10. Τα κτήρια.
Σε ποσοστό 90% μοιάζουν με το σπίτι του Βέγγου στο «Θα σε κάνω βασίλισσα». Εν ολίγοις, είναι χρέπια. Μπαίνεις μέσα και κοιτάς δεξιά κι αριστερά μην πέσεις σε καμιά τρύπα ή μη σου σκάσει κανένας σοβάς στο κεφάλι. Το ασανσέρ δε, λειτουργεί σπανίως, κι εσύ αναγκάζεσαι να ανεβοκατέβεις με τα πόδια τέσσερις ορόφους 2-3 φορές.
9. Το ωράριο.
Ποικίλλει από υπηρεσία σε υπηρεσία και δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Και φυσικά είναι πάντα ώρες που κι εσύ δουλεύεις. Ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά. (God bless ΚΕΠ)
8. Το ρημαδιό.
Ως γνωστόν, τα κονδύλια λιγοστεύουν, ο ωχαδερφισμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και ως εκ τούτου μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτουργεί τίποτα: εκτυπωτές διαλυμένοι, συστήματα μπλοκαρισμένα, αιτήσεις γεμάτες λάθη, επίσημα έγγραφα διορθώνονται με blanco (!) και το αποκορύφωμα: πάντα πηγαίνεις για φωτοτυπίες στο ψιλικατζίδικο απέναντι.
7. Το «κάντ' το μόνος σου».
Όπως έχουμε διαπιστώσει όσοι έχουμε αναγκαστεί έστω και μία φορά στη ζωή μας να επισκεφθούμε δημόσια υπηρεσία, οι υπάλληλοι πνίγονται στη δουλειά. Ναι, ειρωνεύομαι. Επειδή, λοιπόν, δεν προλαβαίνουν έχουν βαλθεί να εκπαιδεύσουν τον πολίτη να... αυτοεξυπηρετείται. Έτσι, βρίσκεται στο χάος ανάμεσα σε φακέλους του υποθηκοφυλακείου / Πολεοδομίας ή να ψάχνει επί 20λέπτου το πρωτότυπο ενοικιαστήριο μέσα σε ένα παχουλό ντοσιέ της Εφορίας. Φωτοτυπίες απέναντι, μην τα ξαναλέμε.
6. Οι απεργίες.
Ο μόνος λόγος που αυτό είναι τόσο χαμηλά είναι γιατί σέβομαι το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου στην απεργία. Αλλά, όταν αποφασίζεται στις 6 το πρωί, την ίδια μέρα που έχω πάρει ρεπό για να κάνω τη δουλειά μου σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ε, να μην το πάθω και γω ένα ψιλο-εγκεφαλικό;
5. Οι άλλοι στην ουρά.
Ελάτε τώρα. Παραδεχτείτε το.. Σας τσιτώνει τα νεύρα και σας η γιαγιά που περιμένει στην ουρά κι αρχίζει τη μίρλα και τη γκρίνια για όλα: από τον καιρό που ταράζει τα αρθριτικά της μέχρι το Σαμαρά που της κόβει τη σύνταξη. Ή οι δύο νταήδες από πίσω σου που πιάνονται στα χέρια μέσα στο ΙΚΑ για τη σειρά. Και το κυριότερο: όταν ο ακριβώς μπροστινός σου είναι στον γκισέ, ζητάει μια κουλαμάρα και δεν καταλαβαίνει αυτό που του εξηγεί ο υπάλληλος. Δεν γίνεται αυτό που θες, χρυσέ μου. Υπάλληλοι είναι, δεν είναι μάγοι.
4. Η αναμονή.
Αυτά τα νουμεράκια. Αχ, αυτά τα νουμεράκια. Είδος προς εξαφάνιση που επηρεάζεται κυρίως από την ώρα. Μετά τις 10 το πρωί, ούτε για δείγμα. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, πρέπει να στηθείς από τα αξημέρωτα για να πάρεις νούμερο που θα εξυπηρετηθεί στις 11 και στο μεταξύ, επειδή καρέκλες και πολυτέλειες δεν παίζουν, κωλοκάθεσαι στις σκάλες. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κάνω μία μπίζνα και να πουλάω νουμεράκια στη «μαύρη» (οι ενδιαφερόμενοι να αφήσουν σχόλιο και θα επικοινωνήσω μαζί τους).
3. Τα δικαιολογητικά.
Αν δεν κουβαλάς μαζί κάνα πεντόκιλο χαρτομάνι επικυρωμένο, μην το παλεύεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου ζητήσουν κάτι που δεν έχεις πάρει μαζί σου: εκκαθαριστικό, πιστοποιητικό γεννήσεως, βιβλιάριο ασθενείας, βιβλιάριο τραπέζης, τα ένσημα του ΙΚΑ, βεβαίωση ανεργίας (όχι κάρτα), δήλωση του Ν. 105 ότι είσαι ό, τι δηλώνεις, φωτοτυπία της 3ης σελίδας του Ε1, ανάλυση κλήσεων του κινητού σου, δείγμα αίματος, κουπόνια από το σούπερ-μάρκετ, την κάρτα του video club κλπ, κλπ, κλπ.
2. Οι υπάλληλοι.
Πριν αρχίσω, να πω ότι υπάρχουν πραγματικά υπάλληλοι οι οποίοι σκίζονται στη δουλειά. Το έχω δει με τα μάτια μου. ΑΛΛΑ: όταν η άλλη, την ώρα που γίνεται το συμπούρμπουλο, κουτσομπολεύει στο κινητό με την κολλητή της κι εσύ περιμένεις να λύσουν πρώτα τα γκομενικά της για να ρωτήσεις για το επίδομα, όταν σε παρατάνε σύξυλο στον γκισέ για να δουν φωτογραφίες από το καινούργιο διαμέρισμα του συναδέλφου και όταν σου μιλάνε λες και είσαι αμοιβάδα, που αγνοείς βασικές έννοιες επικοινωνίας, μου έρχεται να βάλω το χέρι μέσα από το τζάμι και να προσπαθήσω να περάσω το κεφάλι τους μέσα από την τζαμότρυπα. Έτσι, να δω αν γίνεται. (Υ.Γ. Είμαστε κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται)
1. Η γραφειοκρατία (ή ο παραλογισμός)
Όταν ζητάνε υπογραφές από πεθαμένους. Όταν φαίνεται ότι ζεις σε δύο διαφορετικές πόλεις (για το ΙΚΑ μένεις στην Αθήνα και για τον ΟΑΕΔ στο Βόλο). Όταν σου ζητάνε να προσκομίσεις τα πρωτότυπα έγγραφα που οι ίδιοι έχουν κρατήσει στα αρχεία τους ένα μήνα πριν (πού να το βρω;). Όταν το σύστημα δεν δέχεται τον διπλό αριθμό κατοικίας (π.χ. Εγνατίας 119-121) και καταλήγεις να μένεις σε πολυκατοικία που δεν υπάρχει. Όταν καθυστερείς 2 χρόνια να πάρεις τον πάπυρο του πτυχίου γιατί έχει λήξει η σύμβαση του μεμβρανοποιού (!). Και όταν τελικά, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να αποδείξεις ότι η μάνα σου είναι στ' αλήθεια η μάνα σου.
Bonus εμπειρία: Όλα του Νο1. True stories.
[Πείτε και σεις!]
σχόλια