Ο Έλληνας αρχιτέκτονας Θανάσης Κόρρας, μεταπτυχιακός φοιτητής του Design Studio DS10 του Westminster κέρδισε υποτροφία για να υλοποιήσει ένα προσωπικό του πρότζεκτ στο φετινό φεστιβάλ Burning Man. Η εγκατάστασή του, Fractal Cult, ήταν μία πυραμίδα δέκα μέτρων που αποτέλεσε μια μαγευτική, παιχνιδιάρικη και διαδραστική εμπειρία για τους επισκέπτες του φεστιβάλ.
Μου μίλησε για το έργο του και την όλη εμπειρία και μου έστειλε φωτογραφίες απ' την προετοιμασία αλλά και από το τελικό αποτέλεσμα.
Το "Fractal Cult" («Μορφοκλασματικη Αιρεση») είναι μια εγκατάσταση που αποτελείται από δύο τύπους δομών που στοχεύουν να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα, μαγευτική, διερευνητική, παιχνιδιάρικη και διαδραστική εμπειρία για τους επισκέπτες του φεστιβάλ Burning Man 2013, μια ετήσια, ταυτόχρονη εκδήλωση τέχνης και δημιουργία προσωρινής κοινότητα που βασίζεται στη ριζική έκφραση του ατόμου και την αυτοδυναμία στο Black Rock Desert της Νεβάδα.
Η γεωμετρία της εγκατάστασης είναι βασισμένη στις εργασίες του Σουηδού μαθηματικού Niels Fabian Helge von Koch και ιδίως την εφεύρεση του Koch Snowflake, μια από τις πρώτες μορφοκλασματικες καμπύλες που έχουν περιγραφεί. Συγκεκριμένα, οι δομές είναι μια προσαρμογή των αρχών του Koch Snowflake σε ένα τρισδιάστατο περιβάλλον που ουσιαστικά ξεκινά με βάση ένα κανονικό τετράεδρο και αναδρομικά δημιουργεί νέες τετράεδρες γεωμετρίες σε κάθε μία από τις έδρες του, με αποτέλεσμα ένα περίπλοκο, αλλά απλά και αποτελεσματικά ορισμένο, τελικό αποτέλεσμα.
Η εγκατάσταση αποτελείται από τέσσερις ξύλινες, μορφοκλασματικες πυραμίδες που περιβάλλουν συμμετρικά μια κατασκευή από σκαλωσιές, παρόμοιας μορφοκλασματικης φύσης όπου αναρριχητικά δίχτυα ¨ντύνουν¨ τις πλευρες του γεωμετρικού σχήματος που δημιουργείται.
Οι ξύλινες πυραμίδες, κατά τη διάρκεια της ημέρας, είναι η πρώτη δομή που ένας επισκέπτης συναντά, καλωσορίζοντας και εισάγοντας τον επισκέπτη στην εξερεύνηση των συμμετρικών, αλλά πολύπλοκων, δομών. Οι επισκέπτες έχουν επίσης τη δυνατότητα να μπουν μέσα στις πυραμίδες και να παρακολουθήσουν ένα ακόμα πιο ενδιαφέρων θέαμα, αυτό του σχηματισμού των πλευρών και των αρθρώσεων της κατασκευής που δημιουργούν μια καλειδοσκοπική επίδραση. Μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως προσωρινά καταφύγια από τον άνεμο και τον ήλιο, ή ακόμα και σαν χώρος διαλογισμού.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι εν λόγω ξύλινες πυραμίδες φωτίζονται από το εσωτερικό τους, δημιουργώντας μαγευτικά μοτίβα φωτισμού με στόχο να προσελκύσουν επισκέπτες και να τους καλωσορίσουν στο να εξερευνήσουν την περιοχή.
