Το LATRAAC είναι το πρώτο skate bowl που φτιάχνεται στo κέντρο της Αθήνας. Βρίσκεται στον Κεραμεικό και η κατασκευή του θα ολοκληρωθεί σε 2 περίπου μήνες από τώρα. Πρόκειται για μια ιδιωτική και πολύ φιλόδοξη πρωτοβουλία του αρχιτέκτονα Ζάχου Βάρφη. Τον συναντάω στον χώρο της οικοδομής. Αντικρίζουμε έναν μεγάλο, ξύλινο σκελετό, που, απ' ό,τι μου εξηγεί, είναι έτσι φτιαγμένος για να μπορεί να στηθεί και να ξεστηθεί εύκολα και να μεταφερθεί παντού. Το LATRAAC ξεκίνησε να χτίζεται τον Ιούλιο του 2014 και το πιο δύσκολο κομμάτι της κατασκευής του έχει ολοκληρωθεί. Το μόνο που απομένει είναι να κλείσουν οι επιφάνειες. Ομολογώ πως είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό απ' ό,τι το φανταζόμουν. «Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στην Αθήνα, τέτοιες πρωτοβουλίες σπανίζουν» μου λέει. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, αλλά δεν το έχει κάνει κανείς, οπότε ήταν μια ευκαιρία να το κάνω εγώ».
Από τα 28 μου προσπαθώ να στήσω μια τέτοια κατάσταση στην Αθήνα. Έχω κάνει πολλές λάθος κινήσεις, και τώρα, στην πορεία, μου βγήκε κάτι που λειτουργεί. Σε κάποια παιδιά που δεν βρίσκουν κάτι τέτοιο στο κέντρο σίγουρα θα ανοίξει προοπτικές που δεν είχαν.
Ο Ζάχος ασχολείται με το skate από τα 12 του και το LATRAAC είναι ένα πρότζεκτ που τον εκφράζει και το έχει κάνει με πολλή αγάπη. Φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει γι' αυτό αλλά και από το πάθος του για το skate γενικότερα.
«Το skate χωρίζεται σε δύο είδη. Υπάρχει το skate του δρόμου και αυτό που διεξάγεται σε συγκεκριμένες πίστες, όπως αυτή που βλέπουμε εδώ. Στο street χρησιμοποιείς την πόλη ως παιχνίδι και τους χώρους που υπάρχουν. Στο άλλο κατασκευάζεις εσύ τον χώρο όπου θα κινηθείς, είναι μια διαφορετική προσέγγιση. Θα μπορούσες να πεις ότι είναι και διαφορετικό άθλημα, επειδή δεν βάζεις το πόδι σου κάτω, χρησιμοποιείς μόνο το βάρος του σώματός σου. Από τα 28 μου προσπαθώ να στήσω μια τέτοια κατάσταση στην Αθήνα. Έχω κάνει πολλές λάθος κινήσεις, και τώρα, στην πορεία, μου βγήκε κάτι που λειτουργεί. Σίγουρα το LATRAAC θα ανοίξει προοπτικές που δεν υπήρχαν πριν για παιδιά που αναζητούσαν κάτι τέτοιο στο κέντρο. Αν κρίνω από μένα, που σε μικρότερη ηλικία ήθελα να το κάνω αυτό το πράγμα όλη μέρα, κάθε μέρα, τότε σίγουρα αυτό το πρότζεκτ θα αλλάξει την καθημερινότητα κάποιων ανθρώπων. Ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά θα δώσει σε ορισμένους τη δυνατότητα να κάνουν κάτι πιο εποικοδομητικό, αντί να βγαίνουν και να αλητεύουν».
Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι το έχει φτιάξει όλο μόνος του, ακόμα και την κατασκευή. «Είμαι αρχιτέκτονας. Έχω σπουδάσει στο Λονδίνο και ζω στην Αθήνα τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν ασχολούμαι ακριβώς με την "κανονική" αρχιτεκτονική. Ειδικεύομαι στον ψηφιακό σχεδιασμό. Συνήθως φτιάχνω μικρής κλίμακας κατασκευές, και συνήθως τις κάνω μόνος μου. Αυτό που κάνω το θεωρώ περισσότερο κατασκευή μουσικών οργάνων μεγάλης κλίμακας. Τα μουσικά όργανα, ως αρχιτεκτονική προσέγγιση, είναι καλύτερα από τα περισσότερα κτίρια. Ευτυχώς, όμως, στην Αθήνα αρκετά κτίρια είναι φτιαγμένα με ευαισθησία. Κάνω πιο πολύ διαδραστικές κατασκευές, δηλαδή να αγγίζεις μια επιφάνεια και να κινείται, να αλλάζει, να προσαρμόζεται στη χρήση σου. Αυτό διαφέρει από την αρχιτεκτονική που έχουμε συνηθίσει. Το 2007 είχα φτιάξει το Invert Room, η επιφάνεια του οποίου βάφτηκε σαν ανάποδο ρωμαϊκό πάνθεο. Είχα παρατηρήσει πως τα δομικά στοιχεία μεταξύ τρούλου και transition skateboarding είναι όμοια και ήταν ένας ωραίος τρόπος να γίνει αυτή η ταύτιση. Φάνηκε όμορφο ως επιφάνεια, όμως με ενδιαφέρει περισσότερο τι είναι κάτω από την επιφάνεια – αυτό με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Με το bowl ήθελα να ενσωματώνεται η σανίδα ως επέκταση του σώματός σου και μετά να υπάρχει όλη αυτή κατασκευή. Σιγά-σιγά να μαθαίνεις κάθε γωνία, κάθε πράγμα, κάθε γεωμετρία, και να γίνεται όλο αυτό μια εικόνα στο μυαλό σου».
