Από πού είσαι Nicolaich; Το όνομά σου δεν ακούγεται ελληνικό;
Σ' αυτό το όνομα κρύβεται μια παλιά ιστορία. Την πρώτη μέρα που πήγα στο πανεπιστήμιο και δεν γνώριζα κανέναν μια κοπέλα, κάπως αλαφιασμένη, με πλησίασε και με ρώτησε πώς με λένε. Εγώ της απάντησα Νίκο κι εκείνη μου είπε «Νικολάι, δηλαδή» και ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Ήταν η μοναδική φορά που την είδα. Αργότερα, όταν ξεκίνησαν τα πάρτι με τους Amateurboyz, θυμήθηκα το περιστατικό αυτό και χρησιμοποίησα το όνομα για να δημιουργήσω την περσόνα που ήθελα. Είμαι Έλληνας, και μάλιστα Κρητικός!
Πώς θα χαρακτήριζες το στυλ σου;
Διατηρητέο. Χρειάζεται επειγόντως επισκευή.
Υπάρχει κάποιο άρωμα που σε τρελαίνει;
Αυτό που βγαίνει τα ξημερώματα από τους αεραγωγούς παλιών συνοικιακών φούρνων. Μου έρχεται να γλείψω τους τοίχους.
Πού μένεις;
Στο πολωνικό γκέτο της Μιχαήλ Βόδα. Παρόλη τη φαινομενική αγριότητα που αποπνέει ως περιοχή, βρίσκω τρομερά γοητευτικό το λούμπεν σκηνικό που συνθέτουν τα παλιά ξεπεσμένα αρχοντικά με τα μαξιμαλιστικά μαγαζάκια των Πολωνών και το πράσινο των δέντρων που σκεπάζει ολόκληρο τον δρόμο. Παλιότερα έκανα πολλές νυχτερινές βόλτες στην περιοχή, τώρα είναι λίγο άγρια τα πράγματα, δεν με παίρνει πολύ.
Από πού σου αρέσει να ψωνίζεις;
Αν και τελευταία τα ψώνια μου είναι ελάχιστα, βρίσκω κυρίως στο ίντερνετ αυτά που θέλω. Μου αρέσει πολύ το Remember στην Πλάκα για την αυθεντικότητά του και την αγάπη του ιδιοκτήτη του, Δημήτρη Τσουανάτου, σε αυτό που κάνει χρόνια τώρα και υποστηρίζει με αμείωτο ζήλο.
Μίλησέ μου για τα έπιπλα που φτιάχνεις τελευταία.
Για την ακρίβεια, δεν τα φτιάχνω, επεμβαίνω εικαστικά πάνω τους, δίνοντάς τους μια νέα εικόνα. Μαζεύω οτιδήποτε παλιό βρω και μου αρέσει, είτε στον δρόμο είτε σε παζάρια, ακόμη και από φίλους, τα επεξεργάζομαι όσο μπορώ και μέχρι εκεί που γνωρίζω και μερικά από αυτά τα πουλάω. Το περασμένο καλοκαίρι υπήρχαν παντού πεταμένα έπιπλα στους δρόμους της Αθήνας και κάθε μέρα κουβαλούσα στο σπίτι από ένα, μέχρι που γέμισα όλο το μπαλκόνι. Μία φορά, ενώ ήμουν μέσα σε ένα ταξί, είδα ένα υπέροχο κομοδίνο, σταμάτησα τον οδηγό, του είπα να με βοηθήσει να το κουβαλήσω και το έκανε με πολύ χαρά. Μου είχε γίνει εμμονή. Τελευταία υπάρχουν αυτοί οι συμπαθείς τύποι με τα καρότσια των σούπερ μάρκετ που δεν αφήνουν τίποτα στον δρόμο και πολλές φορές τους ζητάω να μου δώσουν κάτι, προσφέροντας ένα μικρό αντίτιμο. Μου θυμίζουν την κοινωνία που περιγράφεται στη Χώρα των εσχάτων πραγμάτων, το μυθιστόρημα του Πολ Όστερ.
Είδα, όμως, κι άλλα αντικείμενα στη σελίδα σου στο Facebook.
Πέρα από έπιπλα, ζωγραφίζω πάνω σε παλιά πορσελάνινα σερβίτσια ή επεμβαίνω σε άλλα αντικείμενα με τρισδιάστατες δημιουργίες από πηλό, ξύλο και άλλα υλικά. Τελευταία έχω αρχίσει να δημιουργώ εικόνες με υφάσματα και να τις εφαρμόζω σε μαξιλάρια. Πρόκειται για ένα patchwork από παλιά υφάσματα, τα οποία έχω αγοράσει από το ίντερνετ (μερικά από αυτά είναι συλλεκτικά) αλλά και από used ρούχα που δεν θέλουν πια οι φίλοι μου. Αγοράζω και κάποια νέα υφάσματα για τη βάση. Μ' αρέσει ως διαδικασία, λειτουργεί πολύ αγχολυτικά και είναι η συνέχεια μιας άλλης μου αγάπης, αυτής του illustration. Κάθε μαξιλάρι που φτιάχνω είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται.
Τι είναι αυτό που βλέπεις στα άχρηστα αντικείμενα;
Ότι δεν είναι άχρηστα. Όχι ακόμη, τουλάχιστον. Πιστεύω ότι κάθε αντικείμενο έχει μέσα του ζωή, έχει την ενέργεια αυτού που το σκέφτηκε και το έφτιαξε, το ενθουσιώδες βλέμμα αυτού που το είδε και το αγόρασε, τις μυρωδιές των σπιτιών στα οποία έζησε.
Τι σου δίνει έμπνευση;
Ένα γλυκό που θα δω σε μια βιτρίνα, τα κρεμασμένα ρούχα από τα μπαλκόνια, μια κυρία με σπασμένο τακούνι στο Σύνταγμα. Οτιδήποτε μού «καίει» ύπουλα τον εγκέφαλο καθώς περπατάω στους δρόμους της Αθήνας.
σχόλια