ΑΠΟ ΤΗΝ NINA GEOMETRIEVA KAI TON DAMJAN CVETKOV-DIMITROV/ MEDIUM
Τόκυο, μα τα μικρά απροσδιόριστα πλασματάκια! Φτάσαμε. Το πρώτο μέρος στην λιστα μας ήταν ο Πύργος Nakagin. Μένοντας δύο ολόκληρες ημέρες εκεί μάθαμε επιτέλους τον τρόμο και την δυσκολία του να ζεις σε ξενοδοχείο κάψουλα. Ήταν υπέροχο αν εξαιρέσεις το εκάστοτε ταρακούνημα και τον πανικό σεισμικής δόνησης που νιώθεις όταν ο γείτονας σου αποφασίσει να μετακινήσει την κάψουλά του, τέσσερις ορόφους πιο πάνω στις πέντε το πρωί. Τουλάχιστον ήταν αρκετά ευγενής ώστε να αφήσει στις γειτονικές του κάψουλες ένα κουτί με σοκολατάκια μαζί με ένα σημείωμα όπου ζητά συγγνώμη.
Ο Πύργος Nakagin είναι μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το εξωτερικό ενός κτηρίου ταιριάζει απόλυτα με το εσωτερικό του. Ο συμπαγής μινιμαλισμός που παρατηρεί κανείς εξωτερικά διαποτίζει τα δωμάτια και τους διαδρόμους δημιουργώντας μια συναρπαστική και έντονη εμπειρία. Οι ήχοι των παραθύρων όταν τα "προσαρμόζεις" ξεπερνούσαν και τον πιο τρομακτικό ήχο που μπορείς να φανταστείς. Οι λεπίδες τους πρέπει να λιπαίνονται συχνά αλλά κάποιες φορές οι ένοικοι βαριούνται κι αντιδρούν στον τόσο κόπο.
Η Νίνα είχε επιστρέψει εκεί όπου γεννήθηκε για να ζει. Αυτό το χνουδωτό και ζεστό πουλόβερ που φοράει επέστρεψε εδώ μαζί της. Ήταν ένα πολύ πρακτικό δώρο που είχε χαρίσει πριν από 13 χρόνια στην γιαγιά μου μια Γιαπωνέζα φίλη της. Τώρα και οι δύο βρίσκονταν σπίτι τους. Δεν ήταν δυνατόν να την κάνω να ξεκολλήσει το πρόσωπο της από το παράθυρο αυτό και δεν μπορούσα βέβαια να την κατηγορήσω και για κάτι.
Εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω με την εφαρμογή του Πύργου Nakagin στο iPhone μου. Αν προγραμμάτιζες μια αυτόματη μετακίνηση της κάψουλας σου και την ακύρωνες την τελευταία στιγμή δεν χρεωνόσουν και όλη η κάψουλα δονούνταν. Μόνο μια φορά έκανα φάρσα με αυτό στην Νίνα. Ποτέ ξανά. Δεν παίζεις με πράγματα που μοιάζουν με σεισμό στο Τόκυο. Θεωρείται πολύ κακό.
Αυτό που ξεχωρίζει το Τόκυο και την Ιαπωνία από τον υπόλοιπό κόσμο είναι βέβαια η σημασία στην λεπτομέρεια και η λεπτομέρεια μέσα στην λεπτομέρεια. Οι πιο ρυπαροί, σκοτεινοί και περιθωριακοί δρόμοι ήταν αψεγάδιαστα καθαροί. Ίσως όχι οι πιο τακτοποιημένοι, αλλά χωρίς προβλήματα και όλα εξυπηρετούσαν έναν σκοπό. Αν βρισκόσουν στην κατάλληλη γωνία θα μπορούσες να δεις να περνάει τρέχοντας η Motoko Kusanagi από το anime Ghost in the Shell, κυνηγώντας κάποιον cyborg δράστη.
Το αποκαλούσαμε ο μονόλιθος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου του Τόκυο. Έβλεπες σχηματισμούς μαχητικών αεροσκαφών να αντικατοπτρίζονται σε τμήματα του κτηρίου. Τα μαχητικά ήταν παράδοξα ήσυχα αλλά ένιωθες τον άνεμο να σε χτυπά στο πρόσωπο, μια ζεστή αγκαλιά σαν μετασεισμική δόνηση των πτήσεων αυτών. Απολάμβανα να κοιτάζω απλά τον μονόλιθο και να επινοώ τυχαίες προσευχές στον μέγα θεό της τεχνολογίας.
