασία, με επένδυση kevlar, αμέτρητα μέτρα γούνα και δέρμα, κρυφές τσέπες για τα όπλα.
Όχι, δεν υπήρχαν αυθεντικά τόπια υφάσματος ή δέρματος για να φτιαχτούν αυτά τα ρούχα. Ο Dapper Dan είχε αγοράσει μηχανήματα πάνω στην κρίση, όταν πολλές βιοτεχνίες μετακόμιζαν στην Κίνα, και στον τρίτο όροφο της μπουτίκ του είχε πλέον μάθει να τυπώνει με αριστοτεχνικό τρόπο μονογράμματα σε υφάσματα και δέρματα.
Αν αναρωτιέστε αν είχε καταλάβει πως αυτό που έκανε ήταν παράνομο θα σας πω ότι είχε πλήρη συναίσθηση του τι έκανε. Η μπουτίκ άντεξε 10 χρόνια ‒και για 8 δεν σταμάτησε ούτε μία ώρα‒ και έκλεισε μετά από επιδρομή των δικηγόρων της οικογένειας Fendi.
Το 1992, όταν έκλεισε η μπουτίκ Dapper Dan, έγινε η πρώτη οριζοντιοποίηση αυτού που σήμερα λέμε «street wear». Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες του χιπ-χοπ ξεκίνησαν να βγάζουν σειρές με ρούχα προσιτά σε όλους, οι οίκοι προσέγγισαν τους καλλιτέχνες για να βγάλουν σειρές μαζί τους, o μπακάλης της γειτονιάς άκουγε πλέον Puff Daddy και ο φωτογράφος David Lachapelle έκανε το δικό του homage στον Dapper Dan, φωτογραφίζοντας τη Lil Kim για το εξώφυλλο του «Interview» γυμνή, με ζωγραφισμένα πάνω της logo Louis Vuitton.
Την ίδια περίοδο οι Αμερικανοί Marc Jacobs και Tom Ford αναλαμβάνουν τους οικους Louis Vuitton και Gucci αντίστοιχα και οι καλλιτέχνες της χιπ-χοπ παίρνουν πια κατευθείαν τα ρούχα από τους σχεδιαστές. Tα τσαντάκια και τα ρούχα με τα λογότυπα γίνονται πιο συνηθισμένα και από Κινέζο στη Σαντορίνη.
Ο κ. Dapper Dan συνεχίζει να δουλεύει στο σκοτάδι για συγκεκριμένους πελάτες και με τη βοήθεια του γιου του προσπαθεί να φτιάξει ένα αρχείο με όλες τις δουλειές που έχει κάνει. Τα χρόνια περνούν, τα logo παρέρχονται, o Kanye West και ο Kendrick Lamar δεν φοράνε καν χρυσές αλυσίδες στα βίντεό τους και το θράσος τους δεν είναι πια του υποκόσμου.
Ο Alessandro Michele είναι ο καινούργιος καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Gucci και σε μια resort συλλογή ένα συνολάκι μοντέλου είναι ίδιο με μοντελάκι φτιαγμένο για την ολυμπιονίκη Danielle Dixon, μόνο που φέρει το λογότυπο του Louis Vuitton. To Τwitter παραληρεί και η κ. Dixon απαιτεί δικαίωση.
Ο Alessandro Michele είναι τόσο μάγκας και η στιγμή είναι τόσο σωστή που όχι μόνο αναγνωρίζει το «κλόπιραϊτ» αλλά προτείνει στον Dapper Dan να ανοίξουν τη μπουτίκ του ξανά μαζί, ως προέκταση του brand Gucci.
Στα εβδομήντα και κάτι ο Daniel Day είναι πιο στυλάτος από ποτέ στην καινούργια του μπουτίκ, που βρίσκεται λίγα τετράγωνα πιο κάτω από την πρώτη. Μπορεί να φτιάξει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, φτάνει να είναι μέσα στον αισθητικό ορίζοντα του Alessandro Michele, που, κακά τα ψέματα, είναι αχανής.
Όλα τα υφάσματα φτιάχνονται γι' αυτόν στην Ιταλία. Ο Dapper Dan έντυσε τον Donald Glover στην πρεμιέρα του «Solo», ενώ η Beyoncé φορά τα ρούχα του στην τωρινή περιοδεία της. Το θράσος μάς έφυγε, η αλητεία ίσως όχι, αλλά τι να κάνουμε; Η ειρωνεία είναι ιδιότυπο αξεσουάρ, δύσκολα το κομποζάρεις.
σχόλια