Η επιβλητική, κεντρική δομή, κατά τη διάρκεια της ημέρας , προσελκύει τους επισκέπτες με μορφοκλασματική φύση της, αλλά και την απλή κατασκευή της , και προσκαλεί τους επισκέπτες να αναρριχηθούν και να συνεργαστούν με σε όλα τα είδη των τρόπων. Αναρριχόμενοι στο εξωτερικό προσπαθώντας να φτάσουν στην κορυφή ή ακόμα παραμένοντας στο εσωτερικό απολαμβάνοντας την πολυπλοκότητα που δημιουργούν τα πολλαπλά στρώματα των διχτυών Είναι δύσκολο να προβλεφθεί η ακριβής συμπεριφορά των επισκεπτών απέναντι σε μια τέτοια δομή αλλά το πιθανότερο είναι πως, λόγω του μεγάλου μεγέθους του και του πολυλειτουργικου χαρακτήρα των διχτυών, θα επιτρέψει για πολλά διαφορετικά σενάρια. Κατά τη διάρκεια της νύχτας , η δομή διατηρεί την ίδια χρήση, φωτιζόμενη συμμετρικά από φώτα σκηνής προσδοκώντας να καλέσει επισκέπτες από μακριά.
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η γεωμετρία των δομών είναι ισχυρά πνευματικά συνδεδεμένη με τη MerKaBa, ένα όχημα θεϊκού φως που φέρεται να χρησιμοποιείται από αναληφθέντες δάσκαλους για να συνδεθούν και να φθάσουν σε αρμονία με αυτούς στα ψηλότερα «βασίλεια». "Mer» σημαίνει Φως. "Ka" σημαίνει το Πνεύμα. "Ba" σημαίνει ότι το Σώμα. Mer-Ka-Ba σημαίνει το πνεύμα / σώμα που περιβάλλεται από αντι-περιστρεφόμενα πεδία φωτός, σπείρες της ενέργειας, όπως το DNA, το οποίο μεταφέρει το πνεύμα / σώμα από τη μια διάσταση στην άλλη.
Συνολικά, το «Fractal Cult" έχει ως στόχο να προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία από διασκεδαστικες και διερευνητικές επιλογές, καθώς χρησιμεύει ως ένα μέρος, ικανό να μετατραπεί σε προσωρινή στέγη ή χώρο διαλογισμού για τους επισκέπτες, ενώ την ίδια στιγμή να επιβάλει την ομορφιά μέσω της μορφοκλασματικης και συμμετρικής φύση του.
Η κατασκευή του προτζεκτ ήταν με διαφορά η πιο επίπονη και απαιτητική εμπειρία του ταξιδιού μου στην Αμερική. Μέσα σε μια εβδομάδα πρέπει να είσαι έτοιμος να παραδώσεις την κατασκευή ενώ παράλληλα πρέπει να φτιάξεις το camp σου, με την κουζίνα του, τις σκηνές, κάποια προστατευμένα hexayurts για ύπνο κατά τη διάρκεια της ημέρας (στις σκηνές ξυπνάς ιδρωμένος 9 το αργότερο) κτλ. Ταυτόχρονα πρέπει να συντονιστεί μια ολόκληρη ομάδα να καν ει τα πράγματα ταυτόχρονα ώστε να μπορεί να δουλεύει ταυτόχρονα και στην κατασκευή, πράγμα που όταν μιλάμε για 20 άτομα, είναι πολύ πιο δύσκολο στην πράξη
Την ίδια στιγμή αντιμετωπίζεις και την περίοδο προσαρμογής σου σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, του camping στην έρημο Πρέπει να είσαι παντελώς αυτάρκης η για την ακρίβεια η ομάδα σου πρέπει να είναι. Ευτυχώς σε θέματα φαγητού ήμασταν απολυτός οργανωμένοι (1 άτομο της ομάδας ει χε αναλάβει ακριβός αυτό, τη σίτιση μας) άλλα νταν ει σαι "virgin burner" όπως αποκαλούν όλους τους επισκέπτες την πρώτη τους φόρα στο φεστιβάλ, έχεις παντελή έλλειψη «τεχνογνωσίας» που στην περίπτωση μας οδήγησε στο να φτιάξουμε το camp μας τρεις φορές με διαφορετικούς σχηματισμούς! Το camp πάντα η προτεραιότητα, καθώς ο πρωταρχικός στόχος ει ναι να έχεις εξασφαλίσει κάποιες βασικές συνθήκες στέγασης ώστε να μην βρεθείς προ εκπλήξεων αφού ο καιρός δεν αστειεύεται στην έρημο, Για παράδειγμα την 3η νύχτα μας σηκώθηκε ανεμοθύελλα ανά των 100 χιλιόμετρων την άρα η όποια εξελίχθηκε σε καταιγίδα και διέλυσε ο,τι δεν ηταν σωστά φτιαγμένο.
