Η γαλλική Vogue του προηγούμενο μήνα με έβαλε να τρέχω. Στο κεντρικό editorial και πάλι οι καουμπόικες μπότες στη μόδα.
Άρχισα να σκαρφαλώνω σε πατάρια και το πατρικό μου το έκανα φύλλο και φτερό. Φευ, δεν βρήκα τίποτα από τη '90s Tony Mora συλλογή μου.
Και τώρα; Μπήκα σε τρελή αναζήτηση. Ξεσκόνισα όλα τα βιντατζάδικα που ήξερα και πέρα από κάτι στραβοπατημένες, δεν έβρισκα τίποτα της προκοπής.
Και τότε ένας καλός ψαγμένος φίλος μου είπε τη μαγική διεύθυνση. «Γιατί δεν πας στο "Boho" του Παρασκευά; Σίγουρα κάτι θα βρεις».
«Ποιο "Boho"; Και ποιος Παρασκευάς;». «Ο Μπουμουράκας, παιδί μου, ο καλλονός με τη διεθνή καριέρα στο μόντελινγκ».
Έβγαλα επιφώνημα χαράς γιατί σαν μοντελομάνα ακολουθώ χρόνια τα βήματα του Παρασκευά που ίσως είναι ο μόνος με τόσες καμπάνιες και ediotorials στο εξωτερικό. Και θα βρω μπότες και θα δω από κοντά τον Παρασκευά; Φύγαμε!
Φεύγω από εκεί σαν να έχω πέσει στη μαρμίτα του ζεν. Χόρτασαν τα μάτια μου ομορφιά, ούτε μια τόση δα κλωστίτσα δεν εξείχε. Με εξήντα ευρώ γέμισα καλούδια και ησύχασε η ψυχή μου που 'ναι δεμένη χειροπόδαρα απ' τα εφήμερα της μόδας και τις προσταγές της και βρήκα ένα ήσυχο καταφύγιο όταν έχω ανάγκη να εφοδιάζομαι με μποχοβινταντζιές.
Στην Ηπείρου 8, σε έναν κάθετο δρόμο στην Πατησιών, πολύ κοντά στο Αρχαιολογικό Mουσείο βρίσκεται ο ναός του στυλ. Ένα τόσο δα boho μαγαζάκι που βάζει τον πήχη της αισθητικής ψηλά και πηγαίνει την vintage κατάσταση σ' άλλο επίπεδο.
Στα εν λόγω μαγαζιά επικρατεί συνήθως ένα ανακάτεμα λίγο απ' όλα και όλα μαζί, τόσο που από την πολλή πληροφορία, στο τέλος σου έρχεται αποστροφή.
Επειδή διατηρώ μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τα μεταχειρισμένα και το 'χω μεράκι να τα ανακαλύπτω, θεωρώ προσωπικό μου φάουλ που, ενώ κλείνει περίπου ενάμιση χρόνο λειτουργίας, δεν το είχα αντληθεί. Είμαι σίγουρη πως δεύτερό του δεν υπάρχει στην Αθήνα αλλά και στο Παρίσι και στο Άμστερνταμ, που έχουν ένα σωρό βιντατζάδικα, δεν θυμάμαι να έχω δει πιο προσεγμένο, καλοστημένο και καλαίσθητο.
Μοιάζει να μην ανήκει στην οδό Ηπείρου και θα μπορούσε να 'ναι σε πολλές γωνιές του κόσμου, σε πολλά από τα ταξίδια μου ή, ακόμα καλύτερα, είναι ένα μαγαζί παλίμψηστο πολλών ταξιδιών, τάσεων και στυλ, το ένα πάνω στο άλλο, αρμονικά.
Ο Παρασκευάς είναι η χαρά του μαγαζιού και με υποδέχεται με ρακές. Είναι ευδιάθετος, χύμα άνετος, και ενώ πράγματι η ομορφιά του είναι πολλών καρατίων, είναι τόσο ανεπιτήδευτος που δεν μπορείς να φανταστείς ότι πρωταγωνιστούσε σε καμπάνιες του Στίβεν Μάιζελ, μαζί με τη Λετίσια Κάστα και τη Ζιζέλ και ενώ σωρό άλλα διάσημα μοντέλα.
Εδώ και καιρό όμως καταπιάνεται με την καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Μια ταινία μικρού μήκους, μια έκθεση με ξυλόγλυπτες κατασκευές, τα βιβλία που έχει γράψει. Όμως δεν μιλάει για τα επιτεύγματά του. Είναι σεμνός και διακριτικός και στο πρόσωπο του ανακαλύπτεις ότι είναι ένας πραγματικά χορτασμένος άνθρωπος που δεν έχει ανάγκη τίποτα να αποδείξει και απολαμβάνει ακομπλεξάριστα τη ζωή του.