Από εδώ φαίνεται διαβολεμένα χαοτικό. Σαν να άδειασε κάποιος μια τσάντα γεμάτη κτήρια. Αλλά όταν ζουμάρεις και πλησιάζεις τα κτήρια μεμονωμένα, βλέπεις ότι είναι τέλεια συντηρημένα και μυρίζει μεγαλούπολη με μια νότα φρέσκων ηλεκτρονικών. Σιδηρόδρομοι μονής ράγας περνάνε μέσα από κτήρια, βγαίνουν από ουρανοξύστες και διεισδύουν στην γη. Αν δεν χρησιμοποιούσαν τόσοι πολλοί άνθρωποι τις δημόσιες συγκοινωνίες σταθερής τροχιάς θα πίστευα ότι ο λόγος ύπαρξης τους είναι η διασκέδαση.
Ακόμα και στη μέση της νύχτας η πόλη ήταν ζωντανή. Περίπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι κατοικούν σε μια τόσο μικρή επιφάνεια με τόση πειθαρχία και ευρηματικότητα που μόνο στο Τόκυο μπορεί να υπάρξει, Τα drone πετάνε κυρίως την νύχτα και παραδίδουν προϊόντα στο κατώφλι ή ακόμα και τα μπαλκόνια των ανθρώπων χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν. Κάποιοι περίμεναν έξω στο μπαλκόνι τους για την παράδοση, εμείς προτιμήσαμε την παλιά καλή βόλτα στο μαγαζί για να τα πάρουμε.
Οι άνθρωποι στην ρεσεψιόν μας είπανε πως στο κτήριο στα δεξιά χρησιμοποιήθηκαν προηγμένα υλικά για να γίνει το πάτωμα ανάμεσα στους ορόφους εξαιρετικά λεπτό και συνάμα απόλυτα σταθερό ώστε να αντέχει τις δυσκολίες της ζωής στο Τόκυο. Το κτήριο στα δεξιά κινεί το εξωτερικό του κατά πως χρειάζεται. Δεν το ελέγξαμε αλλά πιστεύω πως έχει να κάνει με την εσωτερική αναδιοργάνωση των κύβων.
Μην αφήσετε αυτή την φωτό να σας ξεγελάσει. Πρόκειται για τεράστιους κύβους με ολες τις απαραίτητες ανέσεις για μια άνετη διαβίωση. Η όψη του εξαπατά, μοιάζει σαν κάψουλα και οι κύβοι κινούνται σαν κάψουλες. Δυστυχώς σε αντίθεση με τον Πύργο Nakagin μπορούσε κανείς μόνο να τους εκτείνει μπροστά για να έχει καλύτερη θέα. Το κτήριο ήταν τόσο εντυπωσιακά όμορφο που δεν απογοητευθήκαμε πολύ από την έλλειψη ευελιξίας του δωματίου.
Πώς μπορούσε αυτό το τέλεια συντηρημένο κτήριο να είναι κάτι άλλο πέρα από ένα τέλειο κέντρο κατασκευής λευκών σφαιρών; Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο μοναδικός σκοπός ύπαρξης του είναι να κυριαρχήσει στη αγορά τέλειων λευκών σφαιρών και κανείς στον κόσμο, ούτε ο φύλακας στην είσοδο δεν μπορεί να με πείσει για το αντίθετο.
Μιλάμε για την μεγαλύτερη πόλη του κόσμου κι ωστόσο καταφέρνουν να κάνουν τις εξατμίσεις να μυρίζουν καλύτερα κι από τις κορυφές των Άλπεων. Παρατηρώντας όλη την πόλη από τα όρια της είναι σαν να έχει ζωγραφίσει κάποιος κτήρια και σαν να υψώνεται επ' αόριστον. Οι λοφίσκοι κάνουν χαμηλότερα κτήρια να υψώνονται πιο πάνω από υψηλότερα και αυτό συνεχιζόταν σε εφαπτόμενα κύματα προς το άπειρο.
Όρθιος εκεί, μαγεμένος από την θέα και σχεδόν τρέμοντας από το μεγαλείο της εικόνας έσφιξα την καρδιά μου κι έβαλα τα δυνατά μου να πιστέψω πως το Τόκυο δεν τελειώνει ποτέ, ακόμα κι αν δεν είμαι εκεί πια.
σχόλια