Οι τρεις πρώτες μέρες θα έλεγα πως ήταν καθαρά προσαρμογής με πολύ κακή διαχείριση του χρόνου και μικρή πρόοδο στον τομέα της κατασκευής. Αυτό βέβαια είναι ένα φαινόμενο που έχει σχέση με την απειρία μας. Δεν ήταν τυχαίο ο,τι όποιος μάθαινε πως ήμασταν "virgins" και φτιάχναμε δυο κατασκευές ενθουσιαζόταν -και μας έλεγε τρελούς. Η τρελά εκεί είναι κάλο στοιχείο - την επικροτούν! Παράλληλα, ο χρόνος που μπορούσες να εργαστείς ήταν περιορισμενος από τις συνθήκες.
1-4 το μεσημέρι ήταν υποχρεωτικό να σταματήσεις, αφού δουλεύοντας κάτω από τον ήλιο της ερήμου στο ψηλότερο σημείο του ηλίου, δεν είναι καθόλου καλή ιδέα. Το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις είναι να ξυπνήσεις 6 το πρωί και να εκμεταλλευτεις τις πρωινές ώρες - 4-7 το απόγευμα και μετά πάλι πάρα πολύ δύσκολα αφού, εκτός του ότι χρειάζεσαι γεννήτριες για κάποιο φωτισμό που ποτέ δεν θα είναι επαρκής, συνήθως οι άνεμοι ανέβαιναν και η άμμος το έκανε σχεδόν αδύνατη τη δουλειά - σε συνδυασμό με τη νύχτα.
Περόν αυτού, ο,τι μπορούσε να πάει λάθος με τις παραγγελίες υλικών (όλα τα κομμάτια ήταν προκατασκευασμενα στην Αμερική), πήγε. Η παραγγελία των ξύλων ήρθε ελλιπής και έπρεπε να γίνει συμπληρωματικη, τα δίχτυα ήρθαν σε άλλο χρώμα, τα υψηλής τεχνολογίας LED φώτα δεν ήρθαν ποτέ αφού 2 μέρες πριν την αποστολή μας ζήτησαν εγγύηση ίση με 2πλασια της τιμής ενοικίασης τους! Αυτό με τη σειρά του απαιτούσε να οδηγήσεις στο κοντινότερο χωριό (40-45 λεπτά χωρίς κίνηση) όταν θα σου τα έστελναν, μετά θα ξαναπερνουσες την διαδικασία της εισόδου κτλ, όποτε ο χρόνος κυριολεκτικά πετούσε
Ο αντισταθμιστικός παράγοντας όμως σε όλα τα προβλήματα που είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι θα δημιουργηθουν (για παράδειγμα σε μια ομάδα Καναδων που είχε προκατασκευασει τα ξύλα της κατασκευής τους τους αρνήθηκαν την είσοδο στο τελωνείο...) είναι το πόσο βοηθητικοί είναι οι γύρω σου. ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ με το που σε δουν σε κάποια δυσκολία , κυριολεκτικά τρέχουν να σε βοηθήσουν (την βράδια της καταιγίδας, ο γείτονας, ημίγυμνος με το σλιπάκι του χοροπηδούσε με σκοινιά να δέσει της κατασκευές μας μόνος του, χωρίς καν να πει μια κουβέντα, σαν να ήταν το αυτονόητο, σαν μέλος της ομάδας μας). Και δεν είναι μόνο στις δυσκολίες, οι άνθρωποι περνούν δίπλα σου, σε χαιρετούν, ρωτάνε τι κάνεις, σου προσφέρουν ο,τι έχουν. Είναι μια δωρο-οικονομία που λειτουργεί έτσι κι αλλιώς στο φεστιβάλ. Ο καθένας προσφέρει ο,τι θέλει, μην περιμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Η τέχνη ας πούμε είναι κάτι που το θεωρούν προσφορά.
Όταν καταλαβαινουν ότι έχτισες αυτό το πράγμα που χρησιμοποιουν έρχονται και σε ευχαριστούν γι τον κόπο σου, αναγνωριζοντας πως αυτό που έκανες δεν είναι μέρος του «default world" όπως ονομάζουν την καθημερινοτητα μας. Δεν αποσκοπεί σε κάτι, δεν είναι μέρος ενός εμπορίου η τέχνη αυτή, είναι απλά και μόνο για την ευχαρίστηση και απόλαυση του δημιουργού της και των επισκεπτών της και σε μια βδομάδα θα την κάψουμε κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που κάποιος προσφέρει την τέχνη του, κάποιος θα σε καλέσει για φαγητό, κάποιος θα σου δώσει μαλλί της γριας στο δρόμο, κάποιος μια κάρτα που άπλα λέει πως είσαι ΓΑΜΑΤΟΣ!