Το μαγαζί έχει βγει και αυτό από σελίδες editorial και τίποτα δεν είναι τοποθετημένο στην τύχη. Όπου πέφτει το μάτι έχει αρμονία και μπορείς να βρεις έναν σωρό παπάδες.
Έχει παντρέψει ρούχα και αξεσουάρ από ταξίδια του στο Ρατζαστάν μέχρι αντικείμενα από τους Καρακατσάνηδες. Όλα συνυπάρχουν και αναπνέουν αρμονικά. Βρίσκω ένα ταγάρι, πολύ φάσιον ταγάρι.
«Καουμπόικες έχεις;» ρωτάω με αγωνία. «Αν έχω; Κατέβα κάτω τη σκάλα» μου λέει και βγάζω επιφώνημα έκπληξης. Ούτε ένα ούτε δυο ζευγάρια, άλλα μια συλλογή σε άψογη κατάσταση όπου με τριάντα-σαράντα ευρώ βρίσκω δερμάτινες «κουκλίτσες» έτσι όπως ακριβώς τις θέλω. «Σπιρουνάτες». Όμως δεν αγοράζω μόνο τις καουμπόικες.
Η γυναικά του, η Κέλλυ, από τα ταξίδια τους φτιάχνει κάτι εντελώς unique κομμάτια. Αγοράζω ένα τζιν μπουφάν με επέμβαση by Kelly που είναι για πραξικόπημα. Μια τσάντα από την Ινδία, κάτι γυαλιά ηλίου πολύ '80s και το χαμόγελο κολλάει στα αυτιά μου. Και η Κέλλυ είναι κούκλα και γλυκιά σαν να έχει πέσει στο μέλι. Αγαπούν τα ζώα, έχουν σκυλάκια, γατάκια, φυτά.
Είναι κάτι εικόνες ευτυχίας που σε σκαλώνουν και νιώθεις ότι μερικές ζωές έχουν ευλογία. Ένα μαγαζί, υπόδειγμα στυλ, οι ιδιοκτήτες, κούκλα-κούκλος σε σετάκι, έχουν μεταξύ τους αγάπη και σεβασμό και φαίνεται αυτό στον αέρα. Έχουν και στο καρότσι ένα μωρό έξι μηνών, μπέμπάρο για διαφήμιση και ενέργεια ζηλευτή υπάρχει στην επιχείρηση.
Τους βλέπεις να ζουν έτσι κουλ, να έχουν διαλέξει αυτή την ταπεινή γειτονιά από επιλογή και να ζουν στο κέντρο της πόλης που, όπως λένε, δεν το αλλάζουν. Ο Παρασκευάς πιο πριν είχε πάει σε ένα φυτώριο γιατί έχει τρέλα με τα φυτά και μου λέει ότι τη γωνιά ζεν σου μπορείς να τη φτιάξεις οπουδήποτε επιθυμείς και μετά να κατέβεις στην κίνηση, τη βαβούρα, να ενωθείς με τις άλλες ψυχές.
Το μαγαζί το έφτιαξαν κυρίως για την Κέλλυ, μετά ήρθε η εγκυμοσύνη, όπως λέει, και ανακατεύτηκε λίγο περισσότερο και εκείνος και χαίρεται για αυτό. «Περνώ τη ζωή όπως έρχεται και ευλογώ κάθε εμπειρία».
Το ντύσιμό του είναι και αυτό απλό. «Αυτό το πουλόβερ», μου λέει, «το έχω δέκα χρόνια αθάνατο, αυτά τα παπούτσια εφτά». Ο άντρας δεν πρέπει να ασχολείται πολύ με την εικόνα του, η ομορφιά είναι γυναικεία. Ο άντρας είναι οι αξίες του.
«Ό,τι θέλω μου έρχεται αβίαστα», λέει, «δόξα σοι ο Θεός». Δουλεύει πολύ και με ξένους, δεν έχει καμιά φιλοδοξία να πλουτίσει και είναι ευγνώμων μ' ό,τι έχει. Όσο για τα όνειρά του, είναι να βρίσκει πάντα η ψυχή του τον τρόπο να εκφράζεται.
Φεύγω από εκεί σαν να έχω πέσει στη μαρμίτα του ζεν. Χόρτασαν τα μάτια μου ομορφιά, ούτε μια τόση δα κλωστίτσα δεν εξείχε. Με εξήντα ευρώ γέμισα καλούδια και ησύχασε η ψυχή μου που 'ναι δεμένη χειροπόδαρα απ' τα εφήμερα της μόδας και τις προσταγές της και βρήκα ένα ήσυχο καταφύγιο όταν έχω ανάγκη να εφοδιάζομαι με μποχοβινταντζιές.
Boho vintage clothing, Hπείρου 8, 2111841101
σχόλια