Αναρωτιέμαι όμως γιατί είναι μια ιδιωτική κίνηση. Η κουλτούρα του skate δεν είναι τόσο διαδεδομένη στην Ελλάδα, ώστε ένα τέτοιο σχέδιο να αποκτήσει δημόσιο χαρακτήρα;
«Το skate είναι πολύ πιο mainstream απ' ό,τι ήταν παλιότερα. Πριν από μερικές μέρες βγήκε ένα άρθρο στον "Guardian" από τον Iain Borden (καθηγητή Αρχιτεκτονικής στο UCL) που εξηγούσε ότι έχει παρατηρηθεί πως το skate δημιουργεί πιο υγιείς πόλεις, εκτοπίζοντας αντικοινωνικές δραστηριότητες από υποβαθμισμένες περιοχές. Τα περισσότερα, όμως, πράγματα που έχουν γίνει στον χώρο του skate είναι πάρκα που αντιγράφουν τα στοιχεία της πόλης. Εκεί είναι όλη η skate σκηνή σήμερα, κάτι που μπορεί μεν να είναι ok, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το ίδιο. Δοκίμασα να γίνει δημόσια αυτή η πρωτοβουλία, να συνεργαστώ με κόσμο. Για μένα, το να λειτουργείς ιδιωτικά σού επιτρέπει ίσως να δημιουργείς πράγματα με έναν πιο ωραίο τρόπο και όχι με τον χαρακτήρα που έχουν τα πάρκα στην Αθήνα ή γήπεδα όπως αυτό του Βύρωνα, που μου προκαλούν λίγο κατάθλιψη. Ας πούμε, οι ράμπες που υπάρχουν στις παιδικές χαρές, απ' ό,τι καταλαβαίνω, έχουν σχεδιαστεί κατά λάθος, επειδή οι σχεδιαστές νομίζουν ότι είναι τσουλήθρες. Λένε "να μια ωραία τσουλήθρα" και αυτή τυχαίνει να είναι ράμπα. Νομίζω ότι ισχύει αυτό, ότι δηλαδή δεν έχει μπει εσκεμμένα ράμπα σε παιδική χαρά. Υπάρχουν στη Ν. Ερυθραία και στον Ασπρόπυργο, που οι παιδικές χαρές είναι για πεντάχρονα».
Δεν ήταν όμως πολυέξοδη η κατασκευή του;
«Παλιά ή θα ήταν πανάκριβο ή θα χρειαζόταν πάρα πολύ χρόνο. Έχω νοικιάσει τον χώρο μαζί με έναν γνωστό και με βοηθάει διάφορος κόσμος. Τον χώρο τον διαμορφώνουμε ως εξής: τον μισό με την κατασκευή και τον άλλο μισό με κήπο και φύτευση. Αυτό το κομμάτι το έχουν αναλάβει δυο κορίτσια, η Miyon Yoo και η Isabel Sanders, που ασχολούνται με την κηπουρική. Είναι η δουλειά τους και με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να αναδειχτεί. Η κηπουρική δεν θεωρείται πολύ hot, αλλά θα θέλαμε να τα συνδυάσουμε κάπως αυτά».
Μου λύνει αμέσως την επόμενη απορία: «Φυσικά, η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Αυτή ήταν η προσέγγισή μας από την αρχή. Θα υπάρχει ένα αναψυκτήριο για να καλύπτει τα έξοδα και να μπορεί ο κόσμος να αράζει ή να κάνει skate – γενικώς θα υπάρχει μια κατάσταση εναλλάξ. Κόσμος που δεν κάνει skate θα μπορεί να δει τι είναι αυτό το πράγμα και να ζήσει τον χώρο. Και, προφανώς, είναι ένας χώρος που θέλω να χρησιμοποιήσω κι εγώ».
Τι προσδοκίες έχει; «Περιμένω τα πάντα και τίποτα. Απλώς το στήνουμε και περιμένουμε όλα τα υπόλοιπα. Είναι σαν να δημιουργούμε τις συνθήκες για να δούμε τι θα γίνει. Παρουσιάζουμε μια ιστορία για την πόλη που δείχνει ότι κάνουμε κάτι θετικό. Φτιάχνουμε το δικό μας μέλλον, παίρνουμε την πρωτοβουλία, χρησιμοποιούμε την τεχνολογία και κάνουμε κάτι ωραίο παγκοσμίως όχι μόνο για την Αθήνα. Αυτήν τη στιγμή το πρότζεκτ βρίσκεται στο 65%. Όλες αυτές οι πληροφορίες θα βγουν σε φιλμ για μια crowd funding καμπάνια, ώστε να χρηματοδοτήσουμε το τελικό κομμάτι της κατασκευής. Και θέλουμε να απευθυνθούμε και στο εξωτερικό, επειδή μας έχει κουράσει λίγο αυτή η εικόνα της κρίσης. Είμαστε στην Αθήνα, αλλά δεν καθόμαστε άπραγοι. Κάνουμε ωραία και πρωτότυπα πράγματα και μακάρι να γίνουν κι άλλα τέτοια πάρκα».
σχόλια