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται σαχλά υπό το πρίσμα της καθημερινοτητας μας, άλλα όταν είσαι εκεί, στην απεραντοσύνη της ερήμου, τρώγοντας άμμο όλη μέρα, καταρρέοντας σωματικά για να φτιάξεις την κατασκευή σου, ένα μαλλί της γριάς είναι μια αναπάντεχη πολυτέλεια που θα εκτιμήσεις (κι ας μην σου πολυαρεσει κιόλας!).
Περίπου στα μέσα της πρώτης βδομάδας λοιπόν άρχισαν να εντείνονται οι κατασκευαστικες διαδικασίες και περιελαμβαναν και βραδινή εργασία τα ήρεμα βράδια και γενικότερα εξοντωτικά , για το περιβάλλον, ωράρια. Παρ'ολα αυτά , έχοντας μάθει από τις πρώτες ήμερες, περιόρισα την ομάδα του πρότζεκτ μου που θα ερχεται στο «εργοτάξιο» σε 7-8 άτομα που συνεννοουμουν καλύτερα.
Τρεις για τη μεταλλική κατασκευή με τις σκαλωσιές και 4-5 για τις ξύλινες πυραμίδες, οι οποίες φαίνονται αγαθές και απλές αλλά περιλαμβανουν αριθμό βιδών με τρία μηδενικά στο τέλος... Από τη στιγμή λοιπον που μπήκαμε σε ρυθμό , και με το camp λειτουργικό, τα πάντα πήγαν καλά. Με αξιοσημείωτη τη νύχτα της Κυριακής (Δευτέρα άνοιγαν επίσημα οι πόρτες του φεστιβάλ) οπου ο φίλος μας ο Papa-Bear όπως συστηνόταν ακόμα και στην καθημερινοτητα του, έφερε όλο το camp του να δουλέψει μαζί μας στις 12 το βράδυ για να προλάβουμε!
Γενικότερα η βοήθεια του κόσμου είναι κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω. Χρειαζομασταν ένα εργαλείο για να σφίξουμε τις σκαλωσιές και υπήρχαν τρία άτομα που έψαχναν για μας. Σου έλειπε σκοινί και ο καθένας πήγαινε και σου έφερνε αυτό που είχε να δεις αν κάνει. Τελείωνε το πετρέλαιο; Σου δίναν ένα μπιτόνι. Δεν είχες φώτα για το βράδυ; Δεν είχαν ούτε αυτοί; Θα έψαχναν και θα σου έβρισκαν. Πρωτόγνωρο πραγματικά. Ο κόσμος που είναι εκεί (ειδικά την εβδομάδα της προετοιμασιας) αυτό κάνει. Περιφέρεται και βοηθάει κόσμο, αν δεν έχει ο ίδιος μια δουλειά. Αυτή είναι η διασκέδασή τους γι' αυτό και δεν χρειάζονται αντάλλαγμα για να προσφέρουν.
Πέραν όμως της δικιάς μου κατασκευής, ήταν απολύτως μαγικό να παρατηρείς την αλλαγή του χώρου από την στιγμή που εφτασες. Από την απεραντοσύνη της ερήμου και τα 300 άτομα που βρίσκονταν εκεί όταν έφτασα και τις 3 βασικές κατασκευές (Ναός, Άνθρωπος, Κεντρική Καφετέρια), παρατηρούσα σε καθε μου ξύπνημα τα καινούρια τροχόσπιτα, τις καινούριες σκηνές, νέες κατασκευές να χτίζονται, μουσικές να μπλέκονται μεταξύ τους, όλα με γεωμετρική αύξηση.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα Art Cars, ειδικά διαμορφωμένα οχήματα κάθε λογής και παντελώς εκτός λογικής, που κινούνταν με όριο τα 9 χιλ. την ώρα - με διαφορά το highlight του φεστιβάλ. Από το πασίγνωστο κινητό ηχειο-club Robot Heart (ομώνυμο club της Νέας Υόρκης), το μεταλλικό χταπόδι που πετάει φωτιές από τα πλοκάμια του ως το ροζ γοβάκι των ομοφυλόφιλων γειτόνων μας με ονομασία (WERQ, We Are Queens), ήταν όλα τόσο πρωτότυπα και αλλόκοτα που μαγνήτιζαν τα βλέμματα. Ήσουν μάρτυρας της δημιουργίας μιας πόλης, μιας πολυ πολύ αλλόκοτης πόλης, που στόχευε στην ομορφιά, στο θέαμα, στην απόλαυση και δεν εστίαζε σε τίποτα το αρνητικό.
