Η πλήρης διάλυση της γαλλικής εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής χρήζει ερμηνείας. Προφανώς, αυτή η έκδηλη αδιαφορία των Γάλλων διεθνών ποδοσφαιριστών για τις τύχες της εθνικής τους ομάδας στη διοργάνωση σχετίζεται με την εντελώς ειδική σχέση που έχουν οι Γάλλοι γενικώς με την εθνική τους συνείδηση.
Είναι που είναι αδύναμη αυτή η συνείδηση για ιστορικούς λόγους -καθότι ο γαλλικός πατριωτισμός δέχθηκε ισχυρά πλήγματα από τον ακμάζοντα κυνισμό της γαλλικής Αριστεράς σε όλον τον 20ό αιώνα-, έρχεται τώρα να αποκαλύψει την κενότητά της μια ποδοσφαιρική εθνική ομάδα που απαρτίζεται εξολοκλήρου από παίκτες αφρικανικής καταγωγής. Η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα της Γαλλίας είναι ουσιαστικά -από την άποψη της πολιτισμικής της καταγωγής- μια κανονική αφρικανική ομάδα.
Γιατί δηλαδή να σκοτιστεί ο Ανελκά ή ο Εβρά ή ο Γκαλάς, που κατάγονται από την Κεντρική Αφρική, για το αν θα υποστεί ταπεινωτικές ήττες η Μασσαλιώτιδα; Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα παιδιά, που μεγάλωσαν μέσα στο αφρικανικό κλίμα των φτωχών συνοικιών της Μασσαλίας ή της Νίκαιας, με το συναίσθημα ευθύνης που προκαλεί ο εθνικός ύμνος ή η σημαία ενός έθνους; Καμία. Το γαλλικό έθνος, το οποίο συγκροτείται κυρίως με βάση τις πολιτικές και συνταγματικές του παραμέτρους και όχι με βάση την παράδοση, τα έθιμα, τη γλώσσα ή τα ήθη του γαλλικού λαού -πράγμα που το βλέπουμε στον γερμανικό ορισμό περί έθνους, έναν ορισμό δηλαδή που έλκει την καταγωγή από τον ρομαντισμό του 19ου αιώνα- δέχεται σήμερα τη χαριστική βολή από την τεράστια δημογραφική μετάλλαξη που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη γαλλική κοινωνία.
Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που το Παρίσι είναι πλέον κατά το ήμισυ αφρικανικό, και η εθνική ομάδα, επίσης, είναι εντελώς αφρικανική. Διότι μπάλα παίζουν οι φτωχοί και οι φτωχοί στη Γαλλία είναι συνήθως Αφρικανοί. Οι Παριζιάνοι γίνονται καλλιτέχνες, δεν πάνε να κλοτσάνε τη μπάλα. Αυτό το κάνουν τα παιδιά του λαού. Επομένως, η διάλυση της γαλλικής εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας είναι μία λογική απόληξη της μετάλλαξης του γαλλικού λαού, ο οποίος τελεί υπό καθεστώς πλήρους σύγχυσης.
Το να παρακολουθεί κάποιος τις τύχες των εθνικών ομάδων στο ποδόσφαιρο είναι αρκετά διδακτικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο γενικός καταποντισμός όλων των αφρικανικών ομάδων σε ένα παγκόσμιο κύπελλο που γίνεται μέσα στο σπίτι τους. Γιατί; Διότι παρέδωσαν τις τύχες των ομάδων τους σε άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με την αφρικανική νοοτροπία και παράδοση.
Είναι δυνατόν να ηγείται της Γκάνας ένας Σέρβος, της Ακτής Ελεφαντοστού ένας Σουηδός και του Καμερούν ένας Γάλλος; Πρόκειται για διαστροφή. Είναι σαν να πάει η Βραζιλία στο Μουντιάλ με προπονητή Ιάπωνα. Γίνεται; Όχι βέβαια. Διότι η μόνη πραγματικότητα σε επίπεδο ομάδας, όταν μιλάμε δηλαδή για την αίσθηση του ανήκειν, είναι η εθνική πραγματικότητα. Μέσα σ' αυτήν και μόνον αναγνωρίζει κανείς τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα βαθύ συναίσθημα καταγωγής, το οποίο είναι αδύνατον να παραγνωρίζεις. Πραγματική ελευθερία υπάρχει πάντα εκεί όπου οι ιδιαιτερότητες - κυρίως οι εθνικές- είναι ελεύθερες να αναπτύσσουν τη δική τους ιδιοπροσωπία. Σε κάθε άλλη περίπτωση μιλάμε για ισοπέδωση, για καταπίεση και εντέλει για εκτροπή από τη φυσική τάξη των κοινωνιών.
Γιατί λοιπόν να σεβαστεί τον Ρεϊμόν Ντομενέκ ο Αφρικανός Ανελκά; Τι να σεβαστεί; Τα ηλίθια γαλλικά γυαλιά του ή το σνομπ παριζιάνικο ύφος του που λέει: «Φύγε από μπροστά μου, με αηδιάζεις;» Δυστυχώς, όταν μιλάμε για εθνικές ομάδες, είμαστε υποχρεωμένοι πρώτα απ' όλα να ορίσουμε την έννοια του έθνους.
σχόλια