Ώσπου φτάνει η Δευτέρα, ανοίγουν οι πόρτες και τρως το πρώτο σοκ. Εκεί που είχες συνηθίσει ολα να είναι σχετικά χαλαρά, ο κόσμος λίγος και σε ενα βαθμό γνωστός, ορδές ποδηλατών ξεχύνονται μπροστά σου και το ΠΑΡΤΥ έχει ξεκινήσει. Ένα πάρτι στο οποίο δεν επικρατεί κανένα μοτίβο, καμία συγκεκριμένη αισθητική, καμία μουσική, κανένα είδος ανθρώπου. Είναι ένα πάρτι για όλους. Ο καθένας είναι όπως θέλει (radical self-expression), κανείς δεν ενοχλείται από το πως είναι ο δίπλα, τι φοράει, αν είναι γυμνός. Είναι όλοι εκεί για να περάσουν μια βδομάδα απόλυτης αποτοξίνωσης από την καθημερινοτητα τους, και κανείς δεν έχει χρόνο για να κρίνει.
Οι επιλογές είναι κυριολεκτικά αμέτρητες μέσα σε αυτήν την τεράστια πόλη (για τα δεδομένα μετακίνησης), οπού το μεγαλύτερο λάθος είναι να ψάχνεις το «καλύτερο» μέρος. Από yoga και διαλογισμό, σε μεσημεριανά bloody mary πάρτι, σε TedX talks, σε φιλοσοφικές συζητήσεις, σε SLUT-OLYMPICS, σε κλιματιζομενη ολοήμερη Σκηνή των Οργίων, υπάρχουν κυριολεκτικά τα πάντα. Είναι σαν ένα τεράστιο τσίρκο, με απεριόριστα αναπάντεχα θεάματα. Το μόνο που χρειάζεται είναι δυνάμεις και όρεξη να τα δεις. Δυστυχώς από δυνάμεις η ομάδα ειχε στερέψει αρκετά, και δεν ήταν όσο ενεργή θα ήθελε στο φεστιβάλ. Οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί κάθε χρόνο αν μπορούν, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν το 'χεις δει όλο, ποτέ δεν επαναλαμβανεται και πάντα θα υπάρχει ένα μέρος που θα σε μαγέψει. Μπορεί να είναι ο Ναός και η ενέργεια των επισκεπτών του που προσεύχονται (ένας Θεός ξέρει σε ποιον Θεό ακριβώς), ή μπορεί να είναι το SlutGarden, με τις πλαστικές πορνοσταροειδεις γκόμενες και τους γυμνούς, ψιλοεπιδειξιομανεις, θαμώνες.
Η νύχτα είναι το πιο μαγικό πράγμα στο Burning Man. Ένα απέραντο σκοτάδι μες το οποίο επικρατεί ένα αέναο παιχνιδι χρωμάτων από τα events, τα ποδήλατα, τα οχήματα η τους ανθρώπους (όλα και όλοι στολισμένοι σαν χριστουγεννιάτικα δεντρά για να φανερώσουν το στίγμα τους στην νύχτα για λόγους έκφρασης άλλα και ασφαλείας).
Είναι σαν ένα μειγμα Τόκιο-Λούνα Παρκ-χώρου τέχνης- Ελεύθερου Camping και underground πάρτι μαζί. Να κάνεις ποδήλατο μέσα στην έρημο, στο άπειρο, κοιτώντας τα φώτα από μακριά και να τα πλησιάζεις, ή να ψάχνεις το camp σου νύχτα, γυρνώντας από τη βαθιά έρημο (όπου τα περισσότερα καλά πάρτι λαμβάνουν χώρα) χρησιμοποιώντας ως πυξίδα μια κατασκευή που θυμάσαι οτι είναι κοντά σου, είναι κάτι που θα ζήσεις μόνο εκεί. Και είναι μια ελευθεριά που μπορεί να στη δώσει μόνο ο τόπος αυτός.
Και προσωπικά στο Burning Man αυτό με άγγιξε. Η απεριόριστη ελευθερία που μου έδωσε μια αναπάντεχη ηρεμία. Η μουσική δεν σταματούσε ποτέ, τα πάρτι ήταν γύρω μου, αλλά εγώ ήμουν ήρεμος. Ένα αίσθημα που δεν θυμόμουν. Δεν ήταν η ηρεμία του «δεν έχω το αφεντικό να με πρήζει, ή τη γκόμενα να με ζαλίζει, ή τα παιδιά να με τρελαίνουν» άρα είμαι ήρεμος. Άλλο ήσυχος, άλλο ήρεμος. Ε κει παρ' ό,τι δεν ήμουν ποτέ ήσυχος, ήμουν πάντα ήρεμος κι αυτό είναι που έκανε για μένα την εμπειρία να αξίζει.
Η κατασκευή πάντως, είχε αρκετά μεγάλη επιτυχία γιατί όλοι στο φεστιβάλ αρέσκονται να σκαρφαλώνουν σε πράγματα! Οπότε το κεντρικό κομμάτι των σκαλωσιών με τα δίχτυα είχε μόνιμα αναρριχόμενους κάθε ηλικίας. Από 5χρονο παιδάκι μέχρι μεσήλικες (στο κοινό του Burning Man υπήρχαν και ηλικιωμένοι, αλλά δεν τους είδα να σκαρφαλώνουν!). Αν τύχαινε να είμαι κι εγώ στην κατασκευή ή κάποιο άλλο μέλος της ομάδας και το καταλάβαιναν, όλοι λένε 'ευχαριστώ', σε αγκαλιάζουν και συγχαιρουν, λένε πόσο τους αρέσει κτλ.
Αυτή είναι και η μοναδική αναγνώριση που εισπράττεις από την όλη εμπειρία (στο εικαστικό κομμάτι) και πραγματικά είναι χορταστική καθώς εισπράττεις την χαρά που προκαλείς στον κόσμο με αμεσότητα.
Γενικότερα, στο Burning Man επιτυχία έχουν οι «επικίνδυνες» κατασκευές, αυτές που αναρριχάσαι ή αυτές που πετάνε φωτιά. Οι ξύλινες πυραμίδες για παράδειγμα, που για μένα ήταν σαφώς μεγαλύτερης εικαστικής αξίας και αρχιτεκτονικης καθαρότητας, έμοιαζαν εύθραυστες και ο κόσμος ήταν διστακτικός στο να τις εξερευνήσει (τελικά δεν ήταν καθόλου εύθραυστες, τις σκαρφαλώσαμε εμείς πριν τις κάψουμε).
Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο και θεωρώ πως ο καθένας μας θα είχε πολλά πράγματα να πάρει από εκεί. Και αυτό το λέει ένας άνθρωπος, καθόλου "ανοιχτός" ή ενθουσιώδης, καθόλου συμβατός με τη χίπικη κουλτούρα (που είναι ένα μεγάλο μέρος του φεστιβάλ) και που δεν κάνει ΠΟΤΕ camping!
=====
Client: Black Rock LLC (Burning Man)
Location: Black Rock City, Nevada, U.S.
Team: Thanasis Korras (Designer of Fractal Cult), Georgia Rose Collard-Watson (Designer of Shipwreck), Toby Burgess and Arthur Mamou-Mani (Project Directors), Philippos Philippidis, Marina Karamali, Harikleia Karamali, Jessica Beagleman (Food & Meals), Natasha Coutts (Camp and Rentals), Sarah Shuttlesworth, Andy Rixson, Luka Kreze, Tim Strnad, , Nataly Matathias, Antony Joury, Emma Whitehead, , Jo Cook, Caitlin Hudson, Dan Dodds and Chris Ingram.
Engineers: Ramboll Computational Design (RCD) – Stephen Melville, Harri Lewis, James Solly
Suppliers: Hess Precision (Plywood Laser Cutting), One-to-Metal, (Metal Punching and Folding), Safway (Scaffolding), West Coast Netting (Netting)
Special Thanks: BettieJune, Ben Stoelting, Kevin Meers, Caroline Holmes, Chloe Brubaker, Papa Bear, DPW Metal Workshop
